Νιώθω πολύ έντονα την ανάγκη να κατακρίνω. Το ξέρω ότι είναι πολύ κακό, δεν με έχρισε κανείς δερβέναγα στην ζωή κανενός, αλλά κάποια πράγματα απλά δεν τα διαχειρίζομαι. Δυσκολεύομαι παρά πολύ όταν ακούω γυναίκες που επιλέγουν να εξαρτώνται από τους αντρες/ γονεις τους, θυμωνω πολύ όταν μια φίλη θα μου πει πως απαίτησε για δώρο 21ων γενεθλίων από τους γονείς της να της πάρουν αμάξι, θυμώνω όταν ακούω από νέα κορίτσια «σταματά να του την μπαίνεις, είναι άντρας, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω», « έτσι είναι τα αγόρια, μπορεί να ξενοπ****ει από δω κι από κει αλλά εσένα θέλει πραγματικά» . Δεν μπορώ καθόλου, έχω πολλή μαζεμένη οργή μέσα μου για το που πάμε σαν κοινωνία και σαν κίνημα όταν νέοι άνθρωποι σκέφτονται έτσι. Θα μου πεις, και τι σε νοιάζει εσένα δικές τους είναι οι ζωές. Δικαιούμαι να κρίνω έτσι τους ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή έχω διαφορετική άποψη για το τι είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή και τι όχι;
-23χρονη δικαστής
Είσαι θυμωμένη με την πατριαρχία, όχι με τους ανθρώπους. Ή μάλλον, να είσαι θυμωμένη με την πατριαρχία, και όχι με τα θύματα της. Σε νοιάζει γιατί είσαι μέρος της κοινωνίας, και η αντίθεση στο υπάρχον σύστημα δεν είναι απλώς διαφορετική άποψη, δεν μιλάμε για το αν χρειάζεται να μουλιάσεις τα φασόλια από την προηγούμενη μέρα, Μιλάμε για πολιτική θέση. Χρειάζεσαι περισσότερα εφόδια για να διαχειριστείς τον ωμό θυμό που δεν ξέρει προς τα πού να στραφεί, και τα εφόδια είναι το διάβασμα.