Αμπα και αμποπαρέα, χρειάζομαι μια φωνή λογικής γιατί η δικιά μου έχει χαθεί πλέον. Είμαστε με τον σύντροφο μου μαζί 6 υπέροχα χρόνια, και αποφασίσαμε λοιπόν πως σιγά σιγά θέλουμε να προχωρήσουμε σε κάποια συγκατοίκηση να δούμε πως θα πάει και αργότερα σε γάμο. Εγώ έχω μεγαλώσει σε μια σχετικά παρεμβατική οικογένεια αλλά για καλή μου τύχη οι γονείς μου κατάλαβαν σχετικά νωρίς το λάθος τους και συνεχώς βελτιώνονται, παρ’ όλα αυτά είμαι της άποψης ότι με τους συγγενείς πρέπει να στε από μακριά και αγαπημένοι. Ναι θέλω να τους βλέπω και ακόμα και 1-2 φορές τον μήνα δεν με πειράζει αρκεί να τηρούνται κάποιες ισορροπίες και να μην γίνονται ενοχλητικοί. Ο σύντροφος μου από την άλλη έχει μεγαλώσει σε ένα περίεργο οικογενειακό περιβάλλον όπου τους γονείς του όσο ήταν μαζί τους ενδιέφερε μόνο να δείχνουν στους απέξω την τέλεια οικογένεια τους χωρίς στην πραγματικότητα να ενδιαφέρονται για αυτή, αλλά και οι 2 ενδιαφέρονταν μόνο για τους εαυτούς τους. Ο σύντροφος μου έμαθε από μικρός να είναι σχετικά αυτόνομος καθώς έβλεπε ότι πχ οι γονείς διάβαζαν την αδερφή του για το σχολείο και όχι εκείνον μιας και εκείνος έβρισκε την άκρη σε όλα χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια. Αφού ενηλικιώθηκαν και τα 2 παιδιά ήρθε και το διαζύγιο. Και πλέον η κατάσταση έχει ως εξής μια μάνα που θυμάται 1 φορά το μήνα ότι έχει παιδί και ένα πατέρα σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση ίσως και κατάθλιψη με μεγάλη άρνηση για βοήθεια. Και οι 2 τους έχουν απαιτήσεις παράλογες από τον σύντροφο μου και εκείνος προσπαθεί να είναι τυπικός και στους 2 και πάλι έχουν να παραπονέθουν, στην αδερφή του φέρονται ανάποδα της κάνουν όλα τα χατίρια σε σημείο που και η ίδια νιώθει άσχημα που αδικούν το άλλο τους παιδί. Εγώ προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να έχω τυπικές σχέσεις όμως η μητέρα του έχει διαστρεβλώσει αρκετές φορές την αλήθεια για να με κατηγορήσει στον γιό της ο οποίος δεν της δίνει και ιδιαίτερη σημασία καθώς το έχει κάνει ξανά σε άλλους αυτό και μου ζητάει να προσπαθώ να έχω σχέσεις όσο πιο τυπικές γίνεται. Τώρα λοιπόν που συζητάμε να συγκατοικησουμέ έχει τεθεί το ζήτημα της τοποθεσίας εγώ θα ήθελα κάπου μακριά από όλους ενώ εκείνος δεν θέλει να αφήσει μόνο του τον πατέρα του δεδομένης της παραπάνω κατάστασης. Το σέβομαι και ενώ θέλω να το δεχτώ μέσα μου κάπου αντιδράω με έχουν φέρει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση και οι 3 μαζί με την αδερφή του και γενικά δείχνουν να με συμπαθούν μόνο αν θέλουν κάτι από μένα. Εγώ προσπαθώ να είμαι τυπική και όπου μπορώ να τους βοηθάω, και κατανοώ ότι θέλει να σταθεί κοντά στον πατέρα του, που δεν δέχεται καμία βοήθεια από επιλογή του βέβαια. Αλλά το βρίσκω άδικο πρώτα από όλα για εκείνον που δεν του φέρονται σωστά (το αναγνωρίζει και ο ίδιος αυτό απλά έτσι μεγάλωσε και το έχει συνηθίσει) και ύστερα για μένα. Και εδώ είναι που χάνω την λογική μου, να στηρίξω τον σύντροφο μου σε μια απόφαση που δεν του άρεσει αλλά έχει πάρει (νιώθει υποχρέωση είναι δικά του λόγια) ή να του ξεκαθαρίσω ότι όπως και με την δικιά μου οικογένεια, θέλω να βρισκόμαστε σε γιορτές άντε καμία Κυριακή. Νιώθω βέβαια στην δεύτερη περίπτωση ότι τον βάζω να διαλέξει και ότι τον πιέζω. Λίγη λογική παρακαλώ…
Δεν μπορείς να «ξεκαθαρίσεις» τι σχέση θα έχει κάποιος άλλος με την δική του οικογένεια. Αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα του. Ή σου ταιριάζει, ή δεν σου ταιριάζει, και αν δεν σου ταιριάζει, ή το αντέχεις, ή δεν το αντέχεις. Αν τον βάλεις να διαλέξει, ετοιμάσου για πολύ ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, αν και ίσως φανεί χρήσιμη. Δεν μπορεί να αλλάξει την δυναμική της οικογένειας του, μόνο τις αντιδράσεις του μπορεί να αλλάξει, και δεν φαίνεται από κάπου να θέλει κάτι τέτοιο.
Το «πού θα μείνουμε» είναι ένας από τους τρεις πυλώνες μιας σχέσης (οι άλλοι δυο είναι «θα κάνουμε παιδιά, και πότε» και ο τρίτος «τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για τα λεφτά») και είναι ο πρώτος που χτίζεται από κοινού. Οπότε, μην κάνεις το μεγάλο λάθος να το αντιμετωπίσεις ως κάποιου είδους αναποδιά. Είναι μια βαθύτατα συμβολική απόφαση και το πρώτο σοβαρό τεστ βιωσιμότητας. Χτυπάει ο συναγερμός για εσάς, ελπίζω να τον ακούς.