Αγαπητή Α,μπα και Αμποπαρέα, με βασανίζει μία σκέψη εδώ και καιρό. Σκέφτομαι να χωρίσω και δεν ξέρω τι να κάνω, να την πάρω την απόφαση ή να συνεχίσω; Είμαι με το σύντροφό μου 8 χρόνια, τα τελευταία 3 μένουμε μαζί, σε δικό του σπίτι, στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς του. Έφυγα απ΄τους δικούς μου και την πόλη μου γιατί εδώ που είμαστε υπήρχε ήδη το σπίτι και το να μην πληρώνουμε ενοίκιο (δεν μπορούμε, ούτως ή άλλως, οικονομικά) ήταν ασυναγώνιστο πλεονέκτημα. Δυστυχώς όμως δε μου αρέσει καθόλου το περιβάλλον. Η οικογένειά του έχει έναν αρκετά περιορισμένο τρόπο σκέψης. Δε ζουν απαραίτητα με το “τι θα πει ο κόσμος” αλλά είναι μισογύνιδες, αμόρφωτοι (που θα μπορούσε να μην έχει σημασία, όμως πιστεύω πως παίζει ρόλο εδώ), απίστευτα κουτσομπόληδες. Επίσης δε μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνουν τα ανίψια του, ούτε ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουν ο παππούς και η γιαγιά (πολλές ώρες τηλεόραση, 500 γλυκά μέσα στη μέρα, ο μικρός βόλτα με τον παππού αλλά προς Θεού μην πάρει ο παππούς βόλτα τα κορίτσια, θα πάθει τίποτα…). Με το σύντροφό μου θέλουμε να κάνουμε οικογένεια και δουλεύουμε πολύ για να εξασφαλίσουμε ότι θα καταφέρουμε να είμαι αυτόνομοι οικονομικά, ώστε να κάνουμε παιδιά. Δε μου αρέσει όμως το περιβάλλον, δε θέλω τα παιδιά μου να ακούνε αυτές τις βλακείες που ακούω σε καθημερινή βάση. Εκείνος δε θέλει να φύγουμε από εδώ, ακριβώς επειδή υπάρχει το σπίτι και σίγουρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν έχεις ήδη ένα κεραμίδι πάνω απ΄το κεφάλι σου εξασφαλισμένο. Επίσης, εκείνος δεν αντικρούει ευθέως τους γονείς του, τους αφήνει να πουν ό,τι θέλουν και έπειτα τους κάνει διάφορες ερωτήσεις για να τους οδηγήσει στο αντίθετο συμπέρασμα, στην αντίθετη συμπεριφορά. Φυσικά, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν, δε νομίζω ότι συνειδητοποιούν κιόλας τι τους λέει ο γιος τους και εγώ δεν έχω την υπομονή να εξηγώ, ούτε θέλω να τους προσβάλω, οπότε συνήθως δε μιλάω ή λέω “διαφωνώ με αυτό/το βλέπω διαφορετικά” και λήγω εκεί το θέμα γιατί εκνευρίζομαι πολύ. Δε θέλω να ξέρω ότι αν λείψω ένα δίωρο, το παιδί μου θα πρέπει να περάσει αυτές τις ώρες με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τους θέλω και, δυστυχώς, επειδή μένουμε πάνω-κάτω, ξέρω ότι δεν μπορώ να το περιορίσω στη 1 φορά την εβδομάδα πχ. Οι δικοί μου γονείς είναι μακριά, άρα δυστυχώς ξεχνάω την όποια επαφή μπορεί να έχει το παιδί με ανθρώπους που κάνουν νορμάλ συζητήσεις και όχι “θα αδυνατίσεις για να μπορείς να βάλεις στρινγκ όταν μεγαλώσεις”. Θέλω να τους μιλήσω πολύ άσχημα, θέλω να τους βρίσω, θέλω να κάνω εμετό όποτε τους ακούω.
– Δίλημμα ή μήπως όχι;
Ξέρεις, δεν είναι ότι δεν θέλει να φύγει επειδή έχει εξασφαλισμένο το κεραμίδι. Δεν θέλει να φύγει επειδή δεν του φαίνεται αφόρητο να μένει εκεί, επειδή θεωρεί αυτονόητο ότι οι γονείς του θα κρατάνε τα παιδιά σας, επειδή του αρέσει να μένει κοντά στην οικογένεια του. Δεν είναι αναγκασμένος, και ποτέ μην θεωρήσεις ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν φεύγετε. Πάντα υπάρχει τρόπος να φύγεις. Πάντα θα μπορούσατε να καταστρώσετε έστω και σχέδια. Να το ξέρεις, γιατί διαφορετικά μόνο τον εαυτό σου θα μπορείς να κατηγορείς μετά, τώρα έχεις όλα τα δεδομένα. Δες τα κατάματα.