Αγαπητή αμπά, νομίζω ότι η κατακλείδα της ερώτησης μου θα είναι το αν είμαι υπερβολική. Πριν 2.5 χρόνια περίπου γνώρισα ένα παιδί από κοινή παρέα. Κάναμε παρέα για κάποιούς μήνες και μετά ξεκίνησε κάτι σαν σχέση. Αρχικά είχαμε πει να είναι κάτι χαλαρό, ωστόσο αρκετά γρήγορα αναπτύχθηκαν συναισθήματα και από τις δύο πλευρές. Επίσης μέναμε και οι δύο εξωτερικό. 6 μήνες μετά εκείνος τελειώνει με σπουδές κλπ και αποφασίζει να γυρίσει πίσω ενώ εγώ θα τελειώνα περίπου 5 μήνες μετά από αυτόν. Με το που γυρνάει στην ελλάδα, αρχίζει μια απομάκρυνση, τύπου δε μπορώ να μιλήσω στο τηλ γιατί είμαι με τους φίλους μου, ή ήμουν με τον πατέρα μου και δε μπορούσα να απαντήσω και τέτοια. Αφού με κούρασε αρκετά αυτή η κατάσταση, αποφασίζω να το λήξω. Μετά από κανένα μήνα ξανα αρχίζει μια επικοινωνία – φιλική πλέον – από πλευράς του με τηλέφωνα κλπ μέχρι που επιστρέφω και γω αθήνα. Από πέρσυ το καλοκαίρι μέχρι και την καραντίνα, συναντηθήκαμε κάποιες φορές (πάντα με δική μου πρωτοβουλία) ενώ εκείνος επεδίωκε συχνή επικοινωνία. Στην καραντίνα χανόμαστε τελείως, και κάποια στιγμή ξαναμιλάμε και πάμε για ένα καφέ και αποφασίζουμε ότι όντως συμπαθούμε ο ένας τον άλλον και θέλουμε να κάνουμε μια νέα αρχή σε μια καθαρά φιλική σχέση. Μου είπε οτι η εξαφάνιση του οφειλόταν στο γεγονός οτι είχε κάτι ερωτικό στη ζωή του και ήξερε πως να το χειριστεί. Ε από τότε που το είπαμε, πάλι εξαφανισμένος και σε ότι πρότεινα εγώ δε μπορούσε ή δε προλάβαινε. Τον ρώτησα μήπως συμβαίνει κάτι, μήπως δε νιώθει άνετα να με βλέπει κλπ και επιμένει ότι είμαι πολυ σημαντική, ενδιαφέρεται και θέλει πάρα πολύ να έχουμε μια καλή σχέση αλλά αυτός δε μπορεί να τα βάλει σε πρόγραμμα και μπορεί να με δει/μιλήσει 3 μέρες συνεχόμενα και μετά να κάνει 3 βδομάδες να μου μιλήσει κλπ. Εγώ από μεριάς μου με όσα άτομα κάνω παρέα, έχουμε μια τακτική επαφή. Όχι απαραίτητα να βρεθούμε, αλλά θα μιλήσουμε συχνά πυκνά, θα ξέρουμε τι γίνεται στις ζωές μας. Με κάποιον που τον βλέπω/μιλάω μια φορά το μήνα ξέρω γω, θα πω τα πιο βασικά, για τη δουλειά κλπ. Οπότε του είπα ότι είναι καλύτερο να το αφήσουμε τελείως και άμα είναι ας τα λέμε όποτε. Και ρωταω τώρα, είμαι υπερβολική? Θα έπρεπε να πω ότι ναι οκ ας κρατήσουμε μια επφαή όποτε σε βολεύει εσένα? Εγώ έχω συνηθίσει όποτε έχουμε κάποιο πρόβλημα να το συζητάμε και να βγάζουμε μια άκρη. Είμαστε και οι δύο γύρω στα 28.
-Προβληματισμενη
Bρε προβληματισμένη, το γεγονός ότι έπαιζε με άλλη και αντί να σου το πει, ή έστω, αντί να σου πει να χωρίσετε, σου έλεγε μήνες μούφες γιατί είναι με τους φίλους του και με τον πατέρα του και ανάγκασε εσένα να το λήξεις, το θεωρείς καλή προϋπόθεση για να τον έχεις φίλο;
Όπως δεν ήξερε πώς να χειριστεί εκείνο, έτσι δεν ξέρει και να χειριστεί ετούτο. Μόνη σου κρατάς τη σχέση, δεν το βλέπεις; Δεν χρειάζεται να τον βγάλεις φίλο σου για να δεχτείς τη χλαπάτσα που έφαγες. Δεν ξέρω αν είσαι σημαντική για εκείνον, αλλά αυτός σίγουρα δεν πρέπει να είναι σημαντικός για σένα. Δεν υπάρχει πρόβλημα για να συζητήσετε και να βγάλετε άκρη. Μην το εκβιάζεις άλλο το πράγμα, δεν βγαίνει φυσικά. Άστο να πάει στο καλό.