Φέτος τις διακοπές μας τις περάσαμε στο σπίτι των πεθερικών μου όπως κάθε χρόνο από τότε που αποκτήσαμε και το τέταρτο παιδί μας . Υπάρχει θάλασσα σε κοντινή απόσταση και κήπος και δε θα μπορούσαμε να πάμε κάπου αλλού έξι άτομα με μωρά και παιδιά. Η πεθερά μου έχει πολύ κόσμο να την βοηθάει με το σπίτι και τις δουλειές αλλά επιμένει να σιδερώνει μόνη της τα ρούχα . Μέχρι φέτος κανόνιζα τα ρούχα που λερώναμε στις διακοπές να τα στέλνω στο σπίτι μας για πλύσιμο σιδέρωμα , όπου ερχόταν η γυναίκα που μας καθαρίζει το σπίτι και τα έφτιαχνε . Τα σεντόνια και τις πετσέτες τα άφηνα εκεί και τα αναλάμβανε η πεθερά μου μια και αυτά έπρεπε να μείνουν εκεί , μου φαινόταν χαζό να τα πηγαίνω βόλτες αφού υπήρχε και άνθρωπος να τα αναλάβει. Κάθε Σεπτέμβριο η πεθερά μου γκρίνιαζε και κουραζόταν από το σίδερο που είχε , μια και δεν εμπιστευόταν την κοπέλα που τη βοηθάει να σιδερώνει τα σεντόνια . Φέτος αποφάσισα να φέρω τα δικά μου σεντόνια και πετσέτες για να μην κουραστεί και γκρινιάζει η πεθερά μου τον Σεπτέμβριο. Μιλάμε για πολύ κουβάλημα , σεντόνια , πετσέτες μπάνιου και θαλάσσης για έξι άτομα. Το αποτέλεσμα είναι πως ακόμα σιδερώνω μια και η γυναίκα που με βοηθάει κάνει άλλες δουλειές στο σπίτι. Δεν είμαι πια γαϊδούρα μια και δε φορτώνω την πεθερά μου , γιατί όμως αισθάνομαι κορόιδο;
ΕΠΕΙΔΗ ΣΙΔΕΡΩΝΕΙΣ ΠΕΤΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΓΙΑ ΕΞΙ ΑΤΟΜΑ.
Κόψτο το άθλημα, και εσύ, κόψτο και από την πεθερά, και όλα θα λυθούν. Με τα δικά της ας κάνει ό,τι θέλει, ας τα πλένει με αγιασμένο νερό από μοναστήρι και ας τα αρωματίζει με απόσταγμα ροδόνερο. Εσύ, γιατί ζεις σα να μην έχεις τέσσερα παιδιά; Όσους ανθρώπους και αν πληρώσεις, πάλι 24 ώρες έχει η μέρα.
Σιδερωμένα σεντόνια. Στις διακοπές. Σιδερωμένες πετσέτες για τη θάλασσα, για τη ΘΑΛΑΣΣΑ για όνομα της Θεάς. Που θα γεμίσουν άμμο και αντηλιακό και λάδια από την χωριάτικη την επόμενη μέρα. Και εμετούς από το μωρό, και διάφορα άλλα.
(Δεν εμπιστευόταν την κοπέλα που ΣΙΔΕΡΩΝΕ ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ. ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ. Θα πάθω εγκεφαλικό.)
Επίσης – δεν μπορείς να πληρώνεις έξτρα αυτή που κάνει τις δουλειές στην πεθερά να κάνει και τα δικά σας ρούχα, ή να πάρεις άλλη, αντί να στέλνεις ρούχα μπρος πίσω;
Αφού πάτε εκεί κάθε χρόνο, δεν γίνεται να αφήσετε εκεί πετσέτες και σεντόνια μια και καλή, που θα είναι υπ’ευθύνη σας, για την δική σας οικογένεια;
Τα έχουμε ξαναπεί για το σίδερο. Πιστεύω ότι σε ορισμένους κύκλους είναι φωτοστέφανο και δείγμα της λεγόμενης «αξιοσύνης». Σας παρακαλώ, μην ταυτιστείτε πάλι όλοι όσοι σιδερώνετε. Προσπαθήστε να μην ταυτιστείτε μόνο και μόνο επειδή το θέμα είναι το σίδερο. Εδώ μιλάμε ακριβώς για τον συμβολισμό που απεχθάνομαι. Δεν είναι απλή προτίμηση, μιλάμε για άνθρωπο που έχει ένα στρατό αλλά δεν εμπιστεύεται το σίδερο σε άλλον. Και σιδερώνει στις διακοπές σεντόνια και πετσέτες για έξι και βάλε ανθρώπους. Ας μιλήσουμε για αυτό τον ψυχαναγκασμό, χαρακτηριστικό και μόνο γυναικείο, και για ανούσια πράγματα που μπορεί να κάνει οποιοδήποτε και τελικά δεν χρειάζονται, που καταντάει φυλακή, και όχι για το σιδέρωμα γενικώς. Ας μιλήσουμε για τις γυναίκες που πλένουν σκάλες, μπαλκόνια, ντουβάρια κάθε μέρα, και κουράζονται και σκίζονται και μετά παραπονιούνται που οι άντρες της ζωής τους τις υποτιμούν και τις αποφεύγουν. Περιμένουν μια επιβράβευση που δεν έρχεται ποτέ. Για μια ζωή. Περιμένουν βραβείο από τα καθαρά μάρμαρα και από τα μπετά από τις σιδερωμένες σωβρακοφανέλες. Αντί να πάνε να μιλήσουν, να μάθουν, να διεκδικήσουν, κάθονται και βράζουν στα σίδερα και ανοίγουν τα χέρια τους από τις χλωρίνες, κάθε μέρα, όλη μέρα, και όταν μιλάνε, δεν τις ακούει κανείς. Και μαθαίνουν τα ίδια στις κόρες τους. Την ίδια σκλαβιά. Και μισούν τις γυναίκες που δεν κάνουν τα ίδια, και αφήνουν άπλυτα για να πάνε για καφέ. Δεν είναι απλώς σίδερο σε αυτές τις περιπτώσεις. Ας μείνουμε στο θέμα.