Αγαπητή Α!μπα, έχει περίπου 6 μήνες που μαζί με τον άντρα μου και τα δυο παιδάκια μας μετακομίσαμε στην Ελβετία. Εγώ ακόμη δεν έχω βρει δουλειά, οπότε είμαι κυρίως στο σπίτι. Επίσης, δεν μιλάω ακόμη γερμανικά, αλλά έχω ξεκινήσει μαθήματα. Προσπαθώ λοιπόν να “γνωρίσω κόσμο”. Δεν έχει τύχει να ξαναπροσπαθήσω για κάτι τέτοιο γιατί έμενα πάντα στην ίδια πόλη και γενικώς πάντα γνώριζα εύκολα κόσμο για να κάνουμε παρέα. Νομίζω ότι μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που ήθελε να έχει πολλές παρέες, ίσα ίσα απολάμβανα ιδιαίτερα να περνώ χρόνο μόνη και με τον άντρα μου. Όμως από τότε που ήρθαμε εδώ, θες επειδή μου βιδώθηκε από πριν το “εεεε εκεί που πάτε θα είναι δύσκολα γιατί θα είστε ολομόναχοι και σε τέτοια ηλικία κάνεις δύσκολα φίλους”, θες επειδή όντως με προβληματίζει ότι αν κάτι χρειαστούμε σε μια επείγουσα κατάσταση όντως δεν έχουμε κανέναν που να γνωρίζουμε , έχω ριχτεί πραγματικά στην αναζήτηση φίλων. Δυστυχώς, κάνω ιδιαίτερα γερμανικά, προτιμούσα κι εγω το φροντιστήριο γι αυτόν το λόγο αλλά δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα. Έχω γραφτεί σε ομάδες στο facebook για έλληνες, για expats για μαμάδες για ό,τι φαντάζεσαι. Στο σχολείο των παιδιών σπανίως συναντιόμαστε με άλλες μαμάδες γιατί είναι όλες πολύ βιαστικές και κάποιες φορές που προσπάθησα δεν μιλούσαν αγγλικά. Οπότε είμαι σε ένα συναισθηματικό σκαμπανέβασμα: μια απελπίζομαι ότι δεν θα κάνουμε ούτε ένα φίλο, μια τυχαίνει να βγούμε με κάποιον για καφέ και ενθουσιάζομαι και μετά απογοητεύομαι που δεν ξαναβγαίνουμε. Επίσης, δεν ξέρω πόσο πιεστική πρέπει να γίνω, στέλνω ας πούμε μνμ για καφέ, λαμβάνω απόρριψη, ξαναστέλνω ξαναλαμβάνω (είμαστε άρρωστοι, θα είμαστε εκτός πόλης κλπ). Ε μετά θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξαναστείλω εγώ γιατί γίνομαι φορτική! Αχ τα γράφω και μου φαίνονται σαν να είμαι παιδάκι δημοτικού που πάει και λέει “θέλεις να γίνουμε φίλες;” και είμαι 38 χρονών! Αλλά αλήθεια νιώθω άβολα, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα πάρει κλπ. Επίσης, όσον αφορά τους ντόπιους νιώθω και μειονεκτικά (κακώς το ξέρω), αλλά σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι ρατσιστές, ότι δεν θέλουν να κάνουν παρέα με μια Ελληνίδα και δεν μπορώ να βγάλω αυτές τις σκέψεις από το κεφάλι μου και νιώθω αμηχανία όταν μιλάμε, λες και μιλάω ας πούμε σε κάποιον γνωστό τραγουδιστή/ηθοποιό. Λες και αν τελικά γίνουμε φίλοι θα είναι κάποιο κατόρθωμα, που δεν είναι σωστό να το βλέπω έτσι, αλλά για κάποιο λόγο έτσι μου βγαίνει. Επίσης, να πω ότι ο άντρας μου έχει πολύ καλές σχέσεις με συναδέλφους στη δουλειά, αλλά είναι κι αυτός επιφυλακτικός για το αν είναι σωστό να προσκαλέσει κάποιον με την οικογένεια του να βγούμε γιατί δεν ξέρει αν είναι κάτι που το συνηθίζουν ή αν πρέπει οι σχέσεις να μείνουν αυστηρά επαγγελματικές. Ποια είναι η ερώτηση ή μάλλον ερωτήσεις: Πως κάνουμε φίλους – παρέες σε μια ξένη χώρα; Είμαι υπερβολικά ανυπόμονη; Είναι φυσιολογικό που αισθάνομαι έτσι;
-παπαγάλος
Αφύσικο πάντως δεν είναι, και οι έμμονες ιδέες φυσιολογικές είναι, είναι όμως προβληματικές επίσης. Οπότε είναι καλύτερο να εντοπίσεις τη ρίζα, παρά να καταπολεμάς τα συμπτώματα. Η ανάγκη σου, η αγωνία σου, ο φόβος σου, η αίσθηση ότι είσαι κοινωνικά κατώτερη, όλα αυτά να είσαι σίγουρη ότι φαίνονται, και δεν φαντάζεσαι πόσο φαίνονται, ούτε πόσο απωθητικά είναι για τους άλλους. Θέλεις να βρεις επιτέλους έναν για να γαντζωθείς απάνω του, και κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη να σε καλμάρει, γιατί δεν είσαι παιδί που ζητάει αγκαλιά, είσαι 38 χρονών άνθρωπος. Οι άλλοι έχουν ένα σωρό δικά τους θέματα, αν είναι να βγουν για καφέ θα είναι για να περάσουν ωραία με κάποιον που ταιριάζουν, όχι για να κάνουν παρέα σε κάποιον που θέλει παρέα με οποιονδήποτε. Πρόσεχε διπλά, γιατί αν κάποιος πλησιάσει, υπάρχει κίνδυνος ότι το κάνει για να εκμεταλλευτεί αυτή σου την ανάγκη και να βγάλει τα δικά του προβλήματα πάνω σου, τα προβλήματα που δεν αντέχει κανένας άλλος. Μπορεί όχι συνειδητά, αλλά η ζημιά που μπορεί να σου κάνει είναι ανεξάρτητη από την πρόθεση.
Οπότε επανέρχομαι. Γιατί σου έχει γίνει έμμονη ιδέα; Σε ποιον προσπαθείς να αποδείξεις κάτι, και τι είναι αυτό που θέλεις να αποδείξεις; Τι φοβάσαι; Προσεγγίζεις το θέμα, αλλά δεν το αναλύεις σε βάθος. Προσπάθησε να βρεις τι σε έχει αλλάξει τόσο πολύ, ειδικά εφόσον λες ότι δεν ήσουν της μεγάλης παρέας και ότι απολαμβάνεις την παρέα με την οικογένεια σου.
Φίλους δεν κάνεις επειδή πρέπει, φίλους κάνεις όταν συναντάς ανθρώπους που έχεις κοινά και υπάρχει επικοινωνία πέρα από τα τυπικά. Αυτά γίνονται φυσικά, αβίαστα, αλλιώς δεν γίνονται. Δεν γίνεται να στριμώχνεις και να κρύβεις ή να παραμορφώνεις αυτό που είσαι για να αρέσεις. Όσο βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους νιώθοντας ότι περνάς από συνέντευξη, δεν τους βλέπεις με κριτικό μάτι για να διακρίνεις αν ταιριάζεις μαζί τους. Και μην ξεχνάς ότι το μεγαλύτερο σου εμπόδιο είναι η γλώσσα. Όσο γρηγορότερα τη μάθεις, τόσο πιο εύκολα θα βρεθείς σε παρέες. Η Ελβετία δεν έχει και τη φήμη της πιο ανοιχτής κοινωνίας, αλλά όπως και να έχει, δεν θέλεις για παρέα όλη τη χώρα, μερικούς ανθρώπους για παρέα ψάχνεις.
Είσαι έξι μήνες εκεί. Ζητάς πολλά από αυτό το χρονικό διάστημα που μόνο ως προσαρμογής μπορεί να χαρακτηριστεί. Αργά ή γρήγορα κάποια γιορτή θα γίνει στο σχολείο, κάποιο παιδικό πάρτι, κάποια εκδήλωση στη δουλειά. Μη βιάζεσαι. Θα σου πρότεινα να κάνεις το πιο απλό, που χάνεις μέσα στο άγχος σου: να γίνεις τουρίστρια. Είσαι σε μια καινούρια χώρα. Γνώρισε τη.