Αγαπητη Α,μπα, Ειμαι χηρα εδω και σχεδον δυο χρονια. Και ειμαι νεα, παρα πολυ νεα. Τοσο νεα που οχι μονο η χηρεια, αλλα κι ο ιδιος ο θανατος δεν υπαρχει στο μυαλο των συνομηλικων μου παρα μονο σαν αοριστη εννοια. Ολο αυτο φυσικα εχει μεταμορφωσει τη ζωη μου, την καθημερινοτητα μου, τις πεποιθησεις μου. Σου γραφω για εναν πολυ συγκεκριμενο λογο. Δεν αντεχω το γεγονος οτι οι γυρω μου θεωρουν την ηλικια μου προτερημα, οτι ακριβως επειδη ειμαι νεα πρεπει να το ξεπερασω τσακ μπαμ και παμε γι’αλλα. Ομως μεσα μου τα πραγματα δεν ειναι καθολου ετσι. Η ζωη μου συνεχιζεται σε γενικες γραμμες φυσιολογικα, ομως το κομματι των σχεσεων ειναι συνειδητα κλεισμενο. Ο λογος που επελεξα να φτιαξω τη ζωη μου με αυτον τον ανθρωπο ειναι επειδη μονο μαζι του ενιωσα πραγματικα, ουσιαστικα, εμπρακτα οτι ειχα διπλα μου το αλλο μου μισο. Λιγο αυτο, λιγο και οτι σαν χαρακτηρας απο παντα ημουν κλειστη στις πολλες γνωριμιες πασης φυσεως, δεν φανταζομαι τον εαυτο μου με αλλον ανθρωπο. Και ειμαι καλα με αυτο. Ομως πως να δωσω στους γυρω μου να καταλαβουν οτι το να πετανε υπονοουμενα για ”γκομενακια” και γενικοτερα φλερτ και γνωριμιες με κανει να νιωθω παρα πολυ δυσαρεστα; Και δεν μιλαω για τον καθε ασχετο που μου ξεφουρνιζει την αποψαρα του και βαζω στη θεση του με συνοπτικες διαδικασιες: μιλαω για πολυ στενους φιλους και συγγενεις, που δεν μπορω να αποφυγω. Νιωθω σαν να εχω υποστει ακρωτηριασμο και των δυο ποδιων και να μου λενε ”σηκω χορεψε”. Κανεις δεν θα εκανε τετοια σχολια σε μια χηρα μεγαλης ηλικιας. Καταλαβαινω οτι ειναι πολυ δυσκολο για καποιον που δεν το εχει περασει να συνειδητοποιησει την πληρη εκταση μιας τετοιας απωλειας, ομως ορισμενες φορες εξοργιζομαι, μου φαινονται τρομερα επιπολαια κι αναισθητα τα σχολια τους. Πως θα μπορουσα λοιπον να τους δωσω να καταλαβουν οτι παρολο που ειμαι νεα δεν με ενδιαφερει να ψαξω για σχεση; Οτι το να μην εχεις σχεση δεν ειναι το τελος του κοσμου; (Αν ειναι δυνατον…) Τι απαντας στο ”αντε πια, τι θα γινει με σενα, τοσος καιρος περασε”; Σ’ευχαριστω για το χρονο σου και για το νεο σαιτ, ειναι μια απο τις αγαπημενες μου καθημερινες συνηθειες.
–Wanderlust
Δεν χρειάζεται να τους δώσεις να καταλάβουν τίποτα.
Δεν χρειάζεται να εκπαιδεύσεις κανέναν για αυτό που ζεις, γιατί δεν θα καταλάβουν, δεν θέλουν να καταλάβουν. Αυτό είναι το θέμα: προσπαθούν να αποφύγουν να καταλάβουν.
Σε πιέζουν για να συνεχίσει η δική τους ζωή, όχι η δική σου. Λυπάμαι που χρειάζεται να σου το πω εγώ, αλλά αφού δεν το έχεις καταλάβει ακόμα μόνη σου, κάποιος πρέπει να σου το πει.
Αν έχεις όρεξη, ξεμπρόστιασε τους. Θα σοκαριστούν πολύ από την αλήθεια. Ίσως σε αφήσουν ήσυχη για ένα διάστημα. Δεν θα το παραδεχτούν, αλλά θα αναγκαστούν να σταματήσουν να μιλάνε. Δεν χρειάζεται, όμως. Αυτό που χρειάζεται είναι να ξέρεις εσύ τι θέλεις, γιατί το θέλεις έτσι, και αν καταλαβαίνεις και τι θέλουν οι υπόλοιποι, ίσως βοηθηθείς στο να ξέρεις πώς να απαντήσεις.
Δεν σου το λέω για παρηγοριά, αλλά μη νομίζεις ότι αντιμετωπίζεις προβλήματα επειδή είσαι νέα. Αν ήσουν γυναίκα μεγάλης ηλικίας και τολμούσες να κάνεις σχέση, θα είχες όχι μόνο αντίσταση, αλλά κάτι που μοιάζει σε κατακραυγή. Η αμηχανία για μια γυναίκα χήρα σε αναπαραγωγική ηλικία προκύπτει επειδή είναι μια κατάσταση μετέωρη: δεν είναι ούτε ελεύθερη για να την χαρακτηρίσουμε, ούτε παντρεμένη, ούτε χωρισμένη- η απουσία/παρουσία άντρα στη ζωή της είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί γιατί πρέπει να κάνει παιδιά. Αν είναι χήρα σε μεγάλη ηλικία και δεν πρόκειται να κάνει παιδιά, γιατί να θέλει άντρα;
Καλή δύναμη σου εύχομαι. Νομίζω ότι στους γονείς σου και στους κολλητούς σου πρέπει να εξηγηθείς έστω και για να απαγορέψεις τις κουβέντες, αν δεν κόβονται με την ευγενική παραίνεση, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα τι να κάνεις. Το μόνο που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις είναι να τους κάνεις να μπουν στη θέση σου. Αυτό είναι που προσπαθούν να αποφύγουν εδώ και δύο χρόνια.