Αγαπητή αμπα, Το ζήτημα που με απασχολεί είναι καθαρά κοινωνικής φύσεως και θα ήθελα τη γνώμη σου. Με την αδερφή μου έχουμε κοινές παρέες με λίγα άτομα στο περίγυρο μας. Ο ένας κοινός μας φίλος, με τον οποίο φλερταραμε πριν από δέκα χρόνια στην εφηβεια (δηλ. Φιλάκια χωρίς σεξ), όταν έμαθε ότι έχω χωρίσει από 4 χρόνων σχέση και ενώ ποτέ δεν ήταν πολύ ομιλητικος διαχυτικος εκδηλωτικος (σχεδόν στα όρια του σε μισώ για το παρελθόν που μου είπες ότι δε θες να προχωρήσεις στο σεξ αλλά σε ανέχομαι) έκανε κίνηση και με το θάρρος του προτερου μας φλερτ με φιλησε με το ζόρι στο αμαξι του ενώ γυρνούσαμε από βόλτα με την παρέα και εγώ προσπαθησα να απομακρυνθω σπρωχνοντας τον όσο επέμενε να συνεχίσει. Εγώ τότε έπαθα σοκ, εννοείται δεν ήθελα γιατί μόλις είχα χωρίσει, εννοείται δε μου είχε δώσει ποτε αφορμή να πιστέψω ότι με θέλει έστω στο ελάχιστο, σχεδόν ένιωσα ότι με μισούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ενώ έκατσα συζήτησα και ξεκαθάρισα ότι δεν ξανά μπλέκω φιλικά με γκομενικα, εκείνος είπε ότι “δεν έκανες τίποτα και είσαι πάρα πολύ καλό κορίτσι και κυρία και δε μου έδωσες αφορμή και εννοείται θα κάνουμε παρέα τι λες τώρα?!”. Αντίθετα από τα λεγόμενα του λοιπόν, πάλι δείχνει σα να με μισεί, δε μου μιλάει, στις παρέες δε ρίχνει καν την προσοχή του όταν του μιλάω, μου απαντάει απότομα και αγενως, γενικά φαίνεται πως δεν είχε υπολογίσει ότι δεν ήθελα με το ζόρι φιλί, έπρεπε κατά αυτόν να κάτσω και να το θέλω και πολύ μαλιστα. Η αδερφή μου λοιπόν λέει ξεκάθαρα πως φέρθηκε βλακωδώς, ότι είναι απαράδεκτος για το πως μου μιλάει και ότι δείχνει πολλά για το ποιόν του ως άνθρωπος. Όμως εννοείται συνεχίζει να κάνει παρέα μαζί του, μου ξεκαθαρίζει πως παρόλο που έχουμε κοινούς φίλους άλλο οι φίλοι της και άλλο οι φίλοι μου (?!?!?) και κανονίζουν βόλτες όλοι μαζί ως παρέα χωρίς εμένα. Εννοείται το κανονισμα γίνεται μπροστά μου όσο την ακούω δίπλα μου να μιλάει στο τηλέφωνο και μετά μου λέει “εσύ δε θα έρθεις γιατί θα είναι και αυτός εκεί” και “δεν μπορώ να κόψω τις παρέες μου επειδή εσένα σου φέρθηκε άσχημα αυτός”. Εννοείται θυμώνω γιατί εκεί υπάρχουν και οι υπόλοιποι φίλοι που θα ήθελα να δω και γιατί περίμενα μια άλλη υποστήριξη από την αδερφή μου. Τονίζει πως”θα πρέπει να δώσω τις δικές μου μάχες” και δε θελει να πάρει το μέρος μου, αντίθετα μου λέει πως ή να κάτσω αδιάφορη σε ένα περιβάλλον που νιώθω παρεισακτη ή να φύγω μια για παντα. Αυτή τη στιγμή λοιπόν που σου γράφω είμαι πάρα πολύ εξοργισμένη και ταραγμένη. Πως πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό?
– WTF?!
Είναι δυο διαφορετικά μέτωπα. Και είναι και τα δυο τρομερά δυσάρεστα.
Οι φίλοι σου, δεν είναι φίλοι σου. Αν νιώθεις παρείσακτη, και όλοι θεωρούν δεδομένο ότι θα απέχεις γιατί αυτός είναι προτεραιότητα, και ανέχονται τέτοιου είδους παρενόχληση, σίγουρα δεν είναι φίλοι σου. Δεν διευκρινίζεις αν ξέρουν για το περιστατικό, (δεν κατάλαβα αν έγινε μπροστά τους ή όχι) ξέρω όμως ότι κάποιος που φέρεται έτσι δεν το περιορίζει σε μερικές στιγμές μόνο, δεν γίνεται να το περιορίσει, κι αυτό δείχνει μια γενικότερη δυναμική της παρέας. Άλλωστε φαντάζομαι ότι μπροστά τους και με την δική τους ανοχή, άρα και υποστήριξη, σου φέρεται απότομα, οπότε, αναρωτιέμαι: γιατί τους θεωρείς φίλους; Μάλλον επειδή δεν έχεις άλλους; Ή επειδή ακόμα δεν σου έχει περάσει από το μυαλό να μην τους θεωρείς;
Κι εγώ θα περίμενα άλλη υποστήριξη από την αδερφή σου. Αυτό είναι το άλλο μέτωπο, κι αυτό είναι πολύ πιο στενάχωρο, γιατί τους φίλους τους διαλέγεις αλλά τους συγγενείς όχι. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για το ποια συμμαχία επιλέγει. Μπορεί να φοβάται τον κοινωνικό αποκλεισμό όπως κι εσύ, και προτιμάει αυτή την ασθενική παρέα από το τίποτα, αφού εσένα σε έχει σίγουρη. Δεν το λέω για δικαιολογία, βέβαια, αλλά ως διαπίστωση. Αυτή η σχέση είναι πιο βαθιά και πιο μόνιμη, οπότε δεν μπορώ να σου πω περισσότερα. Νομίζω ότι αν αποφασίσεις να αποχωρήσεις από αυτή την παρέα και βρεις φίλους που σου ταιριάζουν περισσότερο, θα έρθεις σε καλύτερη επαφή με τον εαυτό σου και θα καταλάβεις περισσότερα για την σχέση σου με την αδερφή σου.