Λένα Φουτσιτζή
Γεια σου πολυαγαπημένη Α, μπα! Σε λίγους μήνες μπαίνω στα σαράντα. Η δεύτερη και τελευταία μου σχέση έληξε πριν δέκα χρόνια. Ήταν μια σχέση τεσσάρων ετών που είχε φτάσει κοντά στο γάμο και επέλεξα να την λήξω καθώς έβλεπα ότι με το άτομο αυτό δεν ταιριάζαμε και η σχέση για μένα είχε ήδη βαλτώσει. Από τότε μόνη λοιπόν. Συνειδητά χρησιμοποιώ τη λέξη «μόνη» και όχι «ελεύθερη» όπως συνήθιζα γιατί έτσι νιώθω πια Α, μπα μου, απέραντη μοναξιά. Για την ιστορία, υπήρχαν κάποιες λίγες γνωριμίες διάσπαρτες μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, κάποιες παντελώς αδιάφορες για μένα, κάποιες που με συγκίνησαν μεν, δεν εξελίχτηκαν ποτέ σε κάτι περισσότερο δε. Μέσα σ’ αυτές και μια ιστορία με τύπο που εγώ ερωτεύτηκα πολύ, εξελίχθηκε τελικά σε κάτι πλατωνικό κι απόμακρο και με πόνο ψυχής (και πολύ αργά δυστυχώς, μου πήρε χρόνο, βλακεία μου μεγάλη) τον έβγαλα απ’ την ζωή μου καθώς η προσδοκία για κάτι που ξεκάθαρα δεν θα ερχόταν ποτέ με έφθειρε πάρα πολύ. Πάντως τίποτα που να παραπέμπει καν σε συντροφική σχέση γενικότερα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω κάνει προσπάθειες βελτίωσης. Με ψυχολόγο για να πάρω τα πάνω μου κάποια στιγμή που είχα μπλοκάρει γενικά, εξελίχθηκα επαγγελματικά, πρόσθεσα φίλους, άνοιξα γενικά (με προσπάθεια και όσο μπορώ, καθώς εσωστρεφής από τη φύση μου). Άλλαξα συνθήκες της ζωής μου, μετακόμισα, διάβασα, ταξίδεψα, δούλεψα και την εμφάνιση μου, γυμνάστηκα, προσπάθησα να βρω τι μου πηγαίνει, κλπ. Πέρασα και τη φάση casual sex μέσα από dating applications. Την πέρασα τελικά για να καταλάβω ότι δεν μου ταιριάζει, εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω και δεν είναι αυτό. Περνούσα γενικώς καλά, με τα πάνω μου και τα κάτω μου, πάντα με πονούσε λίγο μέσα μου η απουσία συντρόφου αλλά συνέχιζα ακάθεκτη με το σκεπτικό ότι οκ, δεν θα αφήσω και τη ζωή να με προσπεράσει λόγω αυτού. Στο σήμερα νιώθω ότι η ζωή όχι απλά με έχει προσπεράσει, ούτε με κυάλια δεν την βλέπω. Σαφώς και ζωή δεν είναι μόνο ένας σύντροφος αλλά είναι κομμάτι κεφαλαιώδους σημασίας, για μένα τουλάχιστον. Πολλές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα αλλά κάπως ψυχαναγκαστικά, απλά για να κάνω κάτι, δεν τα απολαμβάνω πια όπως παλιά. Πολλές φορές νιώθω βαθιά θλίψη, κινούμαι πια μηχανικά, διεκπεραιωτικά θα έλεγα. Μόνο η δουλειά μου με γεμίζει και πάλι καλά! Δεν καλύπτουν το κενό ούτε οι φίλοι, ούτε τα ταξίδια, ούτε τα χόμπυ. Η λίμπιντο στο ναδίρ, έχω να κάνω σεξ ενάμιση χρόνο και δεν νιώθω καμία απολύτως επιθυμία, σαν να έχει πεθάνει μέσα μου αυτό το κομμάτι. Δεν θα μιλήσω καν για το κοινωνικό του θέματος, τα σχόλια, τα βλέμματα και όλα αυτά. Με ενοχλούν κι αυτά αλλά απείρως λιγότερο από την ουσία της μοναξιάς μου, είναι πια ζήτημα υπαρξιακό. Πιστεύεις ότι η λύση (στο πώς αισθάνομαι εννοώ όχι στην εύρεση συντρόφου, σ’ αυτό λύση δεν υπάρχει, δεν το ελέγχεις) είναι να δουλέψω το κομμάτι της αποδοχής της κατάστασης? Γιατί όσο ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει δεν καταλαγιάζει η θλίψη που νιώθω μέσα μου. Και πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, να φτάσεις στο σημείο δηλαδή να μην σε νοιάζει που πορεύεσαι μόνος στη ζωή, ενώ λαχταράς σαν τρελός να την μοιραστείς?
– Τελικά μαγκούφα
Όχι, δε νομίζω ότι γίνεται, όπως και δε νομίζω ότι είσαι καταδικασμένη. Νομίζω ότι χρειάζεσαι κι άλλη θεραπεία για να δεις πώς θα πετύχεις αυτό που θέλεις. Έχεις ακόμα πολλή ζωή μπροστά σου για να μιλάς σα να έχει λήξει κάτι. Σε έχει μπλοκάρει πιστεύω πάρα πολύ αυτό το «σαράντα» που είναι ένα τίποτα. Ο συμβολισμός είναι κατασκευασμένος. Από πολλές απόψεις μπαίνεις στα πιο δημιουργικά σου χρόνια. Αυτή η δεκαετία δεν έχει υμνηθεί, όχι ότι είναι παράξενο, μόνο στα είκοσι έχουμε αξία. Αλλά ας μην το κάνουμε και μόνες μας, στους εαυτούς μας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ συχνά συσχετίζουμε την ηλικία με την “φάση”. Αυτό λειτουργεί κατά βάση ως κριτήριο κοινωνικής ένταξης- “χώνεψης” στο κανονικό. Όσων οι φάσεις δεν συμβαδίζουν με την ηλικία “φτύνονται” από το σύστημα -όπου σύστημα βλ. κοινωνικές νόρμες. Στα 15 πανελλήνιες, στα 20 ξέφρενη φοιτητική ζωή, ταξίδια κ αχαλίνωτο σεξ, στα 25 μεταπτυχιακό και σοβαρή σχέση, στα 30 μόνιμη επαγγελματική αποκατάσταση, γάμος, παιδιά και οικογενειακές συγκεντρώσεις. Στα σαράντα πρώτα από όλα μαμά, σύζυγος, καριέρα, ΣΚ στο Πήλιο, Χριστούγεννα στη Βιέννη. Στα 60 γιαγιά για όλες τις δουλειές, συνταξιούχος, καθαρίστρια του άντρα σου, baby sitter των εγγονιών σου, μαγείρισσα των εργαζόμενων παιδιών σου.… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες. Να ‘σαι καλά!
Αγαπημένη φίλη, δεν ξέρεις πόσο σε συναισθάνομαι. Σε 6 μήνες κλείνω τα 40. Πριν 2,5 χρόνια χώρισα. Ήμασταν 19 χρόνια μαζί, τα 10 παντρεμένοι. Ζήσαμε μαζί σχεδόν από την αρχή της σχέσης. Πρακτικά, δεν είχα ζήσει ποτέ μόνη μου. Πάντα ήμουν συντροφικός τύπος. Ξαφνικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τα 2,5 τελευταία χρόνια, κατάφερα – θεωρητικά – να σταθώ στα πόδια μου. Με πολύ κόπο, βγήκα ξανά στην αγορά εργασίας, ταξίδεψα πολύ, διασκέδασα, έκανα σεμινάρια, γιόγκα, άπλωσα το χέρι και ζήτησα βοήθεια από φίλους και γνωστούς, μπήκα στη διαδικασία νέων γνωριμιών, σχετίστηκα με ένα – δυο πολύ… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ λυπάμαι που ζεις με τέτοιο βάρος. Συμφωνώ πολύ με τον αγαπημένο σου φίλο: μένει να σε αγαπήσεις!! Αυτό ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι. Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν μάθει πως να το κάνουν αυτό. Δεν το πήραν σαν μάθημα από την οικογένειά τους, και σαν γυναίκες έχουμε φάει και άπειρη πλύση εγκεφάλου σχετικά με το πόσο αποτυχημένη είσαι ως άνθρωπος αν είσαι σινκγλ μετά από κάποια ηλικία. Είναι μεγάλη τέχνη η αγάπη του εαυτού, για μένα μόνο η θεραπεία ήταν/είναι ο τρόπος να το καταφέρω. Και αν αγαπάς τον εαυτό σου τι; Η ανάγκη για συντροφικότητα δε θα φύγει,… Διαβάστε περισσότερα »
Αν βρεις τον εαυτό σου και περνάς καλά μαζί του σε όλα τα άλλα θα πορευτείς χωρίς άγχος. Λίγο βρε παιδί μου να αγαπηθείς, να σου αρέσεις, να κάνεις πράγματα , να έχεις ζωή. Μια ζωή δικιά σου, ολόδικιά σου. Κι ας μην έχεις σύντροφο. Δηλαδή κι ο σύντροφος τι είναι, ο σωτήρας σου? Άντε και τον βρίσκεις τον σύντροφο, θα σε σώσει? δεν είναι πολύ να εξαρτάται όλη σου η ζωή από έναν ανθρωπο, εμένα θα με άγχωνε , θα με τρόμαζε.
Πόσο όμορφη και αισιόδοξη απάντηση. 💞💞💞
Αλήθεια? Τώρα που την ξαναδιάβασα μου φανηκα κάπως ..Το παθαίνω αυτό όταν ξαναδιαβάζω αυτά που έχω σχολιάσει. Μου φαίνομαι σαν να μιλά ο μαθουσαλας γκουρού, δεν ξέρω. Πάντως το αρχικό που είπα είμαι εγώ. 49 , χωρισμένη. Οκ, χάσαμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας, μας χάλασε το όνειρο, αλλά δεν πεθάναμε! Ούτε ήρθε ο πρίγκηπας να με σώσει. Ε, τουλάχιστον να περνάω καλά Μ αυτά που έχω, Μ εμένα.
Αχ σε ευχαριστώ πολύ Διαλεχτή! Κι εμένα με τρομάζει απίστευτα που ο εαυτός μου είναι το στήριγμα μου, το κέντρο μου, ο πυρήνας μου για αγάπη, αισιοδοξία, αγκαλιά και πάντα μπαίνω σε σχέση με γνώμονα να μη μου ταράξει την ήδη υπάρχουσα ισορροπία, να μην εξαρτάται όλη μου η ζωή από τρίτο, αυτός είναι ο φόβος και το άγχος μου. Τι καλά που δεν είμαι η μόνη 🙂
Αν το έχεις καταφέρει αυτό είσαι η θέα μου. Προσκυνώ λες και εσύ ιερή γάτα της Αιγύπτου. Ρισπεκ μαύρο γατί 🖤😻
Χεχ , μου βγήκε φυσικό μωρέ, αυτά παθαίνεις άμα είσαι λίγο περίεργο γατί 🙈🙈 αλλά πολύ γλυκό σχόλιο να σαι καλά ♥️♥️♥️
Αλήθεια? Δεν έχει άλλους? Άκου να δεις
Η νονά μου πάντως σ’αυτή την ηλικία γνώρισε τον άντρα της. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, μην το βλέπεις σαν ορόσημο . Καταλαβαίνω πώς νιώθεις, νομίζω πως όσες είμαστε ελεύθερες σε αυτή την ηλικία το νιώθουμε αυτό, αλλά μην το βάζεις κάτω. Μην θεωρείς τίποτα τελειωμένο. Δεν θα σε βοηθήσει αυτό να αποδεχτείς κάτι.
Πως δεν εχει υμνηθει η δεκαετια των 40, απλως οχι για τις γυναικες.
Μόνο η Ρίτα το τόλμησε….
Σίγουρα είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι αλλά ταυτίστηκα με την ερώτησή σου, καθώς πέρασα τη δεκαετία των 30 κάπως σαν εσένα, με μεγάλη αγάπη για τη δουλειά μου, πλούσια κοινωνική ζωή και ενδιαφέροντα αλλά με μικρή επιτυχία στα ερωτικά (κακές επιλογές, μεγάλη ανασφάλεια, πολλά και διάφορα). Λίγο πριν τα 41, έπαθα κάτι σαν κατάθλιψη. Δεν ήθελα πια τίποτα από όσα είχα, αυτή η μοναξιά που περιγράφεις με βασάνιζε τρομερά, ένιωθα τρομερά εγκλωβισμένη, ασφυκτιούσα. Ένιωθα ότι όλοι μπορούν να βρουν σύντροφο εκτός από μένα που μάλλον είμαι γριά, άσχημη, χαζή, φόρτωνα στον εαυτό μου με άγχη αβάσιμα και έβαζα κάτι στάνταρντς άπιαστα, ανεδαφικά,… Διαβάστε περισσότερα »
Με πόνεσε πολύ αυτή η επιστολή. Ελπίζω να βρω πολλή αισιοδοξία στα σχόλια.
Μη μιλάς για τον εαυτό σου με πατριαρχικούς όρους όπως μαγκούφα. Είσαι μια νέα γυναίκα, με ενδιαφέροντα,που δουλεύει πάνω στον εαυτό της. Και αυτό θα συνεχίσεις να κάνεις. Για να είσαι καλά και ευτυχισμένη. Είμαι πολλά χρόνια μόνη, πλέον έχω ξεχάσει πώς είναι να έχεις σύντροφο. Δεν μπορώ ούτε εικόνα να το κάνω και δεν με πονάει τόσο. Εσένα όμως σε πληγώνει και για αυτό θα κάνεις την θεραπεία σου και την προσπάθεια σου να το αντιμετωπίσεις. Είσαι νεότατη γυναίκα, μην εγκλωβίζεσαι σε ένα κλουβί που η πατριαρχία έχει χτίσει για όλες μας. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν και είναι καλό, γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Όσο ελπίζεις πως κάτι θ’αλλάξει, τόσο θα περιμένεις κάθε πρωί ότι σήμερα θα το δεις και τόσο θα κοιμάσαι κάθε βράδυ απογοητευμένη. Για αρχή κάνε ένα γενικό τσεκ απ και μίλα με ψυχίατρο θα έλεγα εγώ κατ’ευθείαν, να ξεμπερδεύεις με την έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας γιατί αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με το αν υπάρχει σύντροφος να την προκαλεί. Είναι κεφαλαιώδους σημασία η συντροφικότητα, αυτό που είναι σχετικό είναι με τι την καλύπτει ο καθένας. Τα ζευγάρια π.χ. που είναι αυτοκόλλητα, ταιριάζουν στο ότι ψάχνουν μόνο σύντροφο για να την εξασφαλίσουν, είναι πολύ ευτυχισμένα. Αυτά όπου ο ένας επενδύει στον… Διαβάστε περισσότερα »
Ακούγεται πολύ κλισεδιά αλλά πιστεύω πως αυτό που θέλεις θα έρθει τη στιγμή που θα χαλαρώσεις και δε θα το κυνηγάς πια με νύχια και με δόντια. Εφόσον τα κάνεις όλα σωστά, έχεις παρέες, δουλειά, χόμπυ , κοινωνική ζωή, έχεις αναζητήσει ψυχολογική βοήθεια, είναι θέμα χρόνου (και τύχης) για μένα. Περιμένουμε update!! 😉