Εργάζομαι σε μια χώρα που έχει πλέον πολλούς Έλληνες μετανάστες. Υπάρχει και σχετικό γκρουπ στο facebook με χιλιάδες μέλη. Τον τελευταίο χρόνο το κύριο θέμα στο γκρουπ είναι το ταξίδι στην Ελλάδα εν μέσω πανδημίας, τα τεστ που γίνονται δυο μέρες πριν πετάξεις για να βεβαιώσεις ότι(μέχρι πριν δυο μέρες) δεν ήσουν φορέας, και συμβουλές για το πώς να παρακάμψουν τους κανόνες και να μπουν στη χώρα με όποιο τρόπο γίνεται (να πετάξεις σε άλλη χώρα κι από εκεί Ελλάδα) για να κάνουν τις διακοπές τους. Επειδή δεν είμαι και επιδημιολόγος, προσπαθώ όλον αυτόν τον καιρό να καταλάβω: δεν είναι ρίσκο να ταξιδέψεις; Τις δυο μέρες μέχρι να μπεις στο αεροπλάνο κι η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο, δεν είναι επικίνδυνες; Δεν ριψοκινδυνεύεις να κολλήσεις εσύ και μετά τους δικούς σου στην Ελλάδα; Με όσα άτομα του κύκλου έχουν πεταχτεί για διακοπές και το έχω συζητήσει(τηλεφωνικώς), επιμένουν ότι, αν προσέχεις, δεν είναι επικίνδυνο, όμως εγώ γνωρίζω άλλα άτομα που ούτε διακοπές πήγαν, απλά σούπερ μάρκετ και φαρμακείο και κόλλησαν και δεν έχουν κι ιδέα πώς εφόσον πρόσεχαν πολύ. Κάποιοι ναι, πήγαν κατ´ευθείαν σε εξοχικό άρα δεν κόλλησαν τους γονείς τους. Όμως οι άλλοι κάτοικοι της περιοχής του εξοχικού; Ή για δύο εβδομάδες δεν βγήκαν καθόλου; Πώς είναι σίγουροι ότι αυτές τις δύο μέρες πριν πετάξουν δεν κόλλησαν τον ιό, ειλικρινά ΔΕΝ το καταλαβαίνω. Αν είναι τόσο δύσκολο να κολλήσεις, γιατί κόλλησαν άτομα που μετακινήθηκαν μόνο για αγορές και πάλι κόλλησαν;
-Απορία ειλικρινής
Αγαπητή φίλη, υπάρχει ολόκληρος κλάδος της επιστήμης που ασχολείται με αυτό το θέμα και λέγεται risk assessment, στα ελληνικά το βλέπω ως «εκτίμηση κινδύνου» ή «αξιολόγηση κινδύνου» και δεν μου πολυαρέσει γιατί δεν περιλαμβάνει τη λέξη «ρίσκο» που είναι η ουσία.
Από εδώ παραθέτω ένα απόσπασμα κατάλληλο, στα ελληνικά.
Ένας τυπικός ορισµός της λέξης «ασφάλεια» είναι η απάλειψη κάθε κίνδυνου. Παρά ταύτα πολύ λίγες ανθρώπινες δραστηριότητες είναι απολύτως ασφαλείς κάτω από τον ορισµό αυτό. Το πέρασµα ενός δρόµου, για παράδειγµα, ή το να παίζεις τένις ή ακόµη και το να µένεις στο σπίτι (από την στιγµή που ένα µεγάλο ποσοστό ατυχηµάτων συµβαίνει στο σπίτι) δεν µπορούµε να πούµε ότι είναι απολύτως ασφαλείς δραστηριότητες. (…) Το συµπέρασµα που βγαίνει από την διαπίστωση αυτή είναι φυσικά ότι “δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια”. Αυτή η δήλωση θα πρέπει να αποτελεί και την βασική αρχή της “εκτίµησης κινδύνου”. Η ανωτέρω όµως αρχή υπονοεί ότι όταν το κοινό και ο τύπος ρωτούν για εγγυήσεις απόλυτης ασφάλειας, στην ουσία ρωτούν λάθος ερώτηση. Η σωστή ερώτηση που θα πρεπε να ρωτούν είναι “είναι αρκετά ασφαλές;” Αυτή η ερώτηση µε την σειρά της µας οδηγεί σε ερωτήσεις ένα βήµα πιό πέρα:
1. Πως µπορεί να µετρηθεί η ασφάλεια;
2. Πως µπορεί να καθορισθεί η ασφάλεια;
3. Πόσο ασφαλές είναι το «αρκετά ασφαλές»;
Η μετακίνηση με αεροπλάνο ασφαλώς εμπεριέχει ρίσκο. Το πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας, διαφέρει αρκετά, όπως διαπιστώνεις και μόνη σου. Οι οδηγίες (το τεστ δυο μέρες πριν) δεν λαμβάνουν πάντα υπόψη την απόλυτη ασφάλεια, αν θέλαμε να είμαστε απόλυτα ασφαλείς, θα απαγορευόταν να βγαίνουμε όλοι από τα σπίτια μας, παντελώς. Αυτό θα ήταν σχετικά «απόλυτο». Από τη στιγμή που βγαίνεις από το σπίτι σου, μπαίνει το ρίσκο.
Πάντως, μην πιστεύεις και όλους όσους σου λένε ότι πρόσεχαν πάρα πολύ και κόλλησαν. Τι θα έλεγαν, ότι κόλλησαν επειδή δεν πρόσεχαν; Για πολλούς το να πάνε για φαγητό ξερωγώ δεν είναι ρίσκο επειδή βγαίνουν με άτομα «που ξέρουν», και μετά λένε «μα πώς κόλλησα». Δεν λέω ότι έτσι συμβαίνει πάντα, είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο, και η τύχη όπως πάντα είναι ένας από αυτούς.
Το καλοκαίρι για τους Έλληνες είναι εκτός από επιβίωση, και θρησκεία, οπότε ό,τι έγινε πέρυσι θα επαναληφθεί και φέτος και ακόμη χειρότερα. Ευτυχώς φέτος μπήκαν και τα εμβόλια οπότε υπάρχει ελπίδα να μην επαναληφθεί ο προηγούμενος χειμώνας. Για να δούμε.