Αγαπητή α, μπα, υπάρχει το εξής ζητούμενο με το σύντροφο και πατέρα των παιδιών μου. Είμαστε ένα ζευγάρι που τα πάει εξαιρετικά, συζητάει τα πάντα και βρίσκει λύσεις με διάλογο. Είμαστε αρκετά χρόνια μαζί και χωρίς προβλήματα στη συμβίωση μας. Η διαφωνία μας όλα αυτά τα χρόνια είναι στο θρησκευτικό κομμάτι. Εγώ αδιαφορώ για το θέμα, ο σύζυγος είναι θρησκευόμενος, χωρίς υπερβολές όμως. Και κανεις μας δεν πιέζει τον άλλο, πχ θα πάει μόνος σε λειτουργία ή θα νηστέψει χωρίς να απαιτήσει το ίδιο για μένα (θα μαγειρέψει δικο του φαγητό αν χρειαστεί). Το θέμα είναι το εξής: θεωρεί αυτονόητο ότι τα παιδιά μας θα πάνε κατηχητικό. Έτσι μεγάλωσε εκείνος και το θεωρεί δεδομένο. Σε υποθετική συζήτηση μας πριν καν παντρευτούμε έδειξα την εναντίωση μου. Δε βρίσκω λόγο να χάσουν τα παιδιά χρόνο με κάτι Τόσο «μονόπλευρο», η θρησκεία για μένα είναι ένα ζήτημα που θα ήθελα να επιλέξουν με ωριμότητα όταν αυτά κρίνουν έτοιμα. Εκείνος πιστεύει ότι πέρα από θρησκευτικά μαθήματα θα λάβουν μαθήματα συμπεριφοράς. Μάλιστα το παρομοίωσε με μαθήματα αγγλικών που Κάνεις από μικρός είτε σου αρέσουν οι ξένες γλώσσες είτε όχι, απλά και μόνο γιατί σε εκείνη την ηλικία δεν ξέρεις τι σου αρέσει. Μήπως είμαι υπερβολική και δε θα έπρεπε να φέρνω τόση αντίρρηση; Και αν δεν είμαι υπερβολική, πώς θα γίνει να μην είναι αυτό το πρωτο σοβαρό ζήτημα στη σχέση μας;
–Paramythenia
Στην υποθετική συζήτηση πριν παντρευτείτε, έδειξες την εναντίωση σου, αλλά δεν βλέπω να βρήκατε λύση με διάλογο. Εξακολουθεί να το θεωρεί δεδομένο, χωρίς να σε λαμβάνει υπόψη του. Αν τα πάτε εξαιρετικά και πάντα βρίσκετε λύσεις με διάλογο, τι διαφορετικό συμβαίνει τώρα; Ότι θεωρεί κάτι δεδομένο, και δεν προτίθεται να σε αφήσει να συμβάλεις στην τελική απόφαση.
Δεν αλλάζει κάτι επειδή το θέμα είναι η θρησκεία. Γιατί να μην είναι ΑΥΤΟ το πρώτο σοβαρό ζήτημα στη σχέση σας; Είναι η πρώτη φορά, σύμφωνα με όσα λες, που για κάποιον λόγο – που μόνο αυτός ξέρει – δεν έχεις δικαίωμα να συμμετέχεις στην ανατροφή των παιδιών σας. Δεν το καταλαβαίνω το «θεωρεί αυτονόητο γιατί έτσι μεγάλωσε κι εκείνος». Ε, και; Εσύ μεγάλωσες αλλιώς. Γιατί είναι η δική του εμπειρία πιο σημαντική από τη δική σου; Δυστυχώς, καταλαβαίνω πώς καταλήγουμε πάλι να αναρωτιέσαι εσύ μήπως είσαι υπερβολική, και όχι αυτός που θέλει να κάνει κάτι, επειδή το έκανε κι αυτός όταν ήταν μικρός. Δε νομίζω να ρωτάει τους φίλους του «μήπως είμαι υπερβολικός». Γιατί, λες;
Η αδιαφορία, αγαπητή φίλη, δεν είναι ουδέτερη στάση. Η αδιαφορία απέναντι στη θρησκεία είναι κάτι ενεργητικό, και ήρθε η ώρα να το παραδεχτείς. Τα αγγλικά δεν είναι το ίδιο με το κατηχητικό. Τα αγγλικά δεν σου μαθαίνουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος στη ζωή. Ούτε είναι σωστό ότι αγγλικά κάνεις είτε σου αρέσουν είτε όχι, ούτε είναι σωστό να θεωρείς ως γονέας ότι όταν είναι μικρά τα παιδιά δεν ξέρουν τι τους αρέσει. Ούτε καταλαβαίνω από πού κι ως πού στο κατηχητικό μαθαίνεις κανόνες συμπεριφοράς. Το κατηχητικό είναι ένταξη σε μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα με πολύ συγκεκριμένους κανόνες και πολύ συγκεκριμένες παραδοχές, όπου τα παιδιά θα λάβουν πολύ συγκεκριμένα μηνύματα, τα οποία είναι πάρα πολύ γνωστά σε όλους μας. Πολύ φοβάμαι ότι το «αδιαφορώ», όπως το λες, είναι «κάνω ότι δεν καταλαβαίνω». Όταν η ιερά σύνοδος ανακοινώνει ότι η έκτρωση ισοδυναμεί με φόνο, δεν μπορείς να λες στον εαυτό σου ότι «είναι θρησκευόμενος χωρίς υπερβολές».