Είχα μια σχεση 8 ετων απ’την οποία χωρισα πριν 4 χρονια(τωρα ειμαι 31ετων).Πρωτη μου σχεση,φουλ ερωτευμένη κλπ..Σε αυτα τα χρονια του χωρισμου δε σταματησαμε ποτε να μιλαμε σποραδικα.Πιο πολυ απ’τη δικη μου μερια..Εγω του ειπα να χωρισουμε καθως ενιωθα πως με θεωρουσε δεδομενη(απο το που θα βγουμε μεχρι το οτι θα ειμαι παντα εκει για αυτον),δεν επαιρνε πρωτοβουλίες κ δε με υπερασπιζοταν(οταν χωρισαμε η μανα του μου εριξε ευθυνες οτι ειμαι ανωριμη κ οτι θα παντρευομασταν κ το χαλασα).Δε μεναμε μαζι!Ειχαμε χωρισει κ αλλη μια φορα στο παρελθον παλι για τους ιδιους λογους αλλα τα ξαναβρηκαμε.Στα χρονια του χωρισμου βγηκα καποιες φορές με καποια αγορια αλλα τιποτα που να αξιζει.Τωρα γυρισε ο πρωην κ θελει να ειμαστε ξανα μαζι(οτι καταλαβε τα λαθη του,μ’αγαπαει κλπ).Εγω διχαζομαι μεταξύ του συναισθηματος μου(δεν αισθανομαι ερωτευμενη αλλα ήμασταν πολλα χρονια μαζι κ σκεφτομαι αν ολο αυτο που ενιωθα μπορει να ξαναγεννηθει καθως ειχε κ καλα στοιχεια..καλοκαρδος,τιμιος,εργατικος,μ’αγαπαει)κ του αισθηματος αυτοπροστασιας(οτι θα κανει τα ιδια κ να μη τα ξαναβρουμε).Φοβαμαι μηπως τα ξαναβρω κ κανει τα ιδια κ ειμαστε παντρεμένοι με παιδια ή τον αφήσω κ μετα βαραω το κεφαλι μου οτι δεν βρισκω καποιον που να εχει τα προτερήματά του κ συμβιβαστω..Εσυ τι λες???
-Σμαράγδα
Το τίμιος και το εργατικός δεν μπορώ να το αξιολογήσω, άλλωστε δεν τον θέλω για υπάλληλο. Το πώς γίνεται όμως να λες ότι σε αγαπάει, ενώ χώρισες επειδή σε θεωρούσε δεδομένη από το πού θα βγείτε μέχρι ότι θα είσαι πάντα εκεί γι’αυτόν, αυτό, μπορώ να το αξιολογήσω. Και δυστυχώς καταλήγω στο καταθλιπτικό συμπέρασμα, για άλλη μια φορά: Ότι οι γυναίκες είναι ντρεσαρισμένες να μη ζητάν απολύτως τίποτα από τις σχέσεις τους, γιατί η σχέση είναι αυτοσκοπός. Αν θέλει σχέση, μας αγαπάει. Αν μας αγαπάει, θα τον παντρευτούμε και θα κάνουμε και παιδιά μαζί του, γιατί αλλιώς ποιος θα μας πάρει και περνάνε τα χρόνια, 31 φτάσαμε, πότε θα γίνουμε μάνες. Το τι θέλουμε εμείς από τη ζωή μας, τι όνειρα έχουμε, ποιον θέλουμε δίπλα μας ως σύντροφο, όλα απαντώνται με τον γάμο και τα παιδιά. Και μετά, όταν ανακαλύπτουμε ότι ούτε ο γάμος, αλλά ούτε τα παιδιά μας ολοκληρώνουν όπως μας υποσχέθηκαν, μεγαλώνουμε άλλη μια γενιά καταπιεσμένων γυναικών με την απειλή ότι αν δεν κάνουν παιδιά θα είναι μισές.
Το πιο τρελό (το πιο λογικό και αναμενόμενο) είναι ότι φοβάσαι μην συμβιβαστείς, έχοντας συμβιβαστεί για οχτώ χρόνια ήδη, και πας να τα διπλασιάσεις, επειδή πιστεύεις ότι βρήκες κελεπούρι που είναι τίμιο και εργατικό. Α, είναι και καλόκαρδο- απλώς μωρέ σε είχε δεδομένη οχτώ χρόνια και όταν χωρίσατε κυρίως εσύ τον έψαχνες. Θα συμβιβαζόσουν αν είχες βρει τον τέλειο έρωτα, τη μεγάλη αγάπη, την ψυχική πανδαισία που λέγεται ταίριασμα, όταν νιώθεις ότι το σπίτι σου είναι αυτός ο άλλος, και τίποτα άλλο και κανένας άλλος, και δεν έχει σημασία που είσαι, αρκεί να είσαι μαζί του. Αυτό, ούτε καν το έχεις πλησιάσει. Και θεωρείς ότι έχεις βρει και την ευκαιρία της ζωής σου. Το αποκορύφωμα είναι ότι τώρα δεν αισθάνεσαι τίποτα για αυτόν, αλλά ελπίζεις ότι επειδή τον ερωτεύτηκες δώδεκα χρόνια πριν, γιατί να μην τον ερωτευτείς ξανά; Άρα, ας τον παντρευτείς. Είναι το πυροτέχνημα αυτού του καταθλιπτικού τσίρκου.
Δεν έχω τη δύναμη να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου. Μακάρι να την είχα. Είσαι ένα θύμα κι εσύ, όπως τόσες άλλες γυναίκες πριν από σένα, μαζί με σένα, και μετά από σένα. Εύχομαι να γίνει κάτι και να συμβεί η απαραίτητη αφύπνιση μέσα σου, ώστε να νιώσεις στο μεδούλι σου ότι είσαι ένα πλάσμα που δικαιούται και οφείλει να διεκδικήσει την απόλαυση, την αναγνώριση, την δικαίωση, την ευτυχία. Ο καλόκαρδος τίμιος και εργατικός άντρας για τον οποίον δεν αισθάνεσαι απολύτως τίποτα είναι παραίτηση από τη ζωή. Δεν έχεις άλλη.