Αγαπητή Α,μπα και Αμποπαρέα, με βασανίζει μία σκέψη εδώ και καιρό. Σκέφτομαι να χωρίσω και δεν ξέρω τι να κάνω, να την πάρω την απόφαση ή να συνεχίσω; Είμαι με το σύντροφό μου 8 χρόνια, τα τελευταία 3 μένουμε μαζί, σε δικό του σπίτι, στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς του. Έφυγα απ΄τους δικούς μου και την πόλη μου γιατί εδώ που είμαστε υπήρχε ήδη το σπίτι και το να μην πληρώνουμε ενοίκιο (δεν μπορούμε, ούτως ή άλλως, οικονομικά) ήταν ασυναγώνιστο πλεονέκτημα. Δυστυχώς όμως δε μου αρέσει καθόλου το περιβάλλον. Η οικογένειά του έχει έναν αρκετά περιορισμένο τρόπο σκέψης. Δε ζουν απαραίτητα με το “τι θα πει ο κόσμος” αλλά είναι μισογύνιδες, αμόρφωτοι (που θα μπορούσε να μην έχει σημασία, όμως πιστεύω πως παίζει ρόλο εδώ), απίστευτα κουτσομπόληδες. Επίσης δε μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνουν τα ανίψια του, ούτε ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουν ο παππούς και η γιαγιά (πολλές ώρες τηλεόραση, 500 γλυκά μέσα στη μέρα, ο μικρός βόλτα με τον παππού αλλά προς Θεού μην πάρει ο παππούς βόλτα τα κορίτσια, θα πάθει τίποτα…). Με το σύντροφό μου θέλουμε να κάνουμε οικογένεια και δουλεύουμε πολύ για να εξασφαλίσουμε ότι θα καταφέρουμε να είμαι αυτόνομοι οικονομικά, ώστε να κάνουμε παιδιά. Δε μου αρέσει όμως το περιβάλλον, δε θέλω τα παιδιά μου να ακούνε αυτές τις βλακείες που ακούω σε καθημερινή βάση. Εκείνος δε θέλει να φύγουμε από εδώ, ακριβώς επειδή υπάρχει το σπίτι και σίγουρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν έχεις ήδη ένα κεραμίδι πάνω απ΄το κεφάλι σου εξασφαλισμένο. Επίσης, εκείνος δεν αντικρούει ευθέως τους γονείς του, τους αφήνει να πουν ό,τι θέλουν και έπειτα τους κάνει διάφορες ερωτήσεις για να τους οδηγήσει στο αντίθετο συμπέρασμα, στην αντίθετη συμπεριφορά. Φυσικά, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν, δε νομίζω ότι συνειδητοποιούν κιόλας τι τους λέει ο γιος τους και εγώ δεν έχω την υπομονή να εξηγώ, ούτε θέλω να τους προσβάλω, οπότε συνήθως δε μιλάω ή λέω “διαφωνώ με αυτό/το βλέπω διαφορετικά” και λήγω εκεί το θέμα γιατί εκνευρίζομαι πολύ. Δε θέλω να ξέρω ότι αν λείψω ένα δίωρο, το παιδί μου θα πρέπει να περάσει αυτές τις ώρες με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τους θέλω και, δυστυχώς, επειδή μένουμε πάνω-κάτω, ξέρω ότι δεν μπορώ να το περιορίσω στη 1 φορά την εβδομάδα πχ. Οι δικοί μου γονείς είναι μακριά, άρα δυστυχώς ξεχνάω την όποια επαφή μπορεί να έχει το παιδί με ανθρώπους που κάνουν νορμάλ συζητήσεις και όχι “θα αδυνατίσεις για να μπορείς να βάλεις στρινγκ όταν μεγαλώσεις”. Θέλω να τους μιλήσω πολύ άσχημα, θέλω να τους βρίσω, θέλω να κάνω εμετό όποτε τους ακούω.
– Δίλημμα ή μήπως όχι;
Ξέρεις, δεν είναι ότι δεν θέλει να φύγει επειδή έχει εξασφαλισμένο το κεραμίδι. Δεν θέλει να φύγει επειδή δεν του φαίνεται αφόρητο να μένει εκεί, επειδή θεωρεί αυτονόητο ότι οι γονείς του θα κρατάνε τα παιδιά σας, επειδή του αρέσει να μένει κοντά στην οικογένεια του. Δεν είναι αναγκασμένος, και ποτέ μην θεωρήσεις ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν φεύγετε. Πάντα υπάρχει τρόπος να φύγεις. Πάντα θα μπορούσατε να καταστρώσετε έστω και σχέδια. Να το ξέρεις, γιατί διαφορετικά μόνο τον εαυτό σου θα μπορείς να κατηγορείς μετά, τώρα έχεις όλα τα δεδομένα. Δες τα κατάματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτό με το στρινγκ το είπαν οι παππούδες στο κοριτσάκι? θα κάνω εμετό τα κεράσια που έφαγα γαμώ την καταδίκη μου.
Όσο για το τι θα γίνει στο μέλλον, δε θέλω να είμαι κακός προφήτης, αλλά δε βλέπω φως στο τούνελ…τουναντίον, μαύρο σκοτάδι.
Ωχ, εσυ κι ο τζακ στις μαγισσες του ιστγουικ
Όταν έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα ακίνητο, υπάρχει πάντα η επιλογή να το νοικιάσεις και με τα έσοδα να βρεις ένα σπίτι που να καλύπτει περισσότερο τις ανάγκες σου τη δεδομένη στιγμή. Ακόμα και αν η ανάγκη είναι να είσαι μακριά από το οικογενειακό περιβάλλον. Προκειμένου να συμβεί όμως αυτό, όντας σε σχέση, πρέπει να ξεκαθαρίσεις αν οι ανάγκες σου συμπίπτουν με αυτές του συντρόφου. Αν αυτό ξεκαθαρίσει, η όποια απόφαση θα παρθεί με όλα τα δεδομένα και χωρίς δικαιολογίες.
Αυτό ακριβώς!να νοικιάσουν αυτό και να μείνουν σε ένα άλλο.Αλλα μάλλον ο σύντροφος της δεν δυσανασχετεί τόσο..
Η ερωτώσα λέει ότι το σπίτι είναι του συντρόφου της, αλλά από την αρκετά σημαντική εμπειρία μου με οικογενειακές ακίνητες περιουσίες, θεωρώ χλωμό να είναι πραγματικά δικό του. Μάλλον ψιλή κυριότητα έχει, και ίσως ούτε καν αυτό αλλά δωρεάν παραχώρηση από γονείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί να αποφασίσει μόνος να το νοικιάσει και να εισπράττει ο ίδιος το ενοίκιο.
Συμφωνώ, πολλοί μένουν στο “δικό τους” σπίτι, αλλά στην ουσία δηλώνονται ως φιλοξενούμενοι, ή πρέπει να πεθάνουν οι γονείς για να αποκτήσουν πλήρη κυριότητα. Υπάρχουν όμως και πολλοί που ενώ είναι καθαρά δική τους ιδιοκτησία το σπίτι, δεν αποφασίζουν να το αξιοποιήσουν λόγω συναισθηματικών εκβιασμών, ενοχών, ή και λόγω πρακτικών προβλημάτων (πχ χρήματα που έχουν ήδη επενδύσει, διπλοκατοικίες παλιές, με κοινή είσοδο, ποιος “ξένος” θα μπει στο σπίτι το οικογενειακό και άλλα τέτοια).
Ναι αλλά θα δίνεις σεβαστό ποσό στην εφορία. Ενω με ιδιοκατοίκηση όχι.
Οι γονείς μου παντρεύτηκαν όταν η μητέρα μου ήταν 22 χρονών και εξ’ αρχής ήταν σίγουρο ότι θα έμεναν στο διαμέρισμα που είχαν φτιάξει για τη μητέρα μου οι γονείς της στην ίδια πολυκατοικία. Αυτό έγινε αλλα σύντομα οι γονείς μου συνειδητοποίησαν ότι η γιαγιά μου ήταν αρκετά παρεμβατική, ανέβαινε και χτύπαγε το κουδούνι ανά πάσα στιγμή, ερχόταν για καφέ, έκανε σχόλια για το σπίτι κλπ. Όταν στον μπαμπά μου προσφέρθηκε μια καλη δουλειά εκτός Αθήνας, οι γονείς μου μετακόμισαν. Η γιαγιά μου αυτό δεν το συγχώρησε ποτέ. Επίσης η μαμά μου μου εκμυστηρεύτηκε χρόνια αργοτέρα ότι και Αθήνα να… Διαβάστε περισσότερα »
Απάντησες σε όλες τις ερωτήσεις μόνη σου. Δεν σου αρέσει το περιβάλλον, δεν σου αρέσουν οι γονείς του συντρόφου σου, ο σύντροφός σου δεν θέλει να φύγει από εκεί. Το δίλημμα που είναι και δεν το βλέπω; Άσε που από την περιγραφή που έκανες, κατάλαβα ότι αυτό που σε κρατάει είναι τα 8 χρόνια που κουβαλάς στην πλάτη σου και όχι ο ίδιος ο σύντροφός σου.
Παρεμπιπτόντως η όλη αφήγηση μου έβγαλε ένα σφίξιμο και μια μιζέρια, λες και είναι ταινία του Οικονομίδη.
Bubuntu, άσχετη ερώτηση, αλλά το ψευδώνυμό σου έχει σχέση με το ubuntu Linux;
👌
Αλλά για την τσαχπινιά και για να σπάσει το geeky, κότσαρα και μια μπουμπού μπροστά.
Fun fact όμως, δεν χρησιμοποιώ linux.
😀 Πολλούς geeky χαιρετισμούς!
Δυστυχώς οι ταινίες του Οικονομίδη δεν είναι επιστημονική φαντασία…
Εγώ σκέφτομαι ότι αν ο σύντροφός σου μεγάλωσε με αυτούς τους ανυπόφορους γονείς, κάποια στιγμή θα σου γίνει και αυτός ανυπόφορος. Αργά ή γρήγορα, όλοι “υιοθετούμε” κάποιες συμπεριφορές των γονιών μας, ειδικά αν είμαστε συνεχώς μαζί, όπως συμβαίνει στη δική σου περίπτωση.
Μεγάλη αλήθεια, Angry Angie. Εύκολα γινόμαστε οι γονείς μας μεγαλώνοντας.
Όχι βρε angry angie. Κάποιες φορές συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Μας είναι τόσο αποκρουστικές συμπεριφορές των γονιών μας, που προκειμένου να μην τις υιοθετήσουμε πάμε στο άλλο άκρο (επίσης κακό).
Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια ο σύντροφος δεν μου φαίνεται να καταδικάζει εμπράκτως τις συμπεριφορές των γονιών του άρα δεν έχω πολλές ελπίδες, ομολογώ.
Este και οι δύο περιπτώσεις είναι εξίσου πιθανές, αλλά όπως λες ο σύντροφος της γράφουσας δεν καταδικάζει τη στάση τους, οπότε εύκολα θα τους ακολουθήσει…
Όχι δεν συμβαίνει αυτό απαραίτητα! Έχω τρανταχτό παράδειγμα τον άντρα μου!!! Είναι όλοι τρελοκομεία(ας το θέσουμε κομψά) και αυτός είναι η προσωποποίηση της λογικής! Η ατάκα κάθε φορά που σχολιάζονται συμπεριφορές από την οικογένεια του είναι “καλά ο Χ πως βγήκε έτσι!”.
Αυτό που λες είναι σαν να λες ότι τα παιδιά δολοφόνων θα γίνουν και αυτά δολοφόνοι.
“..σε δικό του σπίτι, στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς του.” Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Νοικιάστε το, πουλήστε το και πάτε να μείνετε αλλού. Ή αλλιώς ΧΩΡΙΣΕ ΤΟΝ. Περνάει μια ζωή ολόκληρη αγκαλίτσα με πεθερά και πεθερό;; Δεν περνάει.
Πρέπει να φανείς δυνατή και να δεις τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Έχετε εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για το πώς θα χτίσετε τη ζωή σας. Όλα αυτά που φοβάσαι είναι κατά πάσα πιθανότητα αυτά που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις αν μείνεις με αυτές τις συνθήκες. Για το σύντροφό σου αυτή η ζωή εκεί, με τους επεμβατικούς γονείς δίπλα και σε αυτό το περιβάλλον είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Όχι μόνο δεν ασφυκτιά όπως εσύ, αλλά του αρέσει ακόμα και αν δε στο έχει πει έτσι ακριβώς. Διαφορετικά, θα συζητούσατε τι μπορείτε να κάνετε για να ζήσετε όσο πιο κοντά… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό.
Ό,τι γράφει η Πένα <3
Το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό σας και δεν ευθύνονται ούτε οι γονείς του, ούτε (μόνο) το σπίτι που ζείτε. Σαφώς είναι δυσκολότερο να θέσεις όρια όταν μένεις πάνω κάτω, αλλά όχι ακατόρθωτο. Οι γονείς του είναι αυτοί που είναι. Εσείς ποιοι είστε και τι θέλετε; Συμφωνείτε με το σύντροφο σου ως προς αυτά που γράφεις εδώ; Πώς θα ήθελε να μεγαλώσουν τα παιδιά του; Θα ήθελε να μπαινοβγαίνουν οι γονείς του στο σπίτι σας, θα ήθελε να κρατάνε τα παιδιά, τον ενοχλούν κι εκείνον οι απόψεις των δικών του; Θέλει να κάνετε ένα πλάνο ώστε να ζήσετε πιο μακριά από… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν η συγκατοίκηση πετυχαίνει, η φιλοσοφία περισσεύει. O σύντροφός σου επιστρατεύεται τη μαιευτική του Σωκράτη για να αντικρούσει τους γονείς του, εσύ απο την άλλη τους αντιμετωπίζεις στωικά, αλλά το γεγονός είναι ένα και δεν αλλαζει πάρα τους τόνους φιλοσοφίας που η συγκατοίκηση με τα πεθερικά απαιτεί εκ μέρους σας: αν δεν την παλεύεις, πρέπει να το συζητήσεις με τον σύντροφό σου και να φύγετε από εκεί. Όπως προανέφεραν και οι υπόλοιποι σχολιαστές, το να το νοικιάσετε είναι μια καλή λύση. Αν δεν είστε ομάδα απο τώρα με κοινή πλεύση και σταθερή στρατηγική, να είσαι σίγουρη ότι με τα παιδιά… Διαβάστε περισσότερα »
Το κεραμίδι έχει ακριβό τίμημα ούτως ή άλλως είτε αυτό λέγεται ενοίκιο ειτε σπίτι σε κοινή πολυκατοικία με τους γονείς του. Εδώ επιλέγεις (και όπως λες έχεις ήδη επιλέξει) με ποιο τίμημα είσαι διατεθειμένη να ζήσεις. Αν τώρα ο σύντροφος δεν θέλει να μείνε μακριά από τους γονείς του, πάλι χρειάζεται να επιλέξεις υπό ποιες συνθήκες αντέχεις να ζεις. Ήδη 3 χρόνια αντοχής, απο τη μεριά σου, σε τέτοιο περιβάλλον είναι πολλά.