Αγαπητή Α, μπα και αναγνώστες, Είμαι 26 χρόνων και τα τελευταία 2 χρόνια έχω σχέση με έναν συνομήλικο ο οποίος πρόσφατα διαγνώστηκε με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας (Borderline Personality Disorder) καθώς και αγχώδη διαταραχή. Γενικά, είναι υψηλής λειτουργικότητας, δουλεύει κατά καιρούς, είναι πολύ έξυπνος και καλοκαρδος άνθρωπος. Αντίστοιχα όμως, είναι εμφανές πως ‘κάτι δεν πάει καλα’, πως έχει τρομερές εναλλαγές διάθεσης και μπορεί να γίνει εμμονικος. Από τότε που γνωριστήκαμε σχεδόν, τον πιεζα να πάει σε ψυχίατρο για να διαγνωστεί και να ξεκινήσει θεραπεία. Το πήρε απόφαση μετά από ένα ακραίο περιστατικό 6 μήνες πριν, που ως αποτέλεσμα του όποιου χωρίσαμε και αυτός είχε αυτότραυματιστεί. Μπορώ να πω πως τον αγαπαω. Όταν είναι στα καλά του είναι πολύ τρυφερός και περιποιητικος, το σεξ είναι τρομερό, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, βαριέμαι σπάνια μαζί του. Συμβαίνει να απολαμβάνω και αυτή τη προσήλωση που έχει προς το πρόσωπό μου, η οποία ομως αντίστοιχα με έχει φέρει στα όρια μου πάρα πολλές φορές, με έχει απελπισει, με έχει κάνει να κλάψω. Αλλά, και ξερω πόσο άσχημο ακούγεται, μου αρέσει που κάποιος άνθρωπος με αγαπάει τόσο έντονα. Ξέρω βέβαια πως είναι σύμπτωμα της διάγνωσης του και αυτό και απλά τυχαίνει να είμαι ο ‘αγαπημένος του άνθρωπος’ . Όπως και να έχει όμως, είχα πάρει τη συνειδητή απόφαση πως θέλω να είμαι μαζί του, ότι και να περνάει, αν και εφόσον κάνει ενεργά κάτι για να λύσει το πρόβλημα. Το θέμα μου είναι, πως είμαι έγκυος. Δεν ‘έτυχε’, ούτε το ήθελα, συνέβη γιατί δεν έπαιρνα τα αντισυλληπτικά μου όπως θα έπρεπε. Δεν του το εχω πει ακόμα και για να είμαι ειλικρινής αμφιταλαντευομαι αν πρέπει. Έχω την οικονομική δυνατότητα να κρατήσω το παιδί. Εχω σπίτι από τους γονείς μου, έχω η ίδια καλή δουλειά και είμαι αυτόνομη τα τελευταία 3 χρόνια, έχω γενικά ένα δίκτυ προστασίας από φίλους και συγγενείς. Θέλω παιδιά γενικά, αν και σε αυτή τη φάση δεν ήταν σε καμία περίπτωση προτεραιότητα. Όπως και να έχει όμως, έγινε, και τώρα πρέπει να πάρω μια απόφαση και νιώθω μουδιασμένη. Δεν ξέρω αν είναι σώφρων να κάνω ένα παιδί με τον σύντροφο μου, κάτι που θα με δέσει μαζί του για πάντα και θα τον δέσει και με το παιδί. Εγώ, εφόσον είμαι μαζί του, είναι μια απόφαση που παίρνω ως ενήλικη και ξέρω τις συνέπειες. Είναι ομως δίκαιο για ένα παιδί να είναι δεμένο με έναν γονιό που θα εχει πάντα ένα ψυχικό νόσημα; Σήμερα είναι σχετικά ΟΚ και προσπαθεί, αλλά από την μία μέρα στη άλλη μπορεί να γίνει αυτοκτονικος, να σταματήσει την θεραπεία, να έχει χειριστικη συμπεριφορά. Δεν πιστεύω πως θα γίνει κακός πατέρας per se, το αντίθετο είναι πολύ καλός άνθρωπος και έχει να δώσει πράγματα, αλλά θα είναι πάντα ένας πατέρας άρρωστος και ενδεχόμενα ασταθής. Νιώθω πως αν κρατήσω το παιδί, ρισκάρω πολύ. Από την άλλη, αν κάνω έκτρωση, νιώθω πως δεν είναι κάτι που θα αποφάσιζα αν ήμουν με άλλον άνθρωπο. Νιώθω πως είναι κακό, μια διάκριση και προκατάληψη απέναντι στον ίδιο και στους ανθρώπους με ψυχικά νοσήματα, και όχι κάτι που θέλω όντως και θα έκανα σε άλλη περίπτωση. Ίσως η ερώτηση είναι ρητορική, σίγουρα μέχρι να δημοσιευτεί θα έχω πάρει την απόφαση μου αλλά θα ήθελα πολύ να ξέρω τι σκέφτεσαι Λένα. Επίσης, ειλικρινά συγνώμη αν γράφω κάπως ξύλινα, προσπαθούσα να είμαι όσο πιο σαφής γίνεται αλλά είμαι πολύ ταραγμένη. Ευχαριστώ πολύ!
– Δήμητρα
Πιο πολύ τα έγραψες για να τα διαβάσεις εσύ η ίδια, παρά για να πάρεις απάντηση, αλλά θα σου πω τι σκέφτομαι.
Το δίκαιο για ένα παιδί είναι να σκεφτείς πάρα μα πάρα, μα ΠΑΡΑ πολύ καλά με ποιον θα το κάνεις, και οι λόγοι που θα σε πάνε προς το ναι ή προς το όχι δεν χρειάζεται να καλύψουν εμάς, την κοινωνία, τους περαστικούς. Για την δική σου ζωή πρόκειται, δεν είσαι πρωθυπουργός για να προστατέψεις κοινωνικές ομάδες. Γιατί εσύ μπορεί να έχεις σπίτι και δουλειά, αλλά υπάρχουν θέματα που δεν αλλάζουν με σπίτια και δουλειές, όπως είναι ο πατέρας. Πιθανόν όμως να βρεθείς σε θέση να είσαι η μόνη που θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Μην βασίζεσαι σε κανέναν, ούτε σε φίλους, ούτε σε συγγενείς για τέτοια θέματα. Ο μόνος αρμόδιος θα είναι πάντα ο πατέρας. Όλοι οι φίλοι και όλοι οι συγγενείς και όλα τα δικαστήρια αυτό θα σου πουν, και θα έχουν δίκιο. Αν ο πατέρας αδυνατεί, για οποιονδήποτε λόγο, θα είσαι μόνη σου, με ένα προστατευόμενο μέλος, άρα διπλά μόνη σου, για να μην πω πενταπλά. Είσαι έτοιμη για κάτι τέτοιο;
Το σωστό για σένα, και επίσης δίκαιο και απαραίτητο για το παιδί, είναι να κάνεις κι εσύ θεραπεία, εφόσον αποφάσισες να είσαι σε σχέση μαζί του. Δεν έχεις αρκετά εφόδια για να το διαχειριστείς, και φαίνεται από πολλά μικρά που γράφεις εδώ.