Καλησπέρα. Μόλις χώρισα από μια μακρόχρονη σχέση 5μιση χρόνια, είμαι 32 ετών ο σύντροφος 30, πρώτη μακρόχρονη και για τους 2. Με δική μου πρωτοβουλία έθιγα κατά καιρούς το θέμα μέλλον, και είπαμε ότι αν μας βγει με το οικονομικό μέσα στα προσεχή 3 χρόνια θα συγκατοικήσουμε, γιατί το μηνιάτικο μας είναι πρπ 200-300 ευρώ έκαστος, έτσι αντικειμενικά δεν επαρκούν για συγκατοίκηση. Προτού συγκατοικήσουμε, θέλει να μείνει μόνος του (μένει με τους γονείς, ως φοιτητής ήταν επαρχία και του κακοφαίνεται που μένει πάλι μαζί τους), έπειτα θα συγκατοικήσει κ με τον αδερφό του (πρόταση των γονιών ή του αδερφού του αυτό αλλά το δέχτηκε ο σύντροφος μου, γιατί οι γονείς είπαν δεν μπορούμε να πλήρωνουμε δύο σπίτια, άρα θα συγκατοικήσετε..) – Έχουν οικογενειακή επιχείρηση επομένως κοινό πορτοφόλι όλη η οικογένεια, γιαυτό οι γονείς σκέφτηκαν να μείνουν μαζί τα αδέρφια. Δεν μ άρεσε σαν ιδέα να τον περιμένω και να μείνει μόνος κ με τον αδερφό του και του το έλεγα, δεν απαντούσε κάτι συγκεκριμένο και δεν το θίγαμε περαιτέρω, ή άμα με εκνεύριζαν πολύ τα λόγια του, απαντούσα με ένα δεν θα σε περιμένω και για άλλα 10 χρόνια, ωρίμασε, καλύτερα σκέψου μας ως ζευγάρι και έχε μας προτεραιότητα. Ή άμα δεν μας βγει το οικονομικό πλάνο όπως το ελπίζουμε και θα φτάσουμε στα 8 χρόνια σχέσης τι θα κάνουμε τότε. Απαντούσε ότι προηγείται να μείνει μόνος του και μετά τα υπόλοιπα!!! Ξενέρωνα, του το έλεγα, αλλά δεν το αναλύαμε άλλο.. Τον ξαναρώτησα χτες και μου είπε ότι για τα προσεχή 2 χρόνια δεν θα αλλάξει κάτι στο μηνιάτικο του από την δουλειά, επομένως όταν βρει λεφτά εξακολουθεί να θέλει να μείνει μόνος, μετά με τον αδερφό του κ μετά με μένα!! Το θεωρώ εξωφρενικό να έχω 10-11 χρόνια σχέση για να συγκατοικήσω, αλλά ως ένα σημείο τον κατανοώ για την ανεξαρτησία που διψά να αποκτήσει. Θεωρώ όμως ότι παρατράβηξε το αστείο και παραείναι ανώριμος και ανέτοιμος για σοβαρή σχέση έτσι του ζήτησα να χωρίσουμε και το δέχτηκε. Δεν ξέρω αν θέλω να γυρίσει, ακόμα και αν μου πει τα αυτονόητα, ότι δλδ λαχταρά να μένουμε μαζί, όπως εγώ., γιατί αν τα έλεγε αυτά χωρίς όρους , δλδ να βρει λεφτά , να μείνει μόνος του κτλ, δεν θα τον χώριζα. Από τη μεριά μου έδωσα ευκαιρίες, μιας κ που έναν χρόνο πριν, με απασχολούσε το ίδιο θέμα και είχαμε κάνει μια πολύ σοβαρή κουβέντα για το κοινό μας μέλλον αλλά υπήρχε σύμπνοια.. Δεν καταλαβαίνω τον τρόπο σκέψης του, μάλλον δεν με αφορά πλέον, απλά νιώθω κάπως αδικημένη, μιας που το μόνο που ζήτησα ήταν ψίχουλα (να θέλει να μείνουμε μαζί μετά από 3 χρόνια καλώς εχόντων των οικονομικών μας) και αυτός και βάζει όρους και δεν με έχει προτεραιότητα ούτε μεριμνά για κοινό μέλλον … Έκανα κάπου λάθος; Μήπως να μην τον χώριζα, αφού δεν έχουμε τα χρήματα άρα μιλάμε υποθετικά; Μήπως κακώς έδωσα ευκαιρία πέρυσι και τα ξαναβρήκαμε; Θεωρώ ότι ότι ήταν να κάνω το έκανα, νιώθω καλά με τον εαυτό μου ότι το προσπάθησα, το κυνήγησα, έδειξα υπομονή και αντοχή και ενσυναίσθηση στα προβλήματά του και πλέον πρέπει να προχωρήσω χωρίς εκείνον γιατί δεν έχουμε κοινό όραμα. Άμα τυχόν επιστρέψει, τι κάνω τότε; Πώς θα ξέρω ότι δεν θα μου πει ψέμματα για να με ρίξει, όπως αποδείχτηκε και από το περσινό φιάσκο..Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου!
–Εμμανουέλα
Δεν ζήτησες ψίχουλα, ζήτησες να ενώσετε τις ζωές σας σε ένα κοινό σπίτι. Αυτός δεν έχει αυτή τη λαχτάρα, του είπες να χωρίσετε, και δεν έφερε αντίσταση. Μακάρι να υπήρχε λόγος να σου πω ότι υπάρχει κάτι μπερδεμένο στην υπόθεση για να ανακουφιστείς, αλλά δεν υπάρχει, είναι αρκετά ξεκάθαρα τα πράγματα. Δεν κατανοείς τον τρόπο σκέψης του γιατί αν τον κατανοήσεις θα πληγωθείς ακόμη περισσότερο, οπότε για την ώρα ο εαυτός σου σε προστατεύει, εξ’’ ου και το μπέρδεμα στο μυαλό σου. Όταν θα είσαι έτοιμη, θα καταλάβεις τι σκεφτόταν, αλλά τότε δυστυχώς (για τη σχέση αυτή, όχι για σένα γενικότερα) τότε δεν θα έχει καμία σημασία.