Αγαπητή Α,μπα, Πριν λίγο καιρό, στην πόλη που ζω, βρέθηκε ένα εγκαταλελειμμένο κουταβάκι. Έχουμε φτιάξει μια ομάδα από φιλόζωους και μαζεύουμε λεφτά για να στειρώνουμε τα αδέσποτα και για να τα φροντίζουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Μιας και ήμουν σε περίοδο διακοπών, αυτό το κουταβάκι το ανέλαβα εγώ, το πήρα στο διαμέρισμά μου και το φρόντισα, του έδωσα μπιμπερό με φόρμουλα τις πρώτες μέρες, κοιμόμαστε στον ίδιο χώρο γιατί ήταν πολύ μικρό και μοναχό του έκλαιγε συνέχεια αφού σε αυτή την ηλικία(μάλλον 3 εβδομάδων μας είπε ο κτηνίατρος) κανονικά θα ήταν με τη μαμά του. Όταν πήρε τα πάνω του και έφτασε στις 7 εβδομάδες ζωής, βρήκαμε μια τέλεια οικογένεια με ένα μικρό παιδί για να το υιοθετήσει, σε δροσερό μέρος, μέσα στη φύση, γύρω στις δύο ώρες από εδώ. Για να μην πολυλογώ, εγώ αυτό το σκυλάκι ήθελα να το κρατήσω, αλλά, σαν τη μάνα με την κιμωλία, σκέφτηκα ότι στο μικρό διαμέρισμά μου, ένα τόσο τριχωτό σκυλάκι που μάλλον θα γίνει μεγάλο σε μέγεθος, θα ζεσταινόταν, θα βαριόταν μόνο του τη μεγαλύτερη διάρκεια της μέρας και θα ήταν πολύ καλύτερα με την άλλη οικογένεια. Έχω ήδη επικοινωνήσει μαζί τους δύο φορές στο τηλέφωνο από τότε που τους το παρέδωσα, έκανα νύξη ότι αν δεν τους αρέσει μπορούν να μου το το πουν και θα πάω χωρίς πρόβλημα να το πάρω, αλλά είναι όλοι πολύ ευτυχισμένοι μεταξύ τους… Έχουν περάσει δύο εβδομάδες κι έχω καταρρεύσει. Το αγαπώ πολύ. Μπορείς να αγαπήσεις ένα ον μέσα σε έναν μήνα; Το σκέφτομαι συνέχεια, δεν ξέρω γιατί. Ούτε είναι το πρώτο ζώο που φρόντισα(αν και ποτέ τόσο μωρό) ούτε έχω μια ζωή χωρίς φίλους κτλ ώστε να πεις ότι αναπλήρωνε κάποιο μεγάλο κενό. Κάνω μαύρες σκέψεις όπως να πάω νύχτα και να το κλέψω(εννοείται πως καταλαβαίνω το γελοίο της σκέψης αυτής, δεν θα το κάνω!) ή ότι έπρεπε να σκεφτώ τον εαυτό μου και να το κρατήσω παρότι η ζωή στην εξοχή σίγουρα είναι καλύτερη για αυτό, μου λείπει, με την πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θέλω να πάω να το επισκεφτώ. “Ερωτεύτηκα” και όπως άλλα τόσα μηνύματα που διαβάζουμε εδώ, δεν ξέρω τι να κάνω Α, μπα… Αισθάνομαι λες και έδωσα το παιδί μου για υιοθεσία επειδή δε μπορούσα οικονομικά να αντεπεξέλθω και για να έχει καλύτερη ζωή.. Έχω αρχίσει να τα χάνω;
–Παναγιώτα
Πέρα από το να υποφέρεις και να περιμένεις να υποχωρήσει ο πολύς πόνος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Φοβάμαι ότι δεν θα εξαφανιστεί ποτέ εντελώς αυτό το πένθος. Φυσικά και γίνεται να δεθείς με ένα πλάσμα τόσο πολύ και τόσο γρήγορα. Ερωτεύτηκες, ναι. Τι να πω; Έκανες το καλύτερο με τα δεδομένα που είχες. Να ελπίζουμε να μην τα πάει η οικογένεια καλά με το σκυλάκι και να σου το δώσουν πίσω;