Αγαπητή Α,μπα και αναγνώστριες! Μπαίνω ανά καιρούς και διαβάζω την στήλη και νομίζω ιδίως τώρα που “μετακόμισε” το κλίμα έχει γίνει πού ζεστό και ασφαλές. Είναι πάντα ενδιαφέρουσες τόσο οι ερωταπαντήσεις όσο και οι συζητήσεις. Θέλησα να γράψω αυτές μου τις εμπειρίες με σκοπό να μάθω τις δικές σας απόψεις, αν ζήσατε αντίστοιχες καταστάσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε. Γενικά από μικρή φλέρταρα (λογικό) και ζούσα τις αντίστοιχες καταστάσεις της κάθε ηλικίας (όπως τις καταλάβαινα εγώ στο κεφάλι μου). Αλλά το κακό είναι ότι συχνά κατέληγα να κάνω πράγματα για τα οποία μετά ένιωθα τύψεις και έκλαιγα πολύ. Είτε γιατί ήταν κάτι πολύ “προχωρημένο” για αυτά για τα οποία ένιωθα άνετα εκείνη την περίοδο ή επειδή ήταν με άτομα που εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να πω “όχι” κι απλά μετά δεν απαντούσα ποτέ ξανά σε κάποιο μήνυμα ή τα σχετικά. Αυτό συνέβαινε από τα 15-24. Όχι συνέχεια, αλλά αρκετά ώστε να περνάω πολλές ώρες αυτομαστιγώματος και διερωτώμενη “πώς κοιμήθηκα με τον τάδε ενώ δεν μου αρέσει”, “γιατί δεν έφυγα στην μέση της πράξης αφού άλλαξα γνώμη ακόμα κι εκεί”, “γιατί δέχτηκα να περάσω τόσες ώρες/ραντεβού σαχλά (για τα μυαλά μου)”. Μέχρι που κοιμόμουν με ένα τύπο επειδή ένιωθα “παγιδευμένη” (είμασταν σε διακοπές στο εξωτερικό σαν ζευγάρι, αλλά γενικά δεν είχαμε ζήσει στο ίδιο σπίτι οπότε αυτές ήταν οι πρώτες μέρες που ζούσαμε μαζί. Ένιωσα ότι πνίγομαι από την αρχή κιόλας, αλλά μέχρι να τελειώσουν αυτές οι δέκα καταραμένες μέρες καθόμουν εκεί και περίμενα να τελείωσει η πράξη ενώ ήθελα να ουρλιάξω από τα κλάματα. Εννοείται με το που πάτησα τα πόδια μου στην Ελλάδα χώρισα). Πάντα με προβλημάτιζε αυτή μου η στάση και κατέληξα απλά να μην αφήνω τον εαυτό μου να δει κανέναν σαν εν δυνάμει σύντροφο. Παράλληλα σκεφτόμουν ότι και να βρεθεί ένας άνθρωπος που να έχουμε όλα τα καλά που μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι σε μία σχέση δεν θα του “αξίζει” μια κοπέλα σαν εμένα, που έχει ανεχτεί τόσες καταστάσεις, που έχει πάει με άτομα εντελώς ασύμβατα με αυτήν (υποκειμενικά πάντα), που έχει κάτσει να κάνει σεξ επειδή ΑΥΤΟ έβλεπε σαν λύση (αν είναι δυνατόν). Και είμαι στο σήμερα, σε μια πολύ όμορφη σχέση, με έναν άνθρωπο πάρα πολύ κατανοητικό στην ζωή γενικά, που όμως δεν φαντάζεται την ύπαρξη αυτής της τόσο αδύναμης πλευράς μου. Έχω καταλάβει με την βοήθεια αυτής της στήλης ότι σίγουρα δεν χρειάζεται να “εξηγηθώ” για κάτι, αλλά κάποια συμβουλή για τους εσωτερικούς μου δαίμονες θα ήταν πολύ καλοδεχούμενη. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων όλες (και όλους)!
–Rita
Δεν είναι οι εσωτερικοί σου δαίμονες, ούτε είναι η δική σου ειδική αδυναμία, είναι η πατριαρχία. Οι ιστορίες σου είναι οι ιστορίες όλων των γυναικών, ειδικά αυτό με τις διακοπές το έχω ακούσει πάνω από δυο φορές, και ας σου φαίνεται πολύ συγκεκριμένη δική σου εμπειρία.
Πρώτα πρέπει να αποενοχοποιηθείς. Ήσουν θύμα, εξακολουθείς να είσαι θύμα, έκανες ό,τι έκανες γιατί έτσι σου έμαθαν και σου πήρε καιρό να καταλάβεις, και άλλο τόσο να αντιδράσεις. Αντί να αισθάνεσαι λίγη που έκανες αυτό που σου είπαν, πρέπει να λες μπράβο στον εαυτό σου που κατάφερες να αμφισβητήσεις αυτό που σου είπαν. Η ιστορία σου δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβεις, αντιθέτως, είναι μια καλή ευκαιρία για τον σύντροφό σου να καταλάβει ποια είναι η πραγματικότητα για τις γυναίκες στον κόσμο που ζει.