ποιά είναι η γνώμη σου για τις μητέρες που αποφασίζουν να έχουν μόνες τους παιδί είτε με υιοθεσία είτε με δότη σπέρματος? Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε ως εξής και θα ήθελά πάρα πολύ να ακούσω την άποψή σου πάνω σε αυτό, έχουμε και λέμε: Eίμαι 32 ετών και βρίσκομαι σε σχέση τα τελευταία 4 χρόνια. Ο σύντροφός μου είναι καλος και μ αγαπά αλλά δεν θεωρώ ότι έχει το πλάνο παιδιού μέσα στα επόμενα χρόνια. Επίσης οπως καταλαβαίνεις στον κοινωνικό μου περίγυρο υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν ήδη γίνει ή θα γίνουν μητέρες με αποτέλεσμα να έρχομαι συχνά σε επαφή με τα παιδάκια τους, γεγονός το οποίο δεν μου φαίνεται διόλου αποκρουστικό ίσα ίσα μ αρέσει κιολας να ασχολούμαι μαζί τους. Στο δια ταύτα, σκέφτομαι κάποια στιγμή στη ζωή μου πως θα ήθελα πάρα πολύ να αποκτήσω ένα παιδάκι, κυρίως όταν έρθουν έτσι οι συνθηκες έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο (οικονομικά κυρίως αλλά και όταν θα αισθανθώ πραγματικά έτοιμη). Αν όμως έρθει εκείνη η εποχή και οικονομικά είμαι εξασφαλισμένη δεν υπαρχει όμως ο κατάλληλος σύντροφος δεν θα ήταν μια καλή λύση να κάνω το παιδί μου με δότη σπέρματος ή να προβώ σε διαδικασίες υιοθεσίας. Κυρίως σε ρωτάω διότι μου φαίνεται πολύ ανακουφιστικό σαν σκεψη να έχω στο νού μου πως ναι! και στα 40 μου μπορώ να κάνω ή να υιοθετήσω μόνη μου παιδί γιατί θα μπορώ μόνη μου να του προσφέρω αυτά που θέλω και δεν θα πρέπει στα 35 να αρραβωνιαστώ και στα 36 να μείνω έγκυος. Όπως και να το σκεφτείς το χρονικό περιθώριο για την τεκνοποιία στις γυναίκες υφίσταται, επομένως σκέφτομαι ότι αντί να υπάρχει άγχος για το πότε θα γνωρίσεις τον κατάλληλο ή πότε ο σύντροφος που έχεις θα θέλει να κάνει παιδί και προκειμένου να αποφύγεις κακοτοπιές με ακατάλληλους στο βωμό της τεκνοποίισης μήπως βοηθάει η αυτή η σκέψη ή έχω πάρει λάθος μονοπάτι και πάω για βρουβες. Η ερώτηση είναι εσύ πως το βλέπεις όλο αυτό?
-Ρίτα
Δεν είναι δουλειά μου να έχω γνώμη για το πώς εσύ, ένας άλλος άνθρωπος, θέλει ή δεν θέλει να επεκτείνει την οικογένεια του. Ούτε είναι δουλειά κανενός άλλου. Αυτά που σκέφτεσαι είναι ενέργειες που είναι δυνατόν να γίνουν, και νομικά, και τεχνολογικά. Το συναισθηματικό και κοινωνικό κομμάτι εσύ πρέπει να το ζυγίσεις.
Γιατί ρωτάς εμένα; Τι σημασία έχει τι πιστεύω εγώ; Άσε που μάλλον ξέρεις τι πιστεύω. Γιατί χρειάζεσαι επιβεβαίωση; Δεν θα μεγαλώσουμε μαζί το παιδί, αν τελικά αποφασίσεις να το κάνεις – με οποιονδήποτε τρόπο – ούτε θα μου ζητήσεις να σου το κρατάω τα πρωινά, φαντάζομαι.
Η γνώμη μου είναι η Α, η γνώμη της διπλανής Β, και η γνώμη της κοινωνίας μάλλον γνωστή. Δεν χρειάζεται να κάνεις γκάλοπ για να αποφασίσεις κάτι τέτοιο. Βασίσου στην δική σου κοσμοθεωρία και φρόντισε να είσαι σίγουρη ότι είναι πολύ στιβαρή. Μη ρωτάς άλλους για να σιγουρευτείς ότι σκέφτεσαι σωστά, σιγουρέψου ότι σκέφτεσαι σωστά, και μη ρωτάς κανέναν. Οι γνώμες είναι αυτό, γνώμες.