Αγαπημένη μου Αμπα. Θέλω αρχικά να σε ευχαριστήσω. Σε παρακολουθώ περίπου ένα χρόνο τώρα. Είναι εκπληκτικό το πόσοι άνθρωποι ανοίγονται τόσο βαθιά και αυτό το αίσθημα οικειότητας που δημιουργείται σε τόσο κόσμο, εμού συμπεριλαμβανομένης. Στο θέμα μου. Πριν 2 χρόνια, καλοκαίρι, ενώ μόλις είχα χωριστεί από την παρέα μου και πήγαινα προς το αμάξι μου να γυρίσω σπίτι μετά από χαλαρό βραδινό κοκτέιλ, πετυχαίνω οικογενειακό φίλο που είχα χρόνια να δω. Τον ήξερα από όταν ήμουν παιδάκι, είναι φίλος με τους γονείς μου. Τον χαιρετάω πλησιάζοντας και όταν φτάνω κοντά μου λέει για δες πως μεγάλωσες, έλα εδώ να σε δω. Με παίρνει αγκαλιά, πιάνοντάς με από τη μέση, μυρίζω το αλκοόλ στην ανάσα του και με πιάνει αναγούλα από το πόσο μύριζε. Προσπαθώ να απομακρυνθώ, αλλά με κρατάει στο πλάι του, ακουμπώντας πάνω μου, κρατώντας με ακόμα από τη μέση με το ένα χέρι και χαϊδεύοντάς με στο πρόσωπο με το άλλο, λέγοντας ολόκληρη γυναικάρα έχεις γίνει, πολύ μου αρέσεις. Βρίσκομαι πλέον σε κατάσταση πανικού, καθώς είναι νύχτα, δεν κυκλοφορεί κόσμος, παρά μόνο λίγα αμάξια και τρέμω για το που θα καταλήξει αυτό. Στο μυαλό μου χίλιες σκέψεις, πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει, πώς θα καταφέρω να με αφήσει; Μήπως να τον χτυπήσω και να φύγω τρέχοντας; Το αμάξι δεν είναι μακριά, θα προλάβω να φτάσω; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που με ξέρει από παιδί να κάνει κάτι τέτοιο και να αρνείται να δεχθεί ότι δεν θέλω; Εκεί που είμαι έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω για να με αφήσει εμφανίζεται γυναίκα γνωστή μας, ήταν μέσα σε μαγαζί που ήταν δίπλα, στο οποίο δούλευε και μόλις το είχε κλείσει, με χαιρετάει, βλέπει την κατάσταση και του λέει να με αφήσει να φύγω και ευτυχώς την άκουσε. Έφτασα στο αμάξι σχεδόν τρέχοντας, κοιτάζοντας πίσω μου μην τυχόν και με ακολουθήσει. Έτρεμα σύγκορμη από το σοκ. Δεν ανέφερα ποτέ το περιστατικό στην οικογένειά μου και είχα απωθήσει το γεγονός, μέχρι πρόσφατα. Οι συναντήσεις από σπάνιες έως ανύπαρκτες έχουν πυκνώσει. Από μόνο του αυτό ως γεγονός δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα όταν είμαι κι εγώ εκεί προσπαθεί να κάθεται κοντά μου, μου κάνει σχόλια για το πόσο όμορφη είμαι, μου κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις για τα προσωπικά μου (που από άλλους ίσως να μην με πείραζαν βέβαια) με κάνει να νιώθω άβολα γενικά. Κάθε φορά που με ακουμπάει για να με χαιρετήσει ή που με φιλάει στο μάγουλο αγνοώντας ότι τραβιέμαι, θέλω να κάνω εμετό. Προσπαθώ να είμαι μακριά του, να μην συμμετέχω σε κοινές εξόδους, τον αποφεύγω όσο μπορώ. Αλλά αυτό το αυτόματο αίσθημα αναγούλας και σχεδόν φόβου όταν τον βλέπω δεν περιορίζεται. Τι να κάνω ρε συ Αμπα; Ξέρω ότι θα έπρεπε ίσως να μιλήσω στους δικούς μου. Φοβάμαι όμως, καθώς έχουν προβλήματα υγείας και αυτή η ιστορία θα τους ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι, πράγμα άκρως επικίνδυνο. Δεν μπορώ όμως να αρρωσταίνω κάθε φορά που τον βλέπω, που τον ακούω, που με πλησιάζει και που με ακουμπάει. Είμαι πάντα ψυχρή και αδιάφορη όταν μου μιλάει. Ήλπιζα ότι το περιστατικό ήταν εκτροχιασμός μεθυσμένου άντρα και θα έμενε τέτοιο, κάτι που η γενικότερη συμπεριφορά του διαψεύδει και που μάλλον ήταν απλά μία δικαιολογία που έλεγα στον εαυτό μου για να εκλογικεύσω το τι έγινε. Πιστεύω πλέον ότι και νηφάλιος θα το έκανε πάλι χωρίς ντροπή. Οπότε ξαναρωτάω: τι να κάνω;
–Στρεσαρισμένη
Να το πεις σε όλους όσους τον ξέρουν, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών σου, και να κάνεις ό,τι είναι στο χέρι σου για να μην τον ξαναδείς ποτέ μα ποτέ στη ζωή σου. Δεν προστατεύεις τους γονείς σου κρατώντας κάτι τέτοιο κρυφό από αυτούς. Έχουν δικαίωμα να ξέρουν τι φίλο έχουν, κι εσύ έχεις υποχρέωση να τους πληροφορήσεις για το τι φίλο έχουν. Δεν είναι δική σου υποχρέωση να κρατάς τις ισορροπίες όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Μην φοβάσαι να ταράξεις τα νερά. Μην το εκλογικεύεις άλλο.