Το τελευταίο διάστημα έπιασα τον εαυτό μου να εκνευρίζεται με μια κατάσταση που βιώνω καθημερινά. Με ενοχλεί όταν με αποκαλούν ”κοπελιά” ! Και με αποκαλούν πολύ συχνά άτομα που συναναστρέφομαι στη δουλειά και στην καθημερινότητα μου (π.χ. συνεργείο, καταστήματα κ.α.). Ενώ εγώ μπορεί να απευθύνομαι στον συνομιλητή μου στον πληθυντικό ή έστω με τυπική ευγένεια (μου βγαίνει και το κάνω) εκείνοι (ή εκείνες πολλές φορές) μου απευθύνονται ως ”κοπελιά”. Τυχαίνει να είμαι και επαγγελματίας υγείας και εργάζομαι σε δικό μου χώρο και ακόμα και εκεί αντιμετωπίζω το ίδιο φαινόμενο. Για παράδειγμα θα τους ρωτήσω ”Καλημέρα πως είστε σήμερα?” και η απάντηση θα είναι σχεδόν πάντα ”Καλά κοπελιά. Εσύ?”. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί κάποιος κύριος ή κυρία να συνοδεύει κάποιο άτομο και χωρίς να υπάρχει προηγούμενο γνωριμίας θα αρχίσουν οι φράσεις ” Να μου προσέξεις τη μανούλα εεε??” ή ‘Κοπελιά εσύ ελεύθερη είσαι?” ή ” Κοπελιά εσύ δεν έχει ανάγκη είσαι νέα και αδύνατη” (wtf?). Ακόμα και όταν πρόκειται να συζητήσουμε πράγματα που αφορούν την υγεία τους ή τυπικά πράγματα όπως να κλείσουμε ραντεβού κ.α. μου απευθύνονται με προκλητική οικειότητα. Πλέον λοιπόν φράσεις που συνοδεύονται από το ύφος του υπερόπτη παντογνώστη, όπως το ”Άκουσε να σου πω….” ή ” Εγώ που ξέρω….” με έχουν κουράσει αφάνταστα ειδικότερα όταν αφορά το δικό μου γνωστικό αντικείμενο. (Δηλαδή προσπαθούν να μου πουν και πως να κάνω τη δουλειά μου) Στην αρχή δεν έδινα σημασία αλλά όσο περνάει ο καιρός με ενοχλεί γιατί αυτό πλέον ξέρω ότι δεν ενθαρρύνω (τουλάχιστον εκούσια) σε καμία περίπτωση τέτοια ”οικειότητα” γιατί αυτό συμβαίνει από την πρώτη φορά που θα συναντήσω κάποιον. Έχω καταλήξει ότι φταίει(?) το παρουσιαστικό μου. Είμαι γυναίκα, 27 ετών αλλά μοιάζω με 20, ελεύθερη και συνηθώς χαμογελαστή. Τι συνέβη όμως ξαφνικά και ενοχλούμαι? Αυτοί ήταν πάντα αυτοί που είναι. ‘Αρα άλλαξα εγώ? Παλαιότερα δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα. Μεγάλωσα σε πατριαρχική κοινωνία αλλά από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να δίνω σημασία στις κουβέντες του ενός και του άλλου γιατί δεν θα έκανα άλλη δουλειά. Είμαι πλέον υπερβολική? Είναι η δική μου αυτοπεποίθηση που έχει πέσει? Λένε ” it is what it is.”….. But ”it’s not”…..
-Μπερδεμένη και στην Κρήτη
Εσύ άλλαξες, και δεν είσαι «υπερβολική», ούτε έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση σου. Κατάλαβες κάτι που ως τώρα θεωρούσες δεδομένο. Δεν φταίει ακριβώς που είσαι νέα γυναίκα (27 είσαι νέα, δεν χρειάζεται να μοιάζεις 20) και το ελεύθερη δεν έχει σημασία. Αυτό που φταίει ξεκινάει από Π και τελειώνει σε ατριαρχία.
Τώρα γιατί το κατάλαβες ειδικά τώρα, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς τι σου συνέβη τα τελευταία χρόνια, θα το βρεις. Ρωτάς τι να κάνεις που κατάλαβες ότι σε υποτιμούν και γιατί κατάλαβες ότι σε υποτιμούν, θα προτιμούσες να μην το είχες καταλάβει; (δεν ρωτάω ειρωνικά). Να το ξε-καταλάβεις δεν γίνεται, τώρα που το είδες, θα το βλέπεις όσο ζεις.