Καλημέρα Λένα και αναγνώστες και συγχαρητήρια για το site! Θέλω τη γνώμη σας για το εξής (που φοβάμαι θα καταλήξει στο γνωστό “μήπως είμαι υπερβολική;”) Εγώ κι ο σύζυγός μου είμαστε ζορισμένοι οικονομικά κι έχουμε ένα κοριτσάκι 1,5 έτους. Λόγω στενότητας λοιπόν δεχόμαστε από συγγενείς και φίλους μεταχειρισμένα πράγματα για το παιδί. Εγώ αυτό δεν το θεωρώ κακό, ακόμα κι αν ήμασταν ευκατάστατοι (θέλω να πω είναι κρίμα να πάρεις κούνια όταν σου δίνει φίλος των παιδιών του που στο κάτω κάτω είναι σχεδόν άφθαρτη). Ωστόσο τι γίνεται όταν κάποια πράγματα, ρουχαλάκια κυρίως, είναι εμφανώς φθαρμένα; Πιάνω τον εαυτό μου προσβεβλημένο. Από την άλλη οι άνθρωποι με βοηθάνε και ντρέπομαι να πω “αυτό το θέλω, το παίρνω, το άλλο πάρτο πίσω”. Έτσι τα παίρνω, αλλά χρησιμοποιώ μόνο τα καλά. Όμως μήπως έτσι βάζω τον εαυτό μου και την οικογένεια σε μια κατάσταση “κακομοιριάς” να το πω; Μήπως είναι καλύτερα να έχω στο παιδί 2 μπλουζάκια πλύνε-βάλε που λέει ο λόγος αλλά καινούργια; Ή απλά μου βγαίνει το κόμπλεξ (έχω κι από αυτό!) επειδή δεν τα κατάφερα καλά οικονομικά και να χαλαρώσω;
– πτωχή πλην τίμια!
Πάρε δυο μπλουζάκια πλύνε βάλε (που πάρα πολύ σύντομα δεν θα είναι πια καινούρια), κράτα μόνο τα καλά από αυτά που σου δίνουν, και μην το παίρνεις προσωπικά, γιατί αυτοί που τα δίνουν έχουν δει την φθορά πολύ σταδιακά και δεν τη βλέπουν πια. Δεν το κάνουν για να σε προσβάλλουν, εσένα ειδικά. Το ίδιο θα έκαναν με τον οποιονδήποτε. Δεν αξίζει να σκας για τέτοια πράγματα, σε αυτή την ηλικία. Είναι σα να το ντύνεις με χαρτί περιτυλίγματος, τόση αξία έχουν τα ρούχα μέχρι να μάθει να τα προσέχει από μόνο του το παιδί.