Αγαπητή α, μπα, είμαι παντρεμένη και έχω ένα παιδάκι 1 έτους ενώ ο σύζυγός μου έχει ένα ακόμα παιδάκι 14 ετών από τον προηγούμενο γάμο του. Με την πρώην σύζυγο χώρισαν φιλικά και το παιδί, με το οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις, μένει μαζί μας πολύ συχνά. Όταν είναι μαζί μας περνάω αρκετό χρόνο μαζί του γιατί μου ζητάει να διαβάζουμε μαζί όπως έχει συνηθίσει να κάνει με τη μητέρα του. Περνάει όμως πολύ χρόνο και με τον πατέρα του με τον οποίο παίζουν έξω, βλέπουν ποδόσφαιρο, μιλάνε για το σχολείο, για τους προβληματισμούς του κτλ. Ωστόσο έχω παρατηρήσει κάποια θέματα. Το παιδί αυτό έχει πολλές φοβίες. Για παράδειγμα, φοβάται το σκοτάδι. Το βράδυ κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή και πέρυσι που ταξιδέψαμε και μείναμε σε ξενοδοχείο που δεν είχε τηλεόραση, μας είπε ότι φοβάται μήπως ξυπνώντας δεν μπορεί να δει τι υπάρχει γύρω του και αναγκαστικά κοιμηθήκαμε με το φως του κομοδίνου αναμμένο αν και εμείς συνηθίζουμε να κοιμόμαστε στο σκοτάδι. Όταν ο μπαμπάς του τον συνοδεύει σπίτι του, αν είναι βράδυ θα του πει ότι φοβάται να χτυπήσει μόνος του το κουδούνι για να του ανοίξει η μαμά του επειδή είναι πολύ σκοτεινά, οπότε πρέπει να κατέβει ο μπαμπάς του από το αυτοκίνητο και να περιμένει μαζί του. Να σημειωθεί ότι είναι μια πολύ καλή γειτονιά σε πολύ φωτισμένο δρόμο με φως στην εξώπορτα πάντα αναμμένο. Τα κλειδιά δεν του τα έχει δώσει η μητέρα του γκέι φοβάται ότι θα τα χάσει. Στην αρχή της σχέσης μας το παιδί ήταν 10 χρονών και επειδή ήταν συνηθισμένο να κοιμάται με τους γονείς του, όποτε ερχόταν σπίτι κοιμόταν με τον μπαμπά του και εγώ στο άλλο υπνοδωμάτιο. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε να κοιμάται μόνος του και μεταφέρθηκα στο δωμάτιο με τον σύζυγο. Όταν όμως μένει σπίτι του συνεχίζει να κοιμάται με τη μαμά του. Φοβάται να μείνει μόνος του στο σπίτι έστω και για μισή ώρα και δε λέω όταν ήταν μικρός αλλά τώρα που είναι 14. Κάποια στιγμή που εγώ δεν ήμουν σπίτι και ο μπαμπάς του έπρεπε να αγοράσει κάτι τον άφησε σπίτι αλλά μιλούσαν συνέχεια στο τηλέφωνο. Όταν αναγκάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο, ο μικρός πήρε τηλέφωνο τον παππού του και του ζήτησε να πάει στο σπίτι όπως και έκανε. Στο σχολείο είναι πολύ κοινωνικός και του αρέσει να αισθάνεται αρχηγός στις ομάδες. Κάνει πολύ εύκολα καινούργιες παρέες. Στην παραλία θα πάει να συστηθεί μόνος του σε άγνωστα παιδιά και θα κάτσει μαζί τους. Δε θα μας κοιτάξει. Αν όμως φύγουν τα παιδιά θα έρθει κοντά μας και δε θα απομακρυνθεί να παίξει μόνος του. Όταν παίζει online δε θα μας ψάξει, αν όμως οι φίλοι του δεν είναι διαθέσιμοι να παίξουν, δε θα παίξει μόνος του. Θα μας πει ότι βαριέται πολύ, μπορεί να αρχίσει να κλαίει και ό,τι και να του προτείνουμε να κάνουμε δε θα του αρέσει δηλ. να δούμε μια ταινία, να παίξουμε μαζί κτλ. Μου έχει πει ότι φοβάται τις βελόνες, τα αεροπλάνα, να φάει τυρί μήπως του μείνει στο λαιμό (αυτά τα δύο τελευταία τα έχει ακούσει από τον παππού) κτλ. Με την αδερφούλα του τα πάει πολύ καλά και φαίνεται να γίνεται πιο υπεύθυνος από τότε που γεννήθηκε. Της λέει ότι είναι ο μεγάλος της αδερφός, ότι θα την προσέχει και θα της μάθει τα πάντα. Αν αυτό το παιδί τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάποιες από τις φοβίες του θα χαρώ πολύ. Έχω μιλήσει με τον μπαμπά του και του έχω αναφέρει κάποια περιστατικά. Εκείνος λέει ότι δεν τα έχει προσέξει. Είναι φυσιολογικό λέει να μην αισθάνεται καλά να μένει μόνος του. Είναι άσχημη η μοναξιά. Λέει ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας του και ότι είχε πάντα αυτή τη συμπεριφορά και όχι μόνο τώρα μετά το διαζύγιο. Μου ανεφερε για παράδειγμα ότι το παιδί του τηλεφωνούσε όταν έβγαινε από το σπίτι να πάει στο σούπερ μάρκετ και αν δεν απαντούσε έκλαιγε και έλεγε ότι ο μπαμπάς του έχει πεθάνει. Τότε η πρώην του, του έστελνε μηνύματα να απαντήσει αμέσως στο τηλέφωνο γιατί στεναχωρουσε το παιδί. Αυτό ήταν ένα σημείο τριβής του ζευγαριού γιατί η μαμά ήθελε πάντα κοντά της το παιδί και εκείνος της έλεγε να του δώσει πιο πολύ ανεξαρτησία. Εκείνη τον κατηγορούσε ότι εξαιτίας του άφησε τη δουλειά για να μεγαλώσει το παιδί άρα θα είναι κοντά του. Δεν του έμαθε ποτέ να κόβει τα νύχια του ή να δένει τα παπούτσια του μόνος του. Του τα έμαθε τώρα ο σύζυγος στα 14 μετά από παρότρυνση μου. Για το παιδί είναι φυσιολογικό να είναι πάντα με τους γονείς εκτός αν υπάρχουν φίλοι κοντά να του κρατάνε παρέα όπως γίνεται το πρωί που είναι στο σχολείο. Όταν γέννησα και μετά από μερικούς μήνες έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά, το παιδί με ρώτησε πώς θα κάνω κάτι τέτοιο και πού θα αφήσω την αδερφή του μόνη της. Η μαμά του, μου είπε, ήταν πάντα κοντά του. Θεωρώ ότι έχει κάποιες φοβίες που μπορεί να ξεπεράσει με λίγη δουλειά. Ο μπαμπάς του μου λέει ότι όλα τα παιδιά έχουν φοβίες και ότι θα το ξεπεράσει. Η λέξη ψυχολόγος δεν του αρέσει και φυσικά εγώ δεν είμαι η μαμά του και δεν ξερω τις συνήθειες του. Η ερώτηση μου είναι πώς μπορώ να βοηθήσω αυτό το παιδί; Αν και δεν είναι γιος μου, τον αισθάνομαι σαν παιδί μου. Κάποιες φορές που διαβάζουμε μαζί, του μιλάω και για αλλα θέματα όπως για παράδειγμα το πόσο ασφαλή είναι τα αεροπλάνα. Όποτε χρησιμοποιεί τη λέξη “φοβάμαι” ξεκινάω μία συζήτηση μαζί του για να δω αν μπορεί μόνος του να καταλάβει τη βάση αυτης της φοβίας του. Δεν είμαι όμως ειδικός. Τι μπορώ να κάνω; Μήπως ανακατεύομαι σε κάτι που δε με αφορά;
– Παιδική φοβία
Πιστεύω ότι σε αφορά, και ότι το πρόβλημα το έχεις με τον πατέρα του παιδιού, που έχει βρει ό,τι δικαιολογία υπάρχει στο σύμπαν για να μην δει το πρόβλημα και ακουστεί η λέξη «ψυχολόγος». «Όλα τα παιδιά έχουν φοβίες;» Όχι. Όχι, δεν έχουν όλα τα παιδιά φοβίες που τα εμποδίζουν στην καθημερινότητα τους.
Η συζήτηση θα είναι δύσκολη γιατί ο άντρας σου δεν θέλει να ακούσει ότι είναι υπεύθυνος για αυτές τις φοβίες, και κυρίως, δεν θέλει να ακούσει ότι φταίει το διαζύγιο. Δεν είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη τους (ίσως πράγματι να μην είναι, ποιος ξέρει) αλλά σίγουρα είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη τους. Αυτή τη στιγμή, αυτός είναι ο υπεύθυνος που θα καθορίσει αν θα γίνουν χειρότερες ή αν θα εξαφανιστούν. Ακόμα και αν περάσουν από μόνες τους, έτσι, μαγικά, χωρίς καμία παρέμβαση, ένας ειδικός θα επιταχύνει κατά πολύ την διαδικασία, οπότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Αυτό που θα μπορούσες να κάνεις εσύ, ανεξάρτητα από τον σύζυγο, είναι να πας σε έναν παιδοψυχολόγο για να σου δώσει συμβουλές για το πώς θα μπορούσες να συμπαρασταθείς στο παιδί.