Α, μπα, ερώτηση για φιλίες έρχεται. Έχω προβληματιστεί τελευταία με το ζήτημα συμφωνία απόψεων και φιλίας. Έστω ότι σε γενικές γραμμές ταιριάζεις με κάποιο φίλο σου, μοιράζεσαι πράγματα/ εμπειρίες, συμπαραστέκεστε ο ένας τον άλλο και ακούει κλπ. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια ζητήματα κοινωνικού προβληματισμού που διαφωνείτε κάθετα. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή πως ρέπει προς υιοθέτηση ρατσιστικών απόψεων σε σημείο που οι συζητήσεις να γίνονται δυσάρεστες και να αποφεύγονται εν τέλει. Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε και κόβεται η συζήτηση. Αρκεί αυτό για να βάζω όρια ή εκ των πραγμάτων η σχέση αλλοιώνεται και φθίνει? Κρατάς κάποιον στη ζωή σου για όσα μπορεί και μπορείς να του δώσεις και κάνεις τα στραβά μάτια για τα λοιπά; Ή μένεις με όσους συμφωνείτε;
-Geo
Το έχω ξαναγράψει, αλλά θα το ξαναγράψω, μέχρι να βγει το μάντρα από μόνο του: δεν μπορεί – δεν γίνεται να σου πει άλλος με ποιον θα είσαι φίλος και γιατί. Πρέπει να έχεις εσωτερική πυξίδα, μια προσωπική ιδεολογία, και να ξέρεις τι μπορείς να παραβλέψεις και τι όχι.
Δηλαδή, αν σου πει άλλος να κάνεις τα στραβά μάτια, θα τα κάνεις επειδή σου το είπε κάποιος άλλος; Εσύ δεν ξέρεις αν μπορείς, αν γίνεται για σένα κάτι τέτοιο; Πρέπει να ξέρεις.
Θα ήθελα μόνο να πω ότι δεν υπάρχουν μόνο τα στραβά μάτια. Οι σχέσεις δεν είναι 0-1, δεν είμαστε ρομπότ. Υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις, που σημαίνει ότι αν θέλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου για τους δικούς σου λόγους ενώ ξέρεις ότι είναι ρατσιστής (τώρα το «ρέπει προς την υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων», μεταξύ μας, δεν χρειάζεται, ρατσιστής είναι) τότε μπορείς να προσδιορίσεις την απόσταση που σε κάνει να νιώθεις οκ με τον εαυτό σου, χωρίς να κάνεις τα στραβά μάτια. Τα στραβά μάτια είναι που κάνουν την σχέση να φθίνει, όταν βγάζεις τα άπλυτα στη φόρα και είναι όλοι ενήμεροι, τότε μόνο υπάρχει τρόπος να υπάρξει μια κάποια σχέση.