Αγαπητή α, μπα Είμαι έγκυος κ διανύω τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Όλα έχουν κυλήσει έως τώρα ομαλά και δεν έχω αντιμετωπίσαι ιδιαίτερα προβλήματα. Διαρκώς μου τονίζουν πως αυτή είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, πως πρέπει να την απολαύσω στο έπακρο γιατί με τη γέννηση του μωρού η ζωή μου θα δυσκολέψει κ.ο.κ Δεν ντρέπομαι όμως να πω πως για έμενα οι μήνες αυτοί ήταν από τους χειρότερους: αν και δεν έχω πάρει πολλά κιλά νιώθω πιο δυσκίνητη από ποτέ, έχω τρομερή υπνηλία που όμως αν ξαπλώσω μετατρέπεται σε αφόρητη αϋπνία, δε μπορούσα να γυμναστώ λόγω χαμηλού πλακούντα μέχρι και πριν δυο εβδομάδες, λαχανιάζω με το παραμικρό, αν φάω πολύ βαρυστομαχιάζω ενώ αν φάω λίγο ζαλίζομαι και ανά πάσα στιγμή θέλω να βάλω τα κλάματα. Εκτός από τα ψυχοσωματικά έχω να αντιμετωπίσει και τις κοινωνικές προεκτάσεις της επιλογής μου:στη δουλειά έχω υποστεί λανθάνοντα ψυχολογικό πόλεμο επειδή δήθεν οι γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν παιδί αδιαφορούν για την επαγγελματική τους πορεία, συγγενείς έχουν εκφέρει σχόλια μισογυνισμού αφού το μωρό είναι κορίτσι αλλά «δεν πειράζει, το επόμενο θα είναι αγοράκι», η επιβλέπουσα καθηγήτρια στο μεταπτυχιακό που παρακολουθώ μου δήλωσε πως δε θα με αντιμετωπίσει διαφορετικά, υπονοώντας πως η ακαδημαϊκή μου επίδοση θα πέσει, ενώ δε ζήτησα ποτέ διαφορετική αντιμετώπιση, πελάτες στη δουλειά κατακρίνουν το γεγονός πως δουλεύω επειδή μπορεί να βλάψω το παιδί και γενικά πρέπει κάθε μέρα να αντιπαρέρχομαι επιθετικών συμπεριφορών και να προσπαθώ να παραμένω ήρεμη. Νιώθω σαν να είμαι φαντάρος που μετράει αντίστροφα ως την ημέρα της απόλυσης. Και ταυτόχρονα στεναχωριέμαι γιατί δεν πίστευα πως θα βίωνα τέτοιες διακρίσεις για κάτι τόσο φυσιολογικό. Παρακολουθώ δε και την άνοδο του κινήματος κατά των αμβλώσεων και δε μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο υποκριτές είμαστε: στηρίζουμε το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή αλλά όχι της μάνας του, αυτή πως τόλμησε να νιώσει αδιάθετη, να αισθάνεται κουρασμένη, να ζητήσεις άδεια για ιατρικό έλεγχο; Πως τόλμησε να συνεχίσει να εργάζεται ή κατά άλλους πως τόλμησε να κάνει χρήση του νόμιμου δικαιώματός της για άδεια μητρότητας κ λοχείας; Για αυτό και την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει ότι διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου επειδή «ένα θαύμα μεγαλώνει μέσα μου» θα απαντήσω περιεκτικά «Άντε στο διάολο» .
–Έμμα
Για όλους αυτούς τους λόγους, και για πολλούς ακόμα, χρειαζόμαστε τον φεμινισμό.
Ο έλεγχος που ασκείται τώρα πάνω σου είναι η αρχή. Θα χειροτερέψει όταν γίνεις μητέρα, από όλους αυτούς που έχουν άποψη τώρα. Μετά θα έχουν άποψη για τις ικανότητες σου ως μάνα. Ετοιμάσου, γιατί όντως δεν τελειώνει τίποτα όταν γεννάς, αντιθέτως, άλλα τόσα αρχίζουν. Δεν χρειάζεται να παραμένεις ήρεμη, όμως, μπορείς κάλλιστα να απαντάς σε όλους αυτούς, αναλόγως την περίσταση.
Και κάτι τελευταίο: οι ενοχλήσεις και τα προβλήματα που περιγράφεις, στον 8ο μήνα, δεν είναι «ψυχοσωματικά». Σωματικά είναι, 100%.