Αγαπητή Α,Μπα σε διαβάζω χρονια τωρα ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω. Είμαι 22 χρονών κοπελα και εχω μια σχέση 2 χρόνων με το αγόρι μου. Έχουμε πολλή επικοινωνία και παρόλο που έχουμε περάσει πολλές φάσεις άσχημες κατά κύριο λόγο λόγω εμπιστοσύνης περισσότερο, υπάρχει πολλή αγάπη και έρωτας. Όπως προείπα ομως έχουμε περάσει πολλές φάσεις κι ακόμα τις περναμε κι ενώ υπάρχουν δυσκολίες το μεγαλύτερο μου πρόβλημα φαινεται να είναι το εξής. Η οικογένεια του. Αν και σαν ανθρώπους τους ήξερα από πριν επειδή ήμασταν συμμαθητές τώρα έχω αναπτύξει κάποια αρνητικά συναισθήματα γι αυτούς που δύσκολα αλλάζουν. Μου φαινεται τρομερα άσχημο να επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο και συνάμα να ανέχεσαι και ανθρώπους που δε συμπαθείς. Να μου πεις κι εσύ κι εκείνος κι όλοι δεν το κάνουμε; Μμ ναι και όχι. Τι θελω να πω με αυτο; Το γεγονος πως είναι τόσο κοντά με την οικογένεια του το κάνει πολύ δύσκολο. Παραπάνω από όσο ειμαι εγω. Κυριολεκτικά τους τρωω στη μάπα κάθε μέρα. Επίσης εχω τεράστιο θέμα με τη μια του αδερφη. Έχουν ένα χρόνο διάφορα (είναι μεγαλύτερη) κι ομως συμπεριφέρεται λες κι είναι κοπελα του. Δύσκολα μπορω να το εκφράσω με παραδείγματα ολο αυτο αλλα το μονο που μπορώ να σου πω για να καταλάβεις τι εννοω είναι ότι το έχει πει ξεκάθαρα ότι “αχ τι να κανω Αφού είμαι ερωτευμένη αδερφη.” Το θεωρώ ανατριχιαστικό και γενικά ενω χωρίς να την ξερω πολυ καλά πάντα τη συμπαθούσα Ούτε τη ζήλευα Γιατι δεν εχω κάποιο θέμα με τον εαυτό μου, μου αρέσει αυτή που είμαι και νιωθω πολυ καλα με τις επιλογές μου (θέλω να πω δεν μπήκα προκατειλημμένη για κατι στη σχέση ισα ισα που στην αρχή πριν αντιληφθώ όλα αυτά ηθελα πολυ να βγαίνουμε όλοι μαζι.) Τώρα δεν μπορώ ούτε να τη βλέπω ειλικρινά. Επειδή έχω τολμήσει όμως να ανοίξω λίγο το παραπάνω θέμα με τον δικό μου Η απάντηση του ήταν απλα οτι ειναι πολυ δεμένοι. Κάτι που πιστεύω ότι ισχυει στο 70%. Θέλω να πω κι εκείνος δείχνει να ζηλεύει οταν η αδερφή του μιλάει στο τηλ σε φάση να ρωτήσει με υφάκι ενώ ξέρει ότι έχει αγόρι και τον έχει εγκρίνει “Ποιος είναι ή σε ποιον στέλνεις;”. Τέλος πάντων όπως προείπα δεν μπορω να το περιγράψω απλα φρικαρω lowkey. Και ρωτώ πως είναι δυνατόν να κάνω υπομονή και να ανεχτώ όλο το σόι από πίσω;
–Σελ
Θα έλεγα ότι οι δυσκολίες που έχετε, αυτές που αναφέρεις εν τάχει «λόγω εμπιστοσύνης», δεν είναι ασύνδετες, ανεξάρτητες από τη σχέση που έχει με την οικογένεια του. Θα μπορούσα να φανταστώ μια στάση ζωής «κανείς δεν σε αγαπάει όσο η μανούλα». Αυτό, δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις μετέπειτα σχέσεις, ίσως μια μόνιμη καχυποψία, μια άρνηση για δημιουργία ανεξάρτητων σχέσεων, εκτός οικογένειας.
«Απλά πολύ δεμένοι». Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να το αναλύσω αυτό, γιατί φαίνεται να ξέρεις τι σημαίνει. Με λίγα λόγια, έλεγχο, πατρονάρισμα, περιορισμό, ασφυξία. Ας πάμε στην ερώτηση που κάνεις. Ναι, είναι δυνατόν να κάνει κάποια υπομονή και να ανεχτεί όλη αυτή τη δυσλειτουργική οικογένεια μαζί με όλες τις προεκτάσεις. Το ζητούμενο είναι, είσαι εσύ αυτή; Αν δεν είναι δυνατόν για σένα, τότε δεν είναι. Μιλάμε για μια σχέση που επηρεάζει την καθημερινότητα σου. Αν δεν αντέχεις στα δυο χρόνια, δεν χρειάζεται άλλος πειραματισμός.
Για να σου το κάνω πιο εύκολο, θα επαναλάβω ότι τα άλλα προβλήματα που έχεις σε αυτή τη σχέση δεν είναι άσχετα από την σχέση του με την οικογένεια. Είναι οι διαφορετικές πλευρές της ίδιας προβληματικής δυναμικής. Η γυναίκα που θα μπει σε αυτή την οικογένεια θα είναι μια που θα νιώσει ασφάλεια μέσα σε αυτή την ασφυκτική αγκαλιά, γιατί θα της λείπει η οικογενειακή ιδέα από τα δικά της παιδικά χρόνια. Στην αρχή θα της αρέσει, μέχρι να δει το άγριο πρόσωπο αυτής της πραγματικότητας, που είναι ότι ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλή για να την δεχτούν ως ίση. Εσύ ως τότε εύχομαι να βρίσκεσαι πολύ μακριά από όλους αυτούς.