Ζω σε μια χώρα λίγο πιο βόρεια από την Ελλάδα. Εδώ, βλέπω στο δρόμο πάρα πολλές γυναίκες να έχουν το ύψος, σωματότυπο κι ομορφιά σύγχρονου μοντέλου. Αν στην Αθήνα κυκλοφορούν Χ γυναίκες που μοιάζουν με μοντέλα, εδώ είναι δεκαπλάσιες στον ίδιο πληθυσμο! Κι αναρωτιέμαι, γιατί (τις τελευταίες 2 δεκαετίες) δείχνουν “καλύτερα” τα ρούχα σε πανύψηλες και πολύ αδύνατες γυναίκες και τις προτιμούν ή προωθούν οι σχεδιαστές; Είναι όντως έτσι; Κι αν όχι, πώς πειστήκαμε τόσοι άνθρωποι; Γιατί επιλέχθη αυτός ο σωματότυπος; Δεν απέχουμε πολύ π.χ. από τα 80s και 90s αλλά τότε ήτανε πιο γυμνασμένες και ζουμερές (πώς αλλιώς να το περιγράψω;) οι γυναίκες μοντέλα, θυμάμαι.
–Η Κοντή
Θυμάσαι επιλεκτικά, ξέχασες ότι στα μέσα των 90s εμφανίστηκε το heroin chic. Μας είχαν κάνει κλύσμα την Κέιτ Μος και τα κόκκαλα της. Επιλεκτικά βλέπεις και την πραγματικότητα στην χώρα που είσαι, πιστεύω, αν και πιστεύω ότι σε άλλες χώρες είναι πιο συχνός ένας συγκεκριμένος σωματότυπος από κάποιον άλλον. Το ψηλό και αδύνατο μοντέλο κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες, αυτό που θυμάσαι ως «ζουμερό» είναι το πιο πλούσιο στήθος, ίσως η μεγαλύτερη περιφέρεια, αλλά η δικτατορία του ύψους και της αδύνατης μέσης και των αδύνατων αστραγάλων δεν έχει εκλείψει.
Έχουμε πειστεί γιατί η μόδα ακολουθεί την ανθρώπινη αδυναμία που θεωρεί το σπάνιο αυτόματα πολύτιμο. Σε μια κοινωνία που το φαγητό όχι μόνο δεν λείπει, αλλά τα παχυντικά φαγητά είναι σε αφθονία, οι αδύνατοι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις. Αν πεινούσαμε συλλογικά, το πρότυπο ομορφιάς θα ήταν η στρουμπουλή γυναίκα, όπως ήταν άλλωστε σε διάφορες χρονικές περιόδους (με αναλογικά λεπτή μέση, μολαταύτα).