Αγαπητή Α-μπά και Α-μποcommunity γεια σας. Είμαι παντρεμένη δέκα χρόνια. Ο άντρας μου έχει 2 ανυπαντρους κολλητούς φίλους, συμμαθητές απ το δημοτικό, με τους οποίους αρκετά χρόνια προτού γνωριστουμε συνήθιζαν να βγαίνουν έξω μια φορά την εβδομάδα ή να τους μαγειρεύει ο άντρας μου σπίτι του, μιας και του αρέσει πολύ η μαγειρική. Όταν τον γνώρισα εγώ μου έθεσε την συνήθειά τους ως κάτι δεδομένο (φαντάζομαι φοβήθηκε μήπως ειμαι ζηλιάρα και του κανω τιποτα σκηνές για αυτούς καθοτι ρεμάλια) βέβαια εγώ ούτε ζηλιάρα ειμαι, ούτε πρόβλημα είχα άσε που τα παιδιά τα συμπάθησα πολύ και γίναμε φίλοι. Οπότε συνεχίστηκε το ίδιο σκηνικό, είτε βγαίνανε αυτοι εξω, πολλές φορές πήγαινα κι εγώ μαζί τους, ή τους κάναμε το τραπέζι σπίτι μας. Κάποια χρόνια μετά ο ένας από τους δύο (ο πιο τυπικος, σταθερος και λογικος χαρακτηρας) έφυγε μόνιμα για δουλειά στην επαρχία. Ελάχιστο καιρό αργότερα ο άλλος τα έφτιαξε (και μάλιστα ήταν και η πρώτη σταθερη ερωτική σχέση της ζωής του αν και πλησίαζε τα 40) με μια κοπελα που έτυχε να είναι δική μου παλιά συμμαθήτρια. Με την οποία είχαμε πάντα πολύ καλές σχέσεις αλλά ποτέ κάτι παραπάνω από αυτό πχ να βγαίνουμε μαζί κλπ. Ηταν λιγο στον κόσμο της. Τελοσπάντων με πολλή χαρά ξαναιδωθήκαμε και αρχίσαμε να βγαίνουμε τετράδα και φυσικά να τους καλούμε πολύ συχνά σπίτι μας. Καθιερώθηκε το δείπνο μια φορά την εβδομάδα σπίτι μας. Αγαπούσαν πολύ την κόρη μας και μάλιστα λίγο προτού τα φτιάξει με την κοπέλα, οι φίλοι του άντρα μου είχαν ζητήσει να την βαφτίσουν αλλά ήδη είχαμε νονους οπότε είπαν να μας βαφτίσουν το επόμενο. Στην πορεία το ζευγαρι βρήκε σπίτι όπου μας κάλεσαν 1-2 φορές Πέρασαν 2 χρόνια και κάποια στιγμή άρχισα εγω να κουράζομαι. Μια φορά την εβδομάδα μαγειρέματα (που λόγω αυξανόμενου φόρτου εργασίας του άνδρα μου τα είχα εξ ολοκλήρου αναλαβει) και καθάρισμα σπιτιού πριν και μετά την επίσκεψη άρχισε να μου φαίνεται πολύς κόπος και αρκετά έξοδα. Επισης αρχισε να μου φαινεται περίεργο που πέρα από τις 2 πρώτες φορές δεν μας ξανακαλεσαν πότε σπίτι τους. Αρχισα να συνειδητοποιω πως δεν επαιρναν αυτοι και πολλες πρωτοβουλιες να συναντηθουμε, βέβαια όποτε τους έπαιρνα εγώ ερχόντουσαν με τρελα για φαγητο, όμως δεν έκαναν αυτοι απο μονοι τους κίνηση. Είχαν πει βέβαια κάποιες φορές “ευχαριστούμε για τα καλέσματα και το φαγητο, το εκτιμούμε πολυ κ κατανοούμε τον κόπο”, αλλά μέχρι εκεί. Σταμάτησα να τους καλω σπίτι σιγά σιγά (λόγω κούρασης δηλαδή κυριως) κι έπαιρνα (εγώ και ο άντρας μου) τηλ για να βγούμε έξω. Πάλι όταν έπαιρνα συμφωνούσαν αμέσως αλλά αυτοι δεν έπαιρναν ποτε να κανονίσουμε με δική τους πρωτοβουλία. Σιγά σιγά άρχισα να τους γκρινιάζω τύπου πάρτε ρε βόδια κάνα τηλέφωνο κι εσείς κλπ η απάντηση ήταν ναιιι είμαστε λίγο ζώα ρε συ σόρι πωωωω αν ειναι δυνατον ξεχασα τη γιορτη σου κλπ αλλά μετά τα ίδια. Όταν βρισκόμασταν ήταν απίστευτα χαρούμενοι, περνούσαμε καλά, αμέτρητα χάδια και παιχνίδια με την κόρη μου κλπ αλλά μετά τηλέφωνο κανένα. Καποια στιγμη τους ειπα ετσι χυμα, λοιπον, ειστε 3 χρονια σε αυτο το υπεροχο σπιτι και το εχουμε δει εμεις μονο 2 φορες, κανονιστε την επομενη φορα θα ερθουμε εμεις σπιτι σας να ξαναπαιξει η μικρη με το γατί και μην αγχωνεστε με το φαγητο, θα παραγγειλουμε κατι (το ειπα αυτο εν μεσω μιας κουβεντας που οι ιδιοι ανοιξαν σχετικα με το ποσο επαιζε η κορη μου με το γατακι τους). Να προσθεσω επισης πως δεν εχουν κανενα οικονομικο θεμα ωστε να υπολογίζουν χρήματα για παραγγελία φαγητού. Προς μεγαλη μου εκπληξη με πηρε αυτος τηλ μετα απο 2 μερες και με πολλη σοβαροτητα μου ειπε οτι δεν μπορουσαν να μας καλεσουν γιατι δουλευουν παρα πολυ κλπ. Η απαντηση μου ηταν καλα ρε παιδια, ψιλοαστεια το ειπα, προς τι η τοσο σοβαρη απαντηση; Κουφαθηκα παντως και εγω και ο αντρας μου. Ειχα ηδη προσπαθησει να παρω και τηλ μονο την κοπελα να βρεθουμε για καφε μόνες μας (ειχε προκυψει στο μεταξυ και θεμα δυσκολιας να αποκτησουν παιδι) ειπαμε να βρεθουμε αλλα δεν το προχωρησε αυτη. Κάποια στιγμή ειπα θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια (είχαμε αρχίσει με τον άντρα μου να κάνουμε σενάρια πως κάτι τρέχει μεταξύ τους) βγήκαμε έξω, ολα τέλεια πάλι, λες και δεν είχε αλλάξει τπτ αλλά μετά τα ίδια. Ε και τότε συνειδητοποίησα πως κάνω σαν γκομενα που συνεχίζει να επιμένει πως την γουστάρει ο άλλος ενώ αυτός της έχει πει με χίλιους τρόπους πως “I‘m just not that into you“. Είπα δεν ξαναπαιρνω ποτέ, αν πάρουν αυτοί θα βγω με πολλή χαρά. Ο άντρας μου ειπε πως δεν θελει να ξεκόψει τουλάχιστον με τον φίλο του γιατί πάντα έτσι στον κόσμο του ήταν αλλά είναι μια σχέση ετών κλπ, εγώ δεν είχα πρόβλημα να κανονιζουν οι δύο τους αρκεί να μην με βάλει να κανονιζω εγώ τίποτα (λογω ωραρίου του αναλαμβανα παντα εγω ολα τα τηλεφωνηματα) και να μην εχω να κάνω τραπέζι πάλι. Βγηκανε συνολικα μια φορά. Από τότε ξανασυναντηθήκαμε τρεις φορές, τη μια που πήραμε εμείς πρωτοβουλία (παρόλο που είχα πει εγώ οχι) γιατί θέλαμε να τους πουμε πως ειμαι ξανά εγγυος, τη 2η που ήρθαν στο μαιευτήριο (όπου κλασικά είμασταν όπως παλιά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα) και την 3η που τους καλέσαμε στο πάρτυ της κόρης μου που γινόταν 5 χρόνων, εγώ δεν περίμενα πως θα έρθουν μετά από τόσο καιρό ανύπαρκτων σχέσεων, αυτοί ήρθαν με πολλή χαρά και σοκαρίστηκαν μάλιστα όταν η κορη μου δεν τους αναγνώρισε (ειχε να τους δει πάνω από χρόνο- λογικο). Από τότε (έχει περάσει σχεδόν άλλος ένας χρονος) δεν έχουμε ξανασυναντηθει, το 2ο παιδι εχει φτασει 1 ετους και αυτοι προφανώς δεν έχουν κάνει καμία απόπειρα επικοινωνίας. Εγώ είμαι πολύ θυμωμένη που τόσα χρόνια επέμενα στο να τους καλω ξανά και ξανά ενώ δεν είχα το ανάλογο feedback (τηλεφωνικό feedback γιατί όταν βρισκόμασταν όλα τελεια). Επίσης μου έλειπαν πολύ στην αρχή, τώρα βέβαια συνήθισα την απουσία τους και το γεγονός ότι δεν μπορώ να τους λογιζω ως φίλους. Ο άλλος φίλος μας στην επαρχία όταν του τα είπε μου είπε ε μωρέ δεν τον ξέρεις τον ταδε; Μια ζωή τέτοιος ήταν. Στεναχωριέμαι που ο άντρας μου ο οποίος δουλεύει Δευτέρα με Κυριακή 10 το πρωί με 10:30 το βραδυ, χάνει τον φίλο του που αν εγώ επέμενα να καλω Σαββατόβραδα, θα ειχε μια τακτικότερη σχέση. Απ την άλλη νιωθω κοροιδο με την όλη ιστορια, έχουμε επισης και άλλους φίλους να δούμε και να αφιερώσουμε τον ελάχιστο χρόνο μας οι οποιοι εκτιμούν και φροντίζουν τη φιλία μας, κι εγω δουλευω και μαλιστα σε 2 δουλειες, εχω 2 παιδια και κανεναν να με βοηθαει, ό, τι κανω το κανω με πολυ κοπο για να συντηρω μόνη μου μια φιλια . Όμως και το ότι έχω παραιτηθεί από μια φιλία που μετράει για τον άντρα μου 35 χρόνια, με κάνει να το ξανασκέφτομαι και να τριπλοεξεταζω αν έπραξα σωστά η όχι. Ζητώ χίλια συγγνώμη για τη σεντονάρα. Κάθε άποψη σας περί του θεματος καλοδεχούμενη.
– Friendship or not?
Βρε παιδί μου, γιατί τα παίρνεις όλα πάνω σου; Δύο δουλειές, δύο παιδιά, και τα τραπεζώματα, τα τηλεφωνήματα, και οι φίλιες των άλλων, όλα δικές σου υποχρεώσεις είναι; Πάλεψες για αυτή τη σχέση χρόνια και χρόνια, μέχρι που κατάλαβες ότι δεν μπορείς να την συντηρείς άλλο μονόπλευρα. Ο άντρας σου αν θέλει μπορεί να τραβήξει μόνος του το κουπί, αν την θεωρεί σημαντική, όπως βλέπεις όμως, κι αυτός σε σένα βασιζόταν. Τώρα που είναι δική του υποχρέωση/δουλειά, μια φορά τον είδε τον φίλο του. ΜΙΑ. Δεν τον βλέπω και πολύ στενοχωρημένο με την απώλεια. Ο άντρας σου δεν είναι το παιδί σου, αν θέλει να αφιερώσει το σαββατόβραδο του στον φίλο του, δεν θα του το απαγορέψεις, φαντάζομαι. Ξαναλέω με διαφορετικά λόγια το ίδιο πράγμα, φαίνεται ότι είσαι πολύ ικανός και αποτελεσματικός άνθρωπος, αλλά υπάρχουν όρια στα πράγματα που είναι δική σου ευθύνη, στα πράγματα που πρέπει εσύ να αναλάβεις. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, όσο καλή θέληση ή καλές προθέσεις κι αν έχεις.