Αγαπημένη μου α,μπα Ελπίζω να είσαι καλά, σε παρακολουθώ πολλά χρόνια, και ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια για στη στήλη σου (και για το site που είναι φανταστικό!). Είναι η πρώτη φορά που σου στέλνω κάποια ερώτηση, ξέρω ότι το θέμα που με προβληματίζει μάλλον είναι λίγο first world problem, αλλά πραγματικά έχω βρεθεί σε ένα αδιέξοδο που δεν ξέρω πως να διαχειριστώ. Λοιπόν, άκου πως έχουν τα πράγματα. Είμαι έγκυος και δεν νιώθω καμία χαρά. Δεν ήταν ποτέ ο καημός μου, ούτε η πρώτη μου προτεραιότητα να κάνω παιδιά, τα τελευταία 15 χρόνια έχω επενδύσει σημαντικά στην καριέρα μου, έχω μια δουλειά που αγαπώ και την κάνω καλά, έχω τους φίλους μου, τα χόμπυ μου και γενικότερα μια ζωή που απολαμβάνω πολύ. Με το σύντροφό μου είμαστε μαζί εδώ και 10 χρόνια και παντρεμένοι τα τελευταία 3. Η σχέση μας είναι πολύ καλή, ειλικρινής, στηρίζουμε και καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και γενικά είμαστε ευτυχισμένοι μαζί. Το να κάνουμε ένα παιδί με το σύντροφό μου ήταν κάτι που το συζητούσαμε κατά καιρούς και στη θεωρία θέλαμε και οι δύο, αλλά πάντοτε στη βάση ότι «κάποια στιγμή στο μέλλον θα συμβεί». Είμαστε και οι δύο κοντά στα 40 πιά και πριν από 3 μήνες είπαμε χαλαρά να αρχίσουμε να το προσπαθούμε, και τελικά δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια. Κάπως έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, που διανύω την 11 εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, και όπως σου είπα, δεν είμαι καθόλου μα καθόλου χαρούμενη. Είμαι φοβισμένη και αγχωμένη, με ανησυχεί η αλλαγή. Πενθώ ήδη την προηγούμενη ζωή μου, νιώθω ότι όλος ο κόπος και ο χρόνος που έχω αφιερώσει στη δουλειά μου θα πάει στράφι, ότι δεν θα έχω χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από το μωρό που θα έρθει, και ότι θα χάσω τον εαυτό μου. Και όλα αυτά τα συναισθήματα έρχονται να στολιστούν και από τύψεις, άπειρες τύψεις. Τύψεις επειδή είμαι αχάριστη, επειδή δεν εκτιμώ πόσο δυσκολεύονται άλλα ζευγάρια, επειδή σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, επειδή δεν θα είμαι καλή μάνα, επειδή, επειδή, επειδή… Περιττό να σου πω ότι ακόμη δεν έχουμε κάνει κάποια ανακοίνωση, μόνο οι γονείς μας και κάποιοι στενοί φίλοι μας το ξέρουν, αλλά πραγματικά κάθε φορά που κάποιος μου λέει συγχαρητήρια θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Κάποιες από τις ανησυχίες μου τις έχω επικοινωνήσει και στο σύντροφό μου ο οποίος είναι πολύ υποστηρικτικός και με καταλαβαίνει, αλλά δυστυχώς δε νιώθω καλύτερα και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Προσπαθώ να είμαι λογική και να σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να χαρώ για κάτι που δεν ξέρω πως θα είναι και πως θα εξελιχθεί, ούτε γίνεται να δεθώ αυτόματα με ένα πλάσμα που ακόμη ουσιαστικά δεν υπάρχει. Προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από όλα τα μη ρεαλιστικά στερεότυπα περί εγκυμοσύνης και μητρότητας, και συνυπολογίζω ότι ίσως για όλο αυτό το άγχος και τη στεναχώρια που νιώθω να φταίνε οι ορμόνες κτλ. Αλλά, αν τελικά κάτι δεν πάει όντως καλά με μένα; Αν εγώ είμαι απλά ακατάλληλη για μάνα; Και το αναπόφευκτο ερώτημα, αν δεν ήμουν 100% σίγουρη ότι θέλω ένα παιδί, μήπως έκανα λάθος; Δεν αξίζει σε αυτό το καημένο μωράκι μια μάνα που το αγάπησε από την πρώτη στιγμή που έμαθε ότι υπάρχει; Αν έχεις καμία ιδέα για το πως να διαχειριστώ, είναι πολύ ευπρόσδεκτη. Έχω μιλήσει στη γιατρό μου, αλλά το μόνο που μου είπε είναι ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα και δε θα πρέπει να με ανησυχούν. Αν είναι φυσιολογικά λοιπόν, τότε γιατί κανείς μιλάει για αυτά και μας λανσάρουν μόνο μπαλόνια, λουλούδια και χαρές;
-Not mother material
Δεν μου αρέσει καθόλου η απάντηση της γιατρού, αν σου είπε μόνο αυτό. Αν είναι φυσιολογικά, σημαίνει ότι δεν πρέπει να σε ανησυχούν; Πώς προκύπτει το ένα από το άλλο; Φυσιολογική είναι και η επιλόχειος κατάθλιψη, φυσιολογική είναι και η σκέτη κατάθλιψη. Φυσιολογικό είναι επίσης να πονάς όταν σπας το πόδι σου, αλλά οι γιατροί σου δίνουν παυσίπονα για να αντέξεις, δεν σου λένε «αφού είναι φυσιολογικό, δεν θα πρέπει να ανησυχείς». Η στάση της συνοψίζει ένα μεγάλο μέρος του γυναικείου προβλήματος. Ο γυναικείος πόνος δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ασχοληθεί στα σοβαρά η ιατρική κοινότητα, είτε μιλάμε για πόνο περιόδου ή κάτι σαν αυτό που περιγράφεις.
Θα ήθελα πολύ να μάθω τι σημαίνει «ο σύντροφός μου είναι υποστηρικτικός και με καταλαβαίνει». Δηλαδή; Κουνάει το κεφάλι καταφατικά; Ή σε καταλαβαίνει επειδή νιώθει το ίδιο; Ή νιώθει κάτι άλλο; Είναι ο άνθρωπος με τον οποίον πρέπει να επικοινωνήσεις τώρα, περισσότερο από ποτέ. Αν δεν νιώθεις καλύτερα όταν του μιλάς, πώς λαμβάνεις στήριξη; Η συζήτηση είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, πρέπει να αρχίσεις να μιλάς και να μην γυροφέρνεις τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου μόνο.
Όχι μόνο δεν είναι first world problem αλλά είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Όχι επειδή υπάρχει κίνδυνος να είσαι ακατάλληλη μάνα, οι φόβοι σου και μόνο δείχνουν ότι δεν είναι και πολύ πιθανό. Επειδή είναι πολύ σοβαρό το πώς αισθάνεσαι για το γεγονός ότι περιμένεις παιδί. Μας έχουν τόσο πολύ φλομώσει ότι αυτό ταυτίζεται με την απόλυτη ολοκλήρωση που η έκπληξή μας όταν αυτό δεν επιβεβαιώνεται μας ρίχνει στο χάος.
Χρειάζεσαι στήριξη και συζήτηση με ανθρώπους που καταλαβαίνουν (πέρα από τον άντρα σου, που είναι πολύ βασικός συνομιλητής γιατί με αυτόν θα μοιραστείς αυτή την συνταρακτική αλλαγή). Ή θα βρεις φόρουμ, ή θα βρεις ψυχολόγο. Πιστεύω ότι πρέπει να το κάνεις άμεσα, πριν έρθει το παιδί στον κόσμο. Υπάρχει η θεωρία «μόλις πάρεις το παιδί στην αγκαλιά θα τα ξεχάσεις όλα», μην βασίζεσαι σε αυτό, δεν συμβαίνει σε όλες. Τολμώ να πω ότι συμβαίνει στις λιγότερες, αλλά μόνο αυτές νιώθουν την άνεση να μιλήσουν για το θέμα γιατί όλοι αυτό περιμένουν να ακούσουν.