Καλησπέρα στην αμπα και στην ομορφη παρεα. Θελω να μοιραστω μαζι σας κατι που μου δημιουργησε αποριες.Ειχα μια συζητηση με εναν ανδρα 45 χρονων μηχανολογο μηχανικο με διδακτορικο στην αγγλια από τα 26 του. Παντρεμενος με εξισου διδακτορα μηχανικης και εχουν και 2 κοριτσακια. Φιλος του αγοριου μου. Δεν ειχαμε ξανασυζητησει για τπτ γενικα οι σχεσεις μας ηταν τυπικες. Η συζητηση αρχισε οταν μου ειπε αντε με το καλο οταν θα κανετε ενα παιδακι και αποκριθηκα οτι δεν ειμαι σιγουρη αμα θελω ακομα ή γενικα (εγω κ ο συντροφος μου είμαστε 27). Μου ειπε οτι αυτο ειναι το φυσιολογικο καθως η αναπαραγωγη ειναι ο πυλωνας της ζωης και ειναι καλο να κανεις παιδια ακομα κ οταν τα πραγματα ειναι δυσκολα ,καθως οι ανθρωποι και τα ζωα είναι προγραμματισμενα απο την φυση τους καποια στιγμή να αφησουν απογονους. Εγώ λοιπον να πω οτι την λεξη φυσιολογικο δεν την χρησιμοποιω γιατι εν μέρη δεν μπορω να την ορισω με ακριβεια + ειναι μεταβαλλομενη με τα χρονια. Επισης θεωρω οτι οταν δεν υπαρχουν οι καταλληλες συνθηκες δεν ειναι σωστο να κανεις παιδι. Να υπαρχει ο καταλληλος χωρος, αν υπαρχουν λεφτα, να υπαρχει ενα σταθερο κ ασφαλες περιβαλλον και γενικα οτι μπορει να του εξασφαλισει οσο πιο ανωδυνη ζωη, να μεγαλωσει χωρις ψυχολογικα χτίζοντας μια υγειη προσωπικότητα, να του παρέχεται ιατρικη κάλυψη αμα παθει κατι σοβαρό, να μπορεσει να σπουδασει να εξελιχθει σαν ανθρωπος και να μπορω να το στηρίζω. Επιπροσθετως σκεφτομαι και τον ευατο μου πως θα ανταπεξελθει αν κανω παιδι και πεθάνει ή αρρωστησει βαρια. Θεωρω οτι πλεον ο δυτικος τροπος ζωης μας εξασφαλιζει την επιλογη αμα θα γονιμοποιησουμε η οχι. Επισης υπαρχει και το προβλημα του υπερπληθυσμού που αφηνει τεραστιο οικολογικο αποτύπωμα (αλογιστη καταναλωση πορων , ρυπανση, διαταραχη οικοσυστηματος). Ειμαι απο τα ατομα που σπάζονται οταν βλεπουν οικογενειες με 3 παιδια και πανω. Αμα θες παιδια καντα μετα τα 29 και μεχρι 2. Σκεψου λιγο συλλογικα οχι μονο την παρτη σου. Να πω οτι μου ειπε οτι οι ανθρωποι δεν ειναι μεγαλεπήβολο ον , τα δυσκολα σιγουρα θα έρθουν και οσοι ανταπεξέλθουν ειναι αξιοι να συνεχισουν ,ειναι φυσιολογικοι , ενω οσοι δεν καταφερνουν να διαχειριστουν τις δυσκολιες και παθαίνουν κρισεις πανικου ή αυτοκτονουν δεν ειναι φυσιολογικοι/ προβληματικοι. Με πειραξαν καπως αυτα που ειπε γιατι δεν συμφωνώ και απογοητευτηκα απο αυτον + οτι η συζητηση ηταν πιο πολυ μονολογος απο πλευράς του , ηταν απόλυτος στις αποψεις του και δεν με άκουγε καθολου οταν του μιλούσα. Εσενα ποια ειναι η αποψη σου σχετικα με ολα αυτα που ειπώθηκαν? Ποιος εχει δικιο ποιος αδικο? Υπαρχει χρυση τομη?
-Ψαχνομαι γενικα
Η χρυσή τομή θα ήταν να του πάρουν το διδακτορικό πίσω.
Για το θέμα του φυσιολογικού έχουμε γράψει ξανά, αλλά ας πούμε και κάτι καινούριο: ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο που νομίζει ότι έχει ξεπεράσει τη φύση του.
Η αναπαραγωγή είναι ο πυλώνας της ζωής, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η πρεμούρα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Αυτό το «αν όλοι εσείς οι φιλελέδες δεν κάνετε παιδιά σε εκατό/διακόσια/χίλια χρόνια θα εξαφανιστούν οι άνθρωποι». Ε και; Ο άνθρωπος μπορεί να εξαφανιστεί, η Ζωή όμως, όχι. Ίσως χρειάζεται να αδειάσουμε τη γωνιά για κανένα πιο εξελιγμένο είδος.