Γειά σου αμπά!! 🙂 Πιθανότατα μέχρι να μου απαντήσεις θα έχω αλλάξει δουλειά και δεν θα έχω πλέον αυτό το πρόβλημα ~ελπίζω~, αλλά σίγουρα θα μου ξαναχρειαστεί στο μέλλον οπότε θέλω τη γνώμη σου για το πως να μη μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! 😀 Long story short: μου έχει τύχει αρκετές φορές στις εταιρείες/ ομάδες που δουλεύω να υπάρχει κάποιο άτομο το οποίο λαμβάνει πολύ ειδικής μεταχείρισης όσον αφορά το πότε έρχεται στη δουλειά. Δηλαδή να παίρνει πολλές “sick days” η “work from home” days (στις οποίες το “work” είναι προεραιτικό) αρκετά συχνά χωρίς -φαινομενικά τουλάχιστον- ο μάνατζερ να κάνει κάτι. Καμιά φορά μπορεί να σκεφτόμουν ότι είναι κάπως προκλητικό, αλλά συνήθως δε με ενοχλούσε πολύ. Πολλές φορές καταλάβαινα κιόλας, γιατί πχ ήξερα ότι το συγκεκριμένο άτομο δουλεύει πάρα πολύ και όταν είναι σε φάση burn-out παίρνει μια μέρα off να ξεκουραστεί που το θεωρούσα λογικο. Ή ήξερα ότι το συγκεκριμένο άτομο αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα στη ζωή του οπότε καταλάβαινα. Τους τελευταίους μήνες όμως δουλεύω με έναν τύπο ο οποίος κυριολεκτικά εξαφανίζεται μια μέρα τη βδομάδα- καμιά φορά και περισσότερες μέρες. Μια sick day, μια kids-sick-day, μια wife-sick-day μια don’t-feel-so-well-day, και πολλές φορές μπορεί να μην πει κάτι στην ομάδα, αλλά απλά να μην έρθει στο γραφείο και να μην ξέρουμε καν αν δουλεύει εκείνη τη μέρα ή όχι. Κάποιες φορές έχει κρατήσει την ομάδα πίσω γιατί έχει ένα task που δε ξέρουμε σε τι status βρίσκεται και δεν επικοινωνεί, κάποιες φορές αποτελεί blocker σε κάποιες αποφάσεις (γιατί είναι senior- φυσικά), αλλά κατά κύριο λόγο εμένα με ενοχλεί ότι το βρίσκω εντελώς demoralizing να φέρεται κάποιος έτσι και να μην έχει καμία συνέπεια. Για την ιστορία, ο τύπος είναι στην εταιρεία αρκετό καιρό (>3 χρόνια) και ο μάνατζερ μας λίγους μήνες οπότε νιώθω ότι δεν μπορεί να του πει κάτι γιατί σε πολλά τον χρειάζεται γιατί έχει context χρόνων. Επίσης ο τύπος είναι ντόπιος από τη (μυστηριώδη) χώρα που είμαστε (Ιρλανδία) αλλά οι υπόλοιποι της ομάδας όχι, αν και δεν νομίζω ότι αυτό θα έπρεπε να έχει σημασία. Καταλαβαίνω -ξανά- εν μέρει και τον μάνατζερ που βρίσκει σιγά σιγά τη θέση του στην εταιρεία/χώρα και πιθανόν δε ξέρει πως να το χειριστεί, αλλά και πάλι δε μπορώ να μην εκνευρίζομαι. Κι ας προτιμώ κατα βάθος τις μέρες που δεν έρχεται στο γραφείο γιατί δεν τον συμπαθώ ούτως η άλλως λόγω της γενικότερης υπεροπτικής στάσης του. Και σκέφτομαι, να προσπαθήσω να εκμεταλλευτώ κι εγώ την ίδια κατάσταση δε μου βγαίνει καθόλου. Άσε που δεν ξέρω αν θα μου πέρναγε κιόλας. Μια φίλη στην ίδια εταιρεία μπήκε σε “Performance Improvement Plan” γιατί πήρε 3 sick days όταν αρρώστησε σε διάστημα 2 μηνών και της είπαν ότι παίρνει πιο πολλές sick days από το “average industry standard”. Οπότε δεν έχουν όλοι την ίδια αντιμετώπιση το οποίο με εξοργίζει ακόμη περισσότερο γιατί είναι άδικο. Να μιλήσω στον μάνατζερ, δεν ξέρω αν έχω τη δικαιοδοσία, και τι να πω κιόλας, ότι με εκνευρίζει ότι ο Χ έρχεται στο γραφείο όποτε θέλει; Γι αυτόν και άλλους πολλούς λόγους έχω αποφασίσει να φύγω από την εταιρεία έτσι κι αλλιώς, αλλά μάλλον η ερώτηση μου είναι στο μέλλον αν μου ξανατύχει κάποιος σε μια δουλειά να έχει τόσο υπερβολικά διαφορετική διαχείριση από την υπόλοιπη ομάδα, πως γίνεται να μην εκνευρίζομαι τόσο πολύ; Πως μπορώ να διαχειριστώ την αδικία; Η λες δεν είναι αδικία και αυτός προφανώς κάτι έχει προσφέρει στην εταιρεία στο παρελθόν και έχει κερδίσει αυτή την ανεκτικότητα? Προσπαθώ να σκεφτώ όλες τις οπτικές και να είμαι αντικειμενική, αλλά συνεχίζει να μου φαίνεται πολύ εκνευριστικό.
-the_software_engineer
Είναι αδικία για την κοπέλα που πήρε αναρρωτική και τιμωρήθηκε, αλλά δεν είναι αδικία να έχει επιπλέον προνόμια κάποιος που έχει περισσότερη εμπειρία ή είναι πολύτιμος για κάποιο λόγο στην εταιρεία. Αδικία είναι να έχει προνόμια επειδή κάνει σεξ με κάποιον ανώτερο, ή επειδή υπάρχει κάποια άλλη σκοτεινή υποχρέωση, ή προσωπική αντιπάθεια/συμπάθεια.
Δεν είναι σαφές τι συμβαίνει με τον συγκεκριμένο, αν είναι θέμα αδυναμίας επιβολής του μάνατζερ ή αν ο εργαζόμενος έχει κάποια προσόντα που δεν αντικαθίστανταιε εύκολα, ή αν συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως ότι έχει κάποιο πρόβλημα που αγνοείς, ή ότι έχει συνέπειες που δεν γνωρίζεις. Περιγράφεις γενικώς κάτι που είναι συχνό στις δουλειές και στη ζωή γενικότερα: οι κανόνες δεν ισχύουν για όλους. Θα έλεγα ότι ο εκνευρισμός σου είναι χρήσιμος, και όσο κι αν είναι δυσάρεστος, δεν έχει νόημα να παλεύεις να τον σβήσεις, δεν γίνεται. Όμως είναι χρήσιμος μόνο αν μετουσιώνεται σε κάτι, όπως σε γνώση, ή εμπειρία, ή σοφία. Η παρακολούθηση είναι καλή όταν βγαίνουν συμπεράσματα. Ο εκνευρισμός έτσι σκέτος, το μόνο που κάνει είναι να σε δυσκολεύει να δουλεύεις αποτελεσματικά. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού σε μια εταιρεία είναι λόγος για παραίτηση. Αφού φεύγεις έτσι κι αλλιώς, κράτα όσα έμαθες για την επόμενη φορά, που θα είναι και ίδια αλλά και διαφορετική.