Αγαπητή μου Α, μπα, θαυμάζω τον τρόπο σκέψης σου και χαίρομαι κάθε φορά που συμπίπτουν οι απόψεις μας. Τις προάλλες μου συνέβη για πολλοστή φορά το εξής: Γνώρισα μια συνάδελφο η οποία είναι μια περιποιημένη γυναίκα με αρκετά περιττά κιλά. Σύντομα αντελήφθην 2 πράγματα: 1) Ότι άρχισε με αρκετά πλάγιο τρόπο να πετάει κάποια καρφιά και διάφορα σχόλια κάπως υποτιμητικά ή περιφρονητικά ή περιπαικτικά για εμένα με το ανάλογο ύφος και 2) Ότι απέφυγε τη συναναστροφή μαζί μου με διάφορους τρόπους ουσιαστικά από την αρχή της γνωριμίας μας, κάνοντάς μου, έτσι, σαφές ότι δεν επιθυμεί να κάνουμε παρέα και να βγαίνουμε μαζί. Από τους γύρω μου θεωρούμαι ελκυστική και δυστυχώς σκέφτομαι ότι με αποφεύγει γιατί φοβάται, ίσως, τυχόν συγκρίσεις. Λυπάμαι που το λέω, αλλά νομίζω ότι σκέφτεται κάπως έτσι: “Κάτσε να την αποφύγω αυτήν, γιατί κάθε φορά που θα εμφανίζεται κάποιος που θα με ενδιαφέρει, θα κοιτάζει εκείνη και όχι εμένα”. Νιώθω ότι στα μάτια της είναι σαν να “ακυρώνω” όλες τις προσπάθειές της για περιποίηση (μαλλιά, μακιγιάζ, νύχια, όμορφο ντύσιμο) και να της “υπενθυμίζω” ότι για το πιο σημαντικό, ίσως, πράγμα, δηλαδή τον έλεγχο του βάρους της, δεν πράττει κάτι. Α, μπα, και τα 2 είδη συμπεριφοράς απέναντί μου (η υποτίμηση και η αποφυγή) με στεναχωρούν και με μειώνουν πολύ. Νιώθω προσβεβλημένη και αδικημένη διότι, ενώ δεν πυροδότησα με τη στάση μου τέτοια αντιμετώπιση, τελικά τη δέχομαι. Σε ανάλογες περιπτώσεις πάντα πιάνω την εαυτή μου να καταβάλλει προσπάθειες ώστε να μη φαίνομαι τόσο ελκυστική, πχ δε φοράω μίνι ή οτιδήποτε άλλο τονίζει τη σιλουέτα μου, γιατί σκέφτομαι ότι η (λιγότερο ελκυστική) κοπέλα με την οποία θα βγούμε, θα αισθανθεί άσχημα αν φορέσω κάτι τέτοιο. Επίσης, όποτε τελικά φοράω κάτι πιο “θηλυκό”, νιώθω ένα είδος ενοχών ότι η άλλη κοπέλα θα νιώθει άβολα κλπ, ενοχών που εκπορεύονται από την αδιόρατα δυσαρεστημένη στάση της. Δε μου αρέσει, όμως, να αναγκάζομαι να φέρομαι έτσι, γιατί νιώθω ότι, στην προσπάθειά μου να νιώσει λιγότερο ανταγωνιστικά η άλλη πλευρά, αδικώ τελικά την εαυτή μου. Επειδή, δε, από την παιδική μου ηλικία υπέφερα λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης και κοινωνικών φοβιών (τα οποία μόλις τα τελευταία χρόνια έχω ξεπεράσει ως ένα βαθμό), θα επιθυμούσα να χαίρομαι και να απολαμβάνω πια χωρίς τύψεις και επιπτώσεις το γεγονός ότι αρέσω στο άλλο φύλο. Θα ήθελα να μπορούσα να της εξηγήσω ότι δεν είμαι “εχθρός” της εγώ, ότι δε χρειάζεται να ανταγωνιστεί εμένα, ίσως μόνο να επιδιώξει μία καλύτερη, πιο βελτιωμένη εκδοχή της εαυτής της. Θα ήθελα ακόμη να μπορούσα να της πω ότι είναι σημαντικό να προσπαθούμε να αποτινάξουμε τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό-που γεννά τέτοιου είδους αντιζηλίες και ανταγωνισμό-και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν θεωρεί τις άλλες γυναίκες ως αδερφές της και τις αντιμετωπίζει με αλληλεγγύη. Θα ήθελα τη γνώμη σου-και τη γνώμη των αναγνωστών-στριών-για το πώς βλέπεις αυτή την κατάσταση.
– Oktana
H γνώμη μου είναι ότι μπορεί απλώς να μη σε συμπαθεί, αλλά ακόμη και σ’αυτό μπορεί να κάνει κανείς λάθος. Έχεις βγάλει ένα συμπέρασμα που απ’ όσο βλέπω, δεν στηρίζεις πουθενά παρά σε μια αίσθηση. Κανένα χειροπιαστό στοιχείο. Στη θέση σου θα αναρωτιόμουν περισσότερο αν έχουν ενεργοποιηθεί οι κοινωνικές μου φοβίες και η χαμηλή αυτοπεποίθηση, μήπως προσπαθώ να νιώσω καλύτερα αποδίδοντας την ευθύνη στον άλλον.
Εγώ λέω να μην της εξηγήσεις τίποτα από τη θεωρία σου αν δεν σου έχει δώσει ούτε ένα λόγο να την έχεις, και να προσπαθήσεις να καταλάβεις αν παραλογίζεσαι ή όχι. Φαντάζεσαι να χάνεις την ευκαιρία να κάνεις μια καλή φίλη; Και αν τελικά συμβαίνει να μη σε συμπαθεί, ξεπέρνα το κι αυτό και πήγαινε παρακάτω, χωρίς να προσπαθείς να βρεις ποιο είναι το πρόβλημα της για να μη σε συμπαθεί. Δεν ξέρω αν βλέπεις πόσο ανταγωνιστικά σκέφτεσαι η ίδια, αποδίδοντας το πρόβλημα απέναντι. Σου βγαίνει αντανακλαστικά και δεν το καταλαβαίνεις καν. Συνάδελφος είναι, με κοινή και απλή ευγένεια συν λίγη αδιαφορία θα καταφέρετε να συνυπάρξετε.