Καλησπέρα Α, Μπα, έχω μια καλή φίλη ,την οποια γνωρίσα πριν 10 χρόνια μέσω της δουλειάς. Πριν από ένα χρόνο ,και σχεδόν ταυτόχρονα , γνωρίσαμε τους σημερινούς συντρόφους μας. Ο σύντροφός μου (Κ) είναι λογιστής κ δίπλα από το γραφείο του είναι ο φούρνος της οικογένειας του. Πρίν απο περίπου 9 μήνες ο σύντροφός της φίλης μου (Δ)χρειάστηκε βοήθεια με τα λογιστικά του κ τον επισκέφτηκε στο γραφείο του. Παρούσες ήμασταν κ εγώ κ η φίλη μου. Κάποια στιγμή ο Δ. δήλωσε ότι πεινάει κ με τις μυρωδιές απ το φούρνο να σου σπάνε τη μύτη, η φίλη μου του πρότεινε να πάει να πάρει κάτι από τη μητέρα του Κ. μ εκείνον ν απαντάει : “Ψιλοσιχαινομαι να φάω από κει, πριν την είδα που πήγε να πιάσει τα τυροπιτάκια με τα χέρια κ τελευταία στιγμή έβαλε γάντια”. Πάγωσαμε κ εγώ κ ο Κ..δεν είπαμε τίποτα δυστυχώς. Η φίλη μου χαζογελασε , του ειπε , σιγά μωρέ..κ τελικά πήρε κ έφαγε. Το θέμα είναι οτι όλους αυτούς τους μήνες αποφεύγουμε να βρεθούμε όλοι μαζί, ενω εγώ βρίσκομαι με τη φίλη αν κ όχι συχνά γιατί κ εγώ απογοητεύτηκα πολύ απ τη στάση της. Δεν το εθιξα το θέμα ποτέ παρότι ο Κ μου είπε ότι τον Δ δεν θέλει να τον ξανασυναναστραφει κ παρότι συμφωνώ μαζί σου. Η σχέση τους είναι σοβαρή, παντρεύονται. Έχει νόημα να πω κάτι τώρα μετά απο τόσους μήνες;;
– Μίλα ρε..
Μήνες; Μήνες; Κρατάτε αυτό το θυμό μέσα σας μήνες, χωρίς να μιλάτε, και το μόνο που κάνετε είναι να αποφεύγετε τις συναντήσεις;
Μετά από τόσο καιρό, ακόμα και αν είχατε δίκιο χίλια τοις εκατό, χάνετε ένα μεγάλο μέρος του δίκιου λόγω επιθετικοπαθητικής μουγκαμάρας. Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι σωστή αντίδραση αυτή, εκτός κι αν δεν σε ενδιαφέρει να συνεχιστεί μια σχέση. Προφανώς έχουν καταλάβει ότι τους αποφεύγετε, πολύ αμφιβάλλω ότι έχουν καταλάβει γιατί.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πεις κάτι μετά από μήνες, αλλά αν θέλεις να κάνεις μια ύστατη προσπάθεια, είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, πριν χαθείτε εντελώς.