Πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να εκτιμούν και να απολαμβάνουν την τέχνη (αναφέρομαι κυρίως σε ζωγραφική)? Και εξηγούμαι. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μας με το σύντροφο μου στη Νέα Υόρκη στα ‘to do’ ήταν εννοείται το MET, AM of Natural History & αν έμενε χρόνος το ΜοΜa. Πήγαμε στο ΜΕΤ. Στο 20 λεπτο πάνω βαρέθηκα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά βαρέθηκα πολύ και απλά έκανα υπομονή ακολουθώντας το σύντροφο μου. Συνέχεια είχε το Natural History όπου ξετρελάθηκα με τους δεινόσαυρους και όλα τα προϊστορικά όντα-κυριολεκτικά έκανα σαν παιδάκι (είμαι στα 28). Αφού μας έμειναν 2-3 ώρες μέχρι το κλείσιμο είπαμε να πάμε και στο ΜοΜA. Βόλταρε αυτός και εγώ ακολουθούσα όταν κοντοστάθηκε μπροστά από το ‘On the beach’ Picasso. Το χάζευα για κανα 10 λεπτο και προσπαθούσα να καταλάβω τι δείχνει-γυναίκες στη παραλία-, πιο το νόημα και θα ήθελα να εντυπωσιαστώ και εγώ από το μεγάλο και γνωστό Picasso. Δεν τα κατάφερα. Ένιωθα για το υπόλοιπο της μέρας αμόρφωτη, ακαλλιέργητη και γιατί δε μπορώ και εγώ να ξετρελαθώ με τη τέχνη όπως με τους δεινόσαυρους. Θα πρεπε να δώσω κι άλλο χρόνο στον εαυτό μου? Θα πρέπει να διαβάσω για τέχνη για να την καταλάβω? Δε ξέρω αν έχει σημασία αλλά είμαι γυναίκα των θετικών επιστημών (μηχ. μηχανικός)
–αρτιστική ΝΟΤ
Το μόνο που θα «έπρεπε» να κάνουν όλοι οι άνθρωποι είναι να σέβονται τους άλλους ανθρώπους και τις επιλογές τους. Για όλα τα άλλα δεν υπάρχει «θα έπρεπε».
Η απόλαυση της τέχνης δεν είναι κάτι που προκύπτει από μόνο του. Είναι θέμα εκπαίδευσης/παιδείας. Δεν θα γίνει αν δώσεις χρόνο στον εαυτό σου, άλλωστε 28 είσαι, πόσο χρόνο ακόμα; Χρειάζεται διάβασμα, επαφή, συζητήσεις με ανθρώπους που μπορούν να εξηγήσουν, αλλά και τριβή. (Ως προς αυτό χρειάζεται χρόνος, αλλά για να ωριμάσουν οι γνώσεις. Από μόνος του δεν θα κάνει διαφορά).
Οι τέχνη μερικές φορές μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κάτι χωρίς να ξέρεις γιατί, και χωρίς να έχεις σχετική καλλιέργεια. Δεν είναι υποχρεωτικό να σου αρέσει ο Πικάσο, είτε ξέρεις από τέχνη, είτε όχι. το ΜΕΤ είναι ένα ολόκληρο σύμπαν, είναι κρίμα που το απέρριψες μέσα σε ένα εικοσάλεπτο, μάλλον πήγατε κατευθείαν στις αίθουσες με την ζωγραφική που είναι πάντα γεμάτες (οι μπροστά μπροστά. Όσο προχωράς προς τα μέσα το πλήθος αραιώνει, όταν φτάνεις στα γλυπτά του Ντεγκά (του Ντεγκά!) είσαι μόνος σου, όλοι στο εικοσάλεπτο βαριούνται). Ίσως κάτι άλλο σου άρεσε περισσότερο, όπως οι στολές των Σαμουράι, ή οι ιππότες, ή τα μουσικά όργανα;
Μην μπαίνεις στα μουσεία χωρίς καμία προεργασία, σα να μπαίνεις σε μαγαζί να χαζέψεις ρούχα. Δες τις προσωρινές εκθέσεις, δες τι υπάρχει γενικώς, και πήγαινε μόνο στις αίθουσες που πιστεύεις ότι θα σου αρέσουν. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξοικειωθείς με την τέχνη, αν σε ενδιαφέρει δηλαδή, γιατί δεν είναι υποχρεωτικό. Στο ΜΕΤ έχει και ένα πολύ ωραίο καφέ στο ισόγειο, κοντά στις αίθουσες με την αμερικάνικη τέχνη, που έχει και πολύ καλό φαγητό. Μπορείς να αράξεις εκεί, όσο ο φίλος σου χαζεύει πίνακες με πολλά τετράγωνα το ένα πάνω στο άλλο.
Ελπίζω να μην πιστεύεις στο απλοϊκό «εγώ είμαι μαθηματικό μυαλό δεν καταλαβαίνω από τέχνες» γιατί δεν ισχύει καθόλου. Το λένε όσοι δεν καταλαβαίνουν ούτε από μαθηματικά, ούτε από τέχνες.