Απέραντη μοναξιά κι απέραντος θυμός. Θυμός γιατί σαν τρίτο παιδί απλά υπήρχα, δεν ζούσα. Υπήρχα για να ακούω τα προβλήματα της μάνας μου – δεν είχε φίλες και έριξε το βάρος της φίλης σε μένα ενώ θα έπρεπε να ήταν απλά μάνα μου. Άπειροι καβγάδες στο σπίτι κι εγώ εκεί από κοντά μήπως πάθει κανείς εγκεφαλικό. Κάντε σας παρακαλώ λίγη ησυχία δεν αντέχω άλλο τους έλεγα όταν ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο – αλλά ήταν σαν να μην υπάρχω και κανείς δεν άκουγε οτι δεν άντεχα άλλο. Η έγνοια με την οποία μεγάλωσα ήταν πότε θα γυρίσει σπίτι από έξω η μια μου αδερφή και γιατί δεν παντρεύεται η μεγάλη. Εγώ έπρεπε να είμαι σωστή σε όλα – μάλλον δεν υπήρχε χώρος για να μπορώ κι εγώ να κάνω λάθη. Είχαν πιάσει όλο το χώρο οι αδερφές μου. Καλή μαθήτρια, καλό παιδί, οικονόμα, δεν έβγαινα πολύ, δεν γυρνούσα αργά, “καθόμουν ήσυχη στον καναπέ και ούτε καταλάβαινες ότι ήμουν σπίτι” (με παίνευε καμιά φορά η μάνα μου) κλπ ότι ήταν “σωστό” το έκανα. Πατέρας με σπούδασε, με χαρτζηλίκωνε, φαγητό ο,τι θελήσω, έξοδα και φροντίδα χαλι να τον πατήσουμε, όλα για τα παιδιά του, απλά δεν ήταν εκεί συναισθηματικά. Τουλάχιστον όχι για μένα. Τρελή αδυναμία σε μια από τις αδερφές μου. Οκ όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας αλλά 3 καλοκαίρια να μη δίνει σημασία σε μας γιατί η αδυναμία του είναι όλο έξω και γυρνάει πολύ αργά. Λες κι.εμείς δεν μπορούσαμε να του δώσουμε ούτε στο ελάχιστο λίγη χαρά. Το πρωτο πράγμα που μου είπε οταν βρήκα δουλειά στο εξωτερικό, με κόπο και πολύ προσπάθεια, ήταν “πως τα πάει η αδερφη σου στην δουλειά, εμένα δεν μου λέτε τίποτα”! Τι να απαντήσεις. Υπήρχα για να ηρεμώ, να ακούω και πάνω από όλα να μην κάνω λάθη και να μην δημιουργώ προβλήματα. Αν εγώ είμαι στις μαύρες μου και θέλω να μιλήσω δεν υπάρχει κανείς. Η απάντηση είναι να πάω σε ψυχολόγο. Ότι ειμαι δύσκολη, οτι είμαι περιέργη. Που μπορεί να ισχύουν όλα αυτά απλά μια φορά θα ήθελα κάποιος να δώσει λίγα λεπτά να με ακούσει χωρίς να με “στείλει” σε ψυχολόγο κατευθείαν. Λείπω χρόνια και έζησα τους καβγάδες τους και τώρα όλοι είναι μια χαρούμενη οικογένεια,τα πηγαίνουν όλοι μια χαρά, λες και περίμεναν να φύγω για να τα βρούνε. Ο άντρας μου καλός, μαγαπάει μάλλον αλλά ίσως μόνο όταν δεν έχει κάποιον άλλον να βάλει πρώτα κατά περίπτωση. Είμαι προτεραιότητα όταν δεν είναι κανείς άλλος τριγύρω. Τουλάχιστον έτσι νιώθω. Λέει οτι δεν ειναι ετσι κι οτι απλά είναι οι αδυναμίες του χαρακτήρα του αλλά νομίζω μόνο οι πράξεις αξίζουν. Και όταν παραμονή του γάμου σου είσαι μόνη και κλαις γιατί ο μελλοντικός σου άντρας δεν μπορούσε να πάει κόντρα στον αδερφό του νομίζω κάτι λέει. Αλλά μάλλον αυτό μου αξίζει και αυτό παίρνω. Τόσα πολλά παραδείγματα. Με αρχή αυτό που μου είχαν πει οι γονείς μου. Οτι όταν γεννήθηκες λέει για δυο μέρες είχαμε κατεβάσει μούτρα γιατί και το τρίτο βγήκε κορίτσι. Γιατί να το πεις σε κάποιον αυτό; Γιατί να το ξέρω απο το δημοτικό; Οκ χαζές απόψεις παλιών του στυλ έχω δυο.παιδιά και μια κόρη απλά ειλικρινά κάτι αλλάζει μέσα σου όταν ξέρεις οτί όταν γεννήθηκες αυτό έφερε θλίψη αντί χαρά. Φίλη προφανώς καμία. Την τελευταία φορά που γύρισα απο Αμερική και βγήκα για καφέ με “φίλη” μιλούσαμε 2 ώρες για τα δικά της νέα και τα τελευταία 10 λεπτά (κυριολεκτικά, με το ρολόι και χωρίς υπερβολή) τα αφήσαμε για μένα. Πως να το κάνουμε. Κάτι σπάει. Γουστάρω να ενδιαφέρονται οι “φίλοι” για μένα. Οπότε δεν ξαναέστειλα ούτε μήνυμα ούτε τίποτα. Και προφανώς κανείς δεν επικοινώνησε.μαζί μου. Γιατί ξαφνικά με το που φευγεις για εξωτερικό χάνεις και το δικαίωμα να παίρνεις λίγο προσοχή και ενδιαφέρον. Εσύ πρέπει να τους τηλεφωνήσεις όλους. Έχω προσπαθήσει να μιλήσω αλλά δεν βγάζω άκρη. Δεν υπάρχει επικοινωνία. Όλοι καταλαβαίνουν μόνο την δική τους πλευρά, όπως σίγουρα κι εγω παρουσιάζω μόνο την δική μου άρα την μισή αλήθεια. Μια άσχημη μέρα ήταν που τα θυμήθηκα. Αλλά δεν πειράζει. Θα περάσει κι αυτην την φορά μέχρι την επόμενη. Έτσι γίνεται πάντα. Εντάξει όλα καλά. Ήθελα να ρωτήσω όμως μήπως υπάρχει τρόπος να περάσει μια και καλή; Μπορώ να ξεχάσω; Ή μάλλον πως μπορώ να το δεχτώ μέσα μου; Και κυρίως πως μπορώ να δεχτώ τις τύψεις που νιώθω για το πως νιώθω; Υπαρχουν σοβαρα προβλήματα στον κόσμο και τα δίκα μου δεν συγκρίνονται με αυτά. Θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων. Είμαι συχνά, αλλά ίσως όχι τόσο συχνά όσο θα έπρεπε. Έχω καλούς γονείς που με μεγάλωσαν, έχω κάποιον που σε γενικές γραμμέςμε αγαπάει. Απλα να. Κανεις δεν τρελαίνεται κιόλας.
– Μονη
Μόνη, η ιστορία της ζωής σου θα αλλάξει τροπή μόνο αν αποφασίσεις να ξεκινήσεις συνεργασία με ψυχολόγο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για να σου πω.