Πως μπορώ να πίσω τις έφηβες κόρες μου να βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού? Οι κόρες μου είναι στις τελευταίες τάξεις του σχολείου και οι υποχρεώσεις τους είναι αυξημένες, αλλά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν το σπίτι σαν ξενοδοχείο – καφεστιατόριο κι εμένα σαν οικονόμο χωρίς ρεπό. Δυστυχώς το κακό παράδειγμα στην οικογένεια το δίνει ο άντρας μου ο οποίος δικαιολογημένος ή όχι αποτελεί τον αντίποδα μιας μαμάς πάντα διαθέσιμης. Λογικό είναι από τους δυο μας τα κορίτσια να ταυτιστούν με εκείνον. Είναι επαγγελματικά πετυχημένος , εγώ ασχολούμαι με τα οικιακά, αυτός φέρνει τα χρήματα στο σπίτι, εγώ πληρώνω τις υποχρεώσεις μας με τα χρήματα που φέρνει εκείνος, εκείνος λείπει γιατί δουλεύει , εγώ είμαι πάντα στο σπίτι . Πριν είκοσι χρόνια που αποφασίσαμε να παντρευτούμε και μοιράσαμε τις δουλειές και τους ρόλους, όλα ξεκίνησαν χωρίς προβλήματα. Ο άντρας μου ρίχτηκε στη βιοπάλη κι εγώ στα άπαντα της Βέφας Αλεξιάδου, με μεγάλη επιτυχία και οι δυο. Το να μείνω σπίτι να σιδερώνω πουκάμισα και να μεγαλώνω παιδιά , ήταν για μένα η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου. Διασκέδαζα με τα μουσικοκινητικά εργαστήρια, τα παιδικά θέατρα, τις νύχτες στο μουσείο , συμμετείχαμε με όρεξη σε όλες τις δραστηριότητες που αφορούσαν οικογένειας με παιδιά. Ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες και δεν προλάβαινε να ακολουθήσει. Εγώ είχα γίνει εξπέρ να φρεσκάρω κοστούμια και να ετοιμάζω ταπεράκια. Τα παιδιά ξεκίνησαν το σχολείο και τα αγγλικά και τις δραστηριότητες και τα πάρτυ και εγώ ακολουθούσα κατά πόδας, μόνο στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων δε μπήκα γιατί είχα αρχίσει να κουράζομαι . Και ξαφνικά γυρίζουμε αυτό το καλοκαίρι από το εξοχικό και περνάνε οι μέρες και οι βαλίτσες είναι ακόμα στο σαλόνι γιατί κανείς δε μπαίνει στον κόπο να τις αδειάσει . Ο άντρας μου είχε ήδη επιστρέψει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και έχει ξαναφύγει κι εγώ είμαι σε ένα βρώμικη σπίτι , με μυρμήγκια στην κουζίνα , πολλά άπλυτα και δύο έφηβες κόρες να σκορπάνε τα πράγματά τους παντού και να αφήνουν τα πιάτα τους στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μετά από τρεις μέρες ατέλειωτης φασίνας με έπιασε η μέση μου και τα έβαλα με όλους. Ο άντρας μου στον κόσμο του” μάθε τα κορίτσια να κάνουν δουλειές” , είπε και μάζεψε το πιάτο του από το τραπέζι για να το πάει στον νεροχύτη. Είχε αφήσει σκουπίδια μιας εβδομάδας στο σπίτι όταν ήρθαμε. Αν κατάφερνα να πείσω τα κορίτσια θα ήταν πιο εύκολη η ζωή για όλους μας. Πέρα που η δική μου καθημερινότητα θα ήταν πιο εύκολη , πιστεύω ότι και για εκείνες η οργάνωση του χώρου τους και της ζωής τους θα ήταν καλύτερες. Δηλαδή το να έβαζαν ένα πλυντήριο με τα ρούχα τους, ή να τακτοποιούσαν οι ίδιες τα σιδερωμένα τους ρούχα ( έχουν φτάσει να ντύνονται με τα ρούχα που αφήνω σιδερωμένα στον καναπέ. – ούτε το ντουλάπι τους δεν ανοίγουν) , ή να κόψουν μια ντοματοσαλάτα, ή να αδειάσουν το πλυντήριο των πιάτων. Δε μιλάω για τζάμια ή για τα σοβατεπί . Με τον άντρα μου το έχω χάσει το παιγνίδι πριν είκοσι χρόνια , με τις κόρες μου δεν υπάρχει ελπίδα να συνεννοηθώ?
– Μαιρούλα
Με τον άντρα σου κάνατε συγκεκριμένη συμφωνία, δεν έχασες κάποιο παιχνίδι. Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν ιδανική συμφωνία, δεν είχες υπολογίσει ότι στο μέλλον θα φροντίζεις τα άπλυτα τριών ανθρώπων και όχι ενός.
Η άμεση λύση είναι να έρχεται κάποιος στο σπίτι για να κάνει δουλειές ώστε να μην καταλήξεις στο ΚΑΤ με δισκοπάθεια. Αυτό θα έπρεπε να γίνει είτε είχες παιδιά που βοηθάνε είτε όχι, είσαστε πολλά άτομα με πολλά πιάτα, ποτήρια και άπλυτα ρούχα. Κατά τη γνώμη μου είναι πιο πιθανό να τις καταφέρεις να συμμαζεύουν κάτι σε ένα σχετικά συμμαζεμένο σπίτι, παρά να φιλοτιμηθούν να πλύνουν τις κουρτίνες και τα χαλιά σε σπίτι που έχει σκουπίδια μιας εβδομάδας.
Νομίζω ότι με παιδιά που έχουν φτάσει στο σημείο που περιγράφεις χρειάζεται να εξηγήσεις πολλά που θεωρείς αυτονόητα. Το πώς κρατάς ένα σπίτι καθαρό είναι κάτι δύσκολο, που πρέπει να σου μάθουν. Δεν γεννιέσαι γνωρίζοντας πώς γίνεται, αν και οι γυναίκες συχνά έτσι νομίζουν, επειδή τους το έχουν δείξει από τότε που φορούσαν πάνες. Δεν ισχύει όμως. Οπότε, για μένα, η αρχή είναι να τους εξηγήσεις τι εννοείς όταν λες «να κάνουν δουλειές».
Καθήστε και συζητήστε το. Εξήγησε τους τι κάνεις κάθε μέρα, τι είναι ακαταστασία, και τι είναι βρωμιά που καταντά επικίνδυνη για την υγεία (δε νομίζω ότι ξέρουν τη διαφορά). Βάλε κάποια ελάχιστα αποδεκτά στάνταρ, όπως πχ να αδειάζουν τα σκουπίδια κάθε τόσο, αλλά με συγκεκριμένες οδηγίες, μέρα και ώρα, μην περιμένεις να το καταλάβουν επειδή είναι αυτονόητο (επαναλαμβάνω, δεν είναι. Δεν είναι εύκολο να κρατάς ένα νοικοκυριό.) Μοίρασε αρμοδιότητες που είναι ελάχιστες και εύκολες για αρχή, με την συμφωνία τους βέβαια. Δείξε τους πρώτα πώς γίνεται – πού είναι οι σακούλες σκουπιδιών, γιατί έχεις αγοράσει τις συγκεκριμένες, πώς είναι ο καλύτερος τρόπος για να αλλάζουν, και ρώτα αν μπορούν να σκεφτούν έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο. Πηγαίνετε μαζί στο σούπερ μάρκετ για να δουν τι σακούλες υπάρχουν, μήπως άλλη μάρκα τους φανεί καλύτερη. Αυτό πρέπει να γίνει σταδιακά για όλες τις δουλειές, γιατί όλες έχουν τα μυστικά τους. Προφανώς, θα πάρει καιρό, αλλά χρόνο έχετε.
Γενικότερα νομίζω ότι τα παιδιά αντιδρούν καλύτερα όταν νιώθουν ότι τα παίρνεις στα σοβαρά, ως ανθρώπους με δικό τους πρόγραμμα που σέβεσαι, με τον δικό τους χρόνο που σέβεσαι, και όταν τους ζητάς να συμμετέχουν στην λύση ενός προβλήματος, αντί να τους μιλάς σα να είναι τα ίδια προβλήματα. Δεν είναι αγγαρείες αυτές οι δουλειές, είναι απαραίτητες γνώσεις για επιβίωση, είναι εργασίες που απαιτούν και εξυπνάδα και λογική και συνδυασμό πολλών ικανοτήτων. Είναι κοινωνικό θέμα ότι τις υποτιμούμε – τα παλιά χρόνια ο οικονόμος ενός μεγάλου σπιτιού της αριστοκρατίας ήταν πολύ σπουδαία θέση για μη-αριστοκράτη, από τις υψηλότερες που μπορούσες να πετύχεις αν δεν ήσουν ευγενικής καταγωγής. Το τελευταίο δεν ξέρω πόσο πολύ θα πιάσει, ίσως χρειάζεται να δουν το Downton Abbey.