Αγαπητή Α, μπα Είχα μια παρέα που νόμιζα ότι ήταν για μένα σαν οικογένεια. Με τον καιρό είδα συμπεριφορές που δε μου άρεσαν κι επέλεξα να απομακρυνθώ (προφανώς με ατσουμπαλο τρόπο γιατί άκουσα πολύ άσχημα σχόλια για τον τρόπο που απομακρυνθηκα και το δέχομαι). Όμως θεωρώ ότι είχα λόγους και δεν το μετανιώνω. Συνειδητά δεν το σκέφτομαι καν. Όμως, σχεδόν 10 χρόνια μετά, ακόμα βλέπω συχνά όνειρα πως τα ξαναβρισκουμε, πως μιλάω μαζί τους, πως λέω όσα τότε δεν είπα.. Αλλά από τη μια ο εγωισμός δε με αφήνει να κάνω κίνηση επικοινωνιας, από την άλλη δε θα ήθελα να τα ξανά βρούμε και τέλος σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα να στείλω μνμα τόσα χρόνια μετά απλά για να πω “είχα δίκιο μεν, συγνώμη για τον τρόπο μου τοτε δε” εφόσον δε σκοπεύω σε επανασύνδεση. Ίσως έχει να κάνει με την ανικανότητα μου να δεχτώ πως κάποιοι που αγαπούσα τόσο (κι ακόμα αγαπάω σε ανθρώπινο επίπεδο) έχουν τόσο άσχημη εικόνα για μένα. Θα μου πεις τι σε νοιάζει; Ή μήπως απλά νιώθω ενοχές για τον λάθος τρόπο που μ έκανε να χάσω το δίκιο μου; Ή μήπως απλά χρειάζομαι ψυχολόγο;;; (λογικά αυτό θα μου πεις χάχα) Νόμιζα πως θα μου περάσει με τον καιρό, όμως ακόμα μάλλον υπάρχει στο υποσυνείδητο, δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.. Τόσους επικούς χωρισμους με άντρες και κανένας τους δεν μ έκανε να χάσω τόσο ύπνο όσο αυτός ο “χωρισμός” φιλίας..
-Let. It. Go
Σίγουρα θα βοηθούσε ο ψυχολόγος, αλλά ως μη ψυχολόγος θα σου πω αυτό που σε κάποιον τρίτο είναι προφανές. Αυτό που σε βαραίνει είναι ότι δεν προστάτεψες τον εαυτό σου όταν έπρεπε, και έφυγες χωρίς εξηγήσεις, οπότε όχι μόνο δεν βγήκες από πάνω, ενώ ήσουν θύμα, αλλά βγήκες και φταίχτρα. Εφόσον είχες δίκιο, θα ήθελες κάτι θριαμβευτικό, και αυτό που έγινε μόνο θριαμβευτικό δεν σου φαίνεται.
Αυτοί που ρίχνουν το βάρος στο πώς έφυγες το κάνουν επειδή ξέρουν ότι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, οπότε η συζήτηση (για ποιο πράγμα άλλωστε) δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα. Αυτό που θα σε ανακούφιζε θα ήταν να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που δεν τον προστάτεψες τότε, να αναγνωρίσεις όλους τους λόγους που σε έκαναν να υπομείνεις ό,τι έχεις υπομείνει, και να φροντίσεις να μην ξαναβρεθείς σε τέτοια παρέα.