Με αφορμή την ερώτηση μιας κοπέλας που αναρωτιόταν γιατί η συνάδελφος της ενώ είναι πρόσχαρη μαζί της δεν την αναζητά ποτέ με δική της πρωτοβουλία,έχω να πώ την δική μου ιστορία από την άλλη μεριά. Έχω μια φίλη χρόνια με την οποία έχουμε κάνει αρκετή παρέα και έχουμε μοιραστεί αρκετά προσωπικά πράγματα. Δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ,αλλά πώς να το πώ? We have grown apart…Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε.Άλλοι άνθρωπο είμασταν όταν ξεκινήσαμε την παρέα μας,άλλοι άνθρωποι είμαστε σήμερα μετά από τόσα χρόνια. Δεν με συγκινεί πλέον η παρέα της.Δεν με καλύπτει η επικοινωνία μαζί της,δεν μου βγαίνει να μοιραστώ βαθύτερες σκέψεις και γενικά δεν εκτιμώ τις επιλογές της και κατ επεκταση ούτε και εκείνη την ίδια πλέον.Επομένως δεν αναζητώ την παρέα της,δεν της τηλεφωνώ συχνά ουτε της προτείνω να βρεθούμε πλέον.Εκείνη δεν ξέρω αν έχει καταλάβει κάτι απόλα αυτα,ούτε ξέρω ακριβώς πώς το βλέπει,αλλά συνεχίζει να με παίρνει συχνά τηλέφωνο και να μου ζητάει να βρεθούμε.Εγώ στο τηλέφωνο εννοείται ότι είμαι ευγενική και πρόσχαρη,τι άλλο να κάνω δηλαδή?Να το σηκώσω και να πω..Ώχου…τι θες πάλι,δεν καταλαβαινεις ότι σε αποφέυγω?(κάποιες φορές δεν το σηκώνω και καθόλου,ούτε την παίρνω πίσω,αλλά και πάλι δεν μπορώ να το κάνω και συνέχεια,δεδομένου ότι τα παιδιά μας πάνε στο ίδιο σχολείο και κάποιες φορές έχουμε να συνενοηθούμε για διάφορα πράγματα) Κάποιες φορές όταν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω,κανονίζουμε να βρεθούμε (και για χάρη των παιδιών) αλλά και πάλι μου βγαίνει ξινό τις περισσότερες φορές,επειδή στις 2 ώρες που θα είμαστε για καφέ θα μιλήσει τουλάχιστον 5 φορές στο τηλ,με τη μαμά της ,με τον άντρα της ,με τη θειά της κτλ.Εγώ θα υπομένω μουγκή ανακατέοντας τον φρέντο μέχρι να κλείσει. Επίσης,έχουμε τελείως διαφορετική αντίληψη στο parenting.Θα πάμε στις κούνιες και θα κουβαλήσει του κόσμου τα αντισηπτικά,θα κάνει ολόκληρο θέμα άν πέσει το παιδί καθώς παίζει,θα τα φωνάζει να βάλουνε/βγάλουνε τη ζακετα και διάφορα τέτοια που εμένα με κουράζουνε. Εν ολιγοις τη βαριέμαι, δεν μου προσφέρει κάτι η παρέα μαζί της ώστε να την αναζητήσω απο μόνη μου,αλλά δεν υπάρχει και λόγος να της κόψω και την καλημέρα. Οπότε,δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να το βλέπει εκείνη. Αν δηλαδή εκείνη θεωρεί ότι είμαστε το ίδιο φίλες όσο είμασταν, ενδεχομένως να βλέπει τη συμπεριφορά μου αλλοπρόσαλη,που ενω είμαι διαχυτική και ευγενική δεν την αναζητώ ποτέ. Η απορία μου είναι, η φίλη της ερώτησης διαβάζοντας αυτή την οπτική τι θα μου έλεγε ότι πρέπει να κάνω? Να μην της ξαναμιλήσω ποτέ? Εσύ αμπα μου τι λες?
–μια κοινωνική συναναστροφή είσαι, δεν σε έχω βάλει και black list
Ισχύει αυτό που είπαμε στη γυναίκα που βρισκόταν στην άλλη πλευρά. Επειδή ο άλλος είναι ευγενικός και πρόσχαρος, δεν σημαίνει ότι θέλει να είναι φίλος σου. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από ευγενικός, δηλαδή;
Μεγαλώνοντας πρέπει να καταλαβαίνουμε πότε μας θέλουν και πότε όχι, να αποχωρούμε και να μην επιμένουμε ότι βρέχει. Άλλοι το μαθαίνουν γρήγορα, άλλοι πιο αργά, άλλοι καθόλου. Η διαχείριση της απόρριψης είναι πολύ δύσκολο πράγμα και δεν είναι εφικτή για όλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι εσύ πρέπει να γίνεις αγενής ή να μην της ξαναμιλήσεις ποτέ, εκτός αν πιστεύεις ότι κάνεις θυσίες και υποχωρήσεις που δεν αντέχεις άλλο.