Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1
Αγαπητή α, μπα, Καλησπέρα. Είμαι άνδρας 20 ετών, φοιτητής Ιατρικής σε κάποιο πανεπιστήμιο στην μυστηριώδη ελληνική επαρχία και το πρόβλημά μου είναι οικογενειακής φύσεως. Προέρχομαι από 2 γονείς πολύ υψηλού μορφωτικού επιπέδου (όχι γιατροί), upper-middle class σε οικονομικό επίπεδο που μπορούν και θέλουν να στηρίζουν τις σπουδές μου και που για αυτούς μία από τις μεγαλύτερες αξίες είναι η μόρφωση. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τον μεγάλο μου αδερφό (24 ετών). Υφίσταμαι μια διαρκή σύγκριση από τη μέρα που γεννήθηκα. Βλέπεις, ενώ τυπικά εγώ θα αποτελούσα “υπόδειγμα γιου” για άλλους γονείς, δεν αισθάνομαι αποδοχή από τους γονείς μου. Ο αδερφός μου είναι, κακά τα ψέματα, εξαιρετική περίπτωση. Μενσανός, σπούδασε με υποτροφία σε κορυφαίο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, εκπονεί το διδακτορικό του (στο εξωτερικό), αφοσιωμένος στην επιστήμη του και ταυτόχρονα όμορφος, αθλητής και κοινωνικός. Από την άλλη πλευρά, εγώ έχω ένα φυσιολογικό IQ, έδωσα πανελλήνιες σαν όλους τους συμμαθητές μου, και στις υποχρεώσεις μου είμαι τυπικός, αλλά δεν είμαι υπόδειγμα φοιτητή. Ενώ οι γονείς μου προσπαθούν έντονα να κρύψουν αυτό που νιώθουν, αισθάνομαι ότι συγκρίνομαι και κρίνομαι (αρνητικά). Ακόμα και όταν χώρισα από την σχέση μου και μετά είχα 1-2 περιστασιακές σχέσεις της μιας βραδιάς είμαι σίγουρος πως οι γονείς μου σκέφτηκαν τον αδερφό μου, που είναι σε σχέση και ευτυχισμένος εδώ και 5 ολόκληρα χρόνια. Επίσης, γιατί να το κρύψω άλλωστε, δεν είμαι και τόσο ταγμένος στην επιστήμη μου. Ενώ με ενδιαφέρει και με έλκει πολύ, μου αρέσουν και άλλα πράγματα στη ζωή, όπως το χρήμα, η διασκέδαση και η κοινωνική άνοδος. Αυτά -αν και τα έχουν καταλάβει οι γονείς μου- δεν τολμώ να τα παραδέχομαι μπροστά τους. Με έχουν κάνει να αισθάνομαι τύψεις για τα όνειρά μου. Με γεμίζουν άγχος ακόμα και για την ερωτική μου ζωή. Πώς να τους αντιμετωπίσω; Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να έρθω σε ρήξη με την οικογένειά μου…
– Άκουγα κρυφά τσιφτετέλια
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτό που φοβάσαι πιο πολύ από όλα είναι να έρθεις σε ρήξη με την οικογένεια σου.
2
Έχω φτάσει 25 χρόνων και έχω καμία μα καμία σεξουαλικο εμπειρία. Ούτε φιλί. Νομίζα ότι το πρόβλημα ήταν τα κιλά μου. Έχασα 35 κιλα. Άλλαξα στυλ και…. Τίποτα. Πήρα πρωτοβουλίες. Πήρα πολύ ευγενικές αρνητικές απαντήσεις. Και τα δύο τα αγόρια ευγενέστατα. Μέχρι βιβλίο του τυπα εκείνου του Βρετανού που δίνει dating συμβουλές διάβασα. Απλά έλεγε να γίνω πιο κοινωνική. Πράγμα δύσκολο αφού πιάνω συζητήσεις ακομα και σε στάσεις λεωφορείων. Θεωρώ ότι είμαι προσιτό άτομο αλλά δεν έχει γίνει ποτέ τίποτε. Και έχω αρχίσει και να λυπάμαι τον εαυτό μου. Και να φοβάμαι και τις αντιδράσεις του οποιοδήποτε μελλοντικού συντρόφου. Έχει γίνει η παρθενιά πολύ μεγάλο βάρος. Εσυ τι θα προτεινες;
Η παρθενιά από μόνη της δεν είναι πρόβλημα, αλλά το γεγονός ότι πλέον σου δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα σου και στις σχέσεις σου με τους άλλους. Γι’αυτό, ψυχολόγος.
3
Αγαπητή α,μπα, είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και μένω στον τόπο που σπουδάζω με τον πατριό μου και την “μητριά μου”. Από την ώρα που ήρθε αυτή στο σπίτι διαρκώς είμαστε στα μαχαίρια με τον πατριό μου. Εδώ και ένα μήνα μου ανακοινώθηκε πως με το που τελειώσω τις σπουδές μου θα πρέπει να φύγω από το σπίτι χωρίς βέβαια καμία στήριξη μετά ( όχι ότι τώρα έχω κάποια στήριξη). Βέβαια σκέφτομαι να φύγω πολύ πιο νωρίς, να βρω μια δουλειά μέσα στο καλοκαίρι και μετά να μην γυρίσω να κοιτάξω κανέναν τους, έχω πολύ μίσος μέσα μου. Η μόνη που με καταλαβαίνει είναι η μητέρα μου η οποία μένει μακρυά η οποία εγκατέλειψε τον πατριό μου καθώς είναι ψυχολογικά άρρωστος. Θέλω κάποια συμβουλή, κάποια στήριξη ίσως, κάποιος να πει ότι με καταλαβαίνει. Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση η οποία είναι έτσι εδώ και 2 χρόνια