Η νονά του παιδιού μου μένει στο διπλανό ακριβώς σπίτι από εμάς. Ημασταν χρόνια φίλες γιαυτό και κουμπαριάσαμε. Εχουμε κάνει άπειρες κουβέντες και έχουμε μοιραστεί πολύ προσωπικά πράγματα. Γενικά ειμασταν πολύ δεμένες. Τα χρόνια πέρασαν όμως, εγώ παντρεύτηκα και έκανα παιδιά ενώ εκείνη όχι. Ζει μόνη της, χωρίς κάποια σχέση. Αυτό μας έκανε να απομακρυνθουμε κάπως, αφού παρόλο που συνεχίζουμε να τα πηγαίνουμε καλά, οι ζωές μας είναι διαφορετικές. Εγώ δουλεύω και έχω δύο παιδιά, ευτυχώς έχω και βοήθεια από πεθερικά, αλλα και πάλι είμαι αρκετά πιεσμενη. Εκεινη, έχει τη δουλειά της αλλά είναι γενικά αρκετά πιο χαλαρή. Κρατάει όμως μια απόσταση από τα παιδιά μου, δεν θέλει πολλά πολλά. Μπορεί να παίξουν για λίγο, αλλά αν αρχίσει η γκρίνια δυσανασχετεί έντονα και βρίσκει δικαιολογίες για να φύγει. Επίσης δεν έχει προσφερθεί ποτέ να με βοηθήσει, πχ να τα κρατήσει να πάω στο γιατρό. (δεν λέω ότι οφείλει να το κάνει, απλώς περιγράφω τη σχέση). Οπότε και εγώ δεν την καλώ συχνά πλέον, ούτε στο σπίτι ούτε έξω σε οικογενειακές μας εξόδους, αφού καταλαβαίνω ότι δεν τα μπορεί τα παιδια (οχι μόνο τα δικά μου). Και φυσικά ούτε και εκείνη με καλεί στα μπαρ και στις εξόδους της, αφού ξέρει ότι δεν μπορώ να ακολουθήσω. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ξέρω ότι δεν οφείλει να αγαπάει τα παιδιά μου, με πικραινει που δεν έχει γίνει αυτό. Αρχικά, είχαμε ξεκινήσει με ενθουσιασμό ότι θα έχω και έναν δικό μου άνθρωπο στο διπλανό σπίτι, που και σε αυτή την εξέλιξη της ζωής μου θα μπορούσα να μοιραστώ πραγματα. Αυτό δεν συνέβη και ήταν μια απογοήτευση για εμένα, παρότι ξέρω ότι προφανώς και δεν έχει καμία υποχρέωση προς τα παιδιά μου. Αυτό που με εξέπληξε όμως είναι ότι σε μια πρόσφατη συζήτηση, μου είπε ευτυχώς έχω και εσας δίπλα και νιώθω σα να έχω την οικογένεια μου. Έπεσα από τα σύννεφα. Πως είναι δυνατόν να το λέει αυτό, όταν έχει κρατήσει τόσο τυπική σχέση με την οικογένεια μου; Εκείνη τη στιγμή δεν είπα κάτι. Τι να έλεγα κιόλας δηλαδή; Αλλά αλήθεια, πιστεύεις θα έπρεπε να απαντήσω έστω και έτεροχρονισμενα;
– Θελμα
Δεν βλέπω κάτι ασυμβίβαστο σε αυτό που είπε, να πω την αλήθεια. Η ίδια έτσι το βιώνει. Εσύ όχι. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μια σχέση βιώνεται διαφορετικά από τους ανθρώπους που την σχηματίζουν. Φαντάζομαι ότι αν της τύχει κάτι σοβαρό, θα της συμπαρασταθείτε, έτσι δεν είναι; Αυτό εννοεί. Εσύ έχεις διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει «οικογένεια», και γι’αυτό έφτιαξες αυτή που έφτιαξες. Έχετε πολύ διαφορετική στάση απέναντι στο θέμα.
Νομίζω ότι έχεις πάρει πολύ προσωπικά το ότι δεν θέλει να έχει πάρε δώσε με τα παιδιά σου. Ενώ καταλαβαίνω πλήρως την απογοήτευση, επαναλαμβάνεις τόσες φορές ότι δεν είναι υποχρεωμένη να τα βάλει στη ζωή της, που αρχίζω να πιστεύω ότι δεν το πιστεύεις στην πραγματικότητα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενδιαφερθείς στα σοβαρά για παιδιά άλλων. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι έτσι, οι πιο πολλοί παριστάνουμε ότι ενδιαφερόμαστε, από κοινωνική ευγένεια, όταν απαιτείται, αλλά δεν είναι ότι μας αρέσει να ακούμε τις ασυναρτησίες, τη γκρίνια, τις φωνές, τις απαιτήσεις τους. Τα παιδιά είναι συγκεντρωτικά. Μπορεί να είναι και πολύ χαριτωμένα και αξιαγάπητα, μέσα στο ίδιο πεντάλεπτο. Αλλά όποτε εμφανίζονται όλες οι ενήλικες δραστηριότητες πάνε στον βρόντο. Αυτό, ή μπορείς να το κάνεις, ή δεν μπορείς. Ή θέλεις, ή δεν θέλεις. Η φίλη σου σας κάνει τη χάρη να μην υποκρίνεται. Δεν αντέχει τα παιδιά, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί, και δεν ξέρω αν δικαιολογείται να νιώθεις ότι ειδικά με τα δικά σου παιδιά θα έπρεπε να νιώσει κάτι διαφορετικό. Απομακρυνθήκατε λόγω συνθηκών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ψυχική απομάκρυνση είναι φυσικό επακόλουθο. Αν ήθελες, θα μπορούσες να την δεις χωρίς τα παιδιά σου, για μια ώρα, αφού δίπλα μένετε. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς στα μπαρ. Έχεις κάνει κι εσύ την επιλογή σου, όμως. Και δεν σε κατηγορώ γι’αυτή. Αλλά δεν είναι μονόπλευρη η απομάκρυνση, αν την θεωρούμε όντως απομάκρυνση. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να προσαρμοστεί αυτή στο δικό σου ρυθμό, γιατί αυτή «είναι χαλαρή», κατά τη γνώμη σου. Αυτό, είναι πολύ προσβλητικό.