Αγαπητή α,μπα, ακούγοντας τυχαία μουσική στο youtube έπεσα πάνω σε αυτό και έπειτα σκέφτηκα τις Spice Girls! Γιατί ποτέ κανένα γυναικείο συγκρότημα δεν κατάφερε να αντέξει στο χρόνο; Είμαστε τελικά τόσο ανταγωνιστικές μέσα σε μια ομάδα και πόσο μάλλον σε αυτό τον χώρο της μουσικής;
– space girl
Ποτέ; Κανένα;
Οι Supremes, οι Destiny’s child, οι Bananarama, οι Bangles και πολλές άλλες – μέσα και οι Spice Girls– θα διαφωνούσαν.
H λογική ότι οι γυναίκες δεν τα καταφέρνουν τόσο καλά στα επαγγελματικά όπως οι άντρες επειδή α) δεν διαλέγουν ανταγωνιστικά επαγγέλματα β) δεν έχουν την ίδια φιλοδοξία γ) έχουν άλλες προτεραιότητες και δ) απλώς είναι Κατίνες που η μία κοιτάει να βγάλει το μάτι της άλλης είναι η κλασική, μισογυνιστική εξήγηση που διαπνέει όλα τα στρώματα του πληθυσμού, για όσους δεν μπορούν ή αρνούνται να δουν το προφανές που βρίσκεται μπροστά στα μάτια τους:
Το γυναικείο έργο θεωρείται κατώτερο από το αντρικό.
Στους παραδοσιακούς ρόλους οι άντρες διοικούν, οι γυναίκες ομορφαίνουν τη γη, οπότε και στη μουσική είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα να βάλει τους όρους της, να επικρατήσει ως παραγωγός, ως ντράμερ, ως ηχολήπτης. Αυτό που επιτρέπεται να κάνει, αν είναι πολύ ωραία, αδύνατη και γυμνασμένη, είναι να τραγουδάει, και αν κάνει τα αδύνατα δυνατά, να γράφει τη μουσική της, και να την παρουσιάζει όπως θέλει αυτή. Πού και πού εμφανίζονται εξαιρέσεις, όπως η Μαντόνα, η Μπιγιονσέ, η Τζένιφερ Λόπεζ, και ενώ και οι τρεις είναι υπερδυνάμεις εκατομμυρίων, σωστές εταιρείες με πολλά κέρδη και πολλούς εργαζόμενους, φαινόμενα που έχουν επηρεάσει γενιές και γενιές, αντί να αντιμετωπίζονται καθολικά με σεβασμό ως περφόρμερς μεγατόνων που κρατάνε στο χρόνο, θεωρούνται ελαφρού ρεπερτορίου, ή γριές, ή λαϊκές. Η Λάνα Ντελ Ρέι που είναι πιο κουλτουριάρα, μας φταίει επειδή έχει φουσκωμένα χείλη.
Εδώ θέλω να αναφέρω ως παράδειγμα το σχόλιο κάποιου – κατά τα άλλα μορφωμένου – που θεώρησε την καμπάνια της Χίλαρι αποτυχία και ξεπεσμό επειδή η Χίλαρι εμφανίστηκε προεκλογικά σε συναυλία Μπιγιονσέ – Τζέι Ζι. Το πόσους ανθρώπους επηρεάζει η Μπιγιονσέ δεν του πέρασε από το μυαλό, επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι μαύρες γυναίκες, άρα δεν μετράνε. Διότι η Χίλαρι θα έπαιρνε αυτή την απόφαση πάνω στην τρέλα της, χωρίς να έχουν γίνει τριάντα δημοσκοπήσεις σχετικά.
Ξανά, το γυναικείο έργο θεωρείται κατώτερο από το αντρικό.
Αλλά η στενοχώρια που έχω όταν κάποια γυναίκα λέει ‘είμαστε ανταγωνιστικές’, δεν ξεπερνιέται, όσες φορές κι αν το διαβάσω ή ακούσω. Ξεκινάει από το ‘εμείς οι γυναίκες’, δεν χρειάζεται να ακούσω παραπάνω. Ή τρελές, ή κατίνες θα είμαστε.