Καλησπέρα, Μάλλον θα βγει μεγάλο το ποστ προσπαθώντας να εξηγήσω την κατάσταση. Λοιπόν είμαι 38. Από τα 18 δουλεύω χωρίς να έχω σταματήσει παράλληλα με τις σπουδές μου… οι πρώτες δουλειές ήταν δουλειές ίσα για να βγάζω λεφτά να μπορώ να είμαι ανεξάρτητη. Γενικά αφού μου άρεσε να βγαίνω, να πίνω και να ταξιδεύω θεώρησα σωστό να μην επιβαρύνω τους δικούς μου… από τα 23 άρχισα να δουλεύω με βάση αυτά που σπούδαζα εκείνη την περίοδο.. έχω 3 πτυχία (μην με ρωτήσεις τι και γιατί μάλλον ήμουν ανήσυχο πνεύμα) αυτές οι δουλειές ήταν όλες με θέση καλή και κυρίως με πολλές ευθύνες. Τρέλα ωράρια (18ωρες τουλάχιστον). Αλλά μου άρεσε. Την έβρισκα με αυτό το στρες. Και επίσης μου άρεσε που μπορούσα να είμαι αυτόνομη δλδ να ζω μόνη μου οικονομικά ανεξάρτητη. Στην τελευταία μου δουλειά όντας 4 χρόνια εκεί σε θέση πολύ υπεύθυνη έμεινα έγκυος. Με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα να τον ακολουθήσω στο εξωτερικό όπου και έμενε (Δανία). Χώρα που παρέχει τα πάντα στην μητέρα και το παιδί. Πάρκα παιδικοί σταθμοί επιδόματα κτλ κτλ. Αλλά και γενικά καλή ποιότητα ζωής. Η απόφαση ήταν κυρίως δίκη μου γιατί αφού έμεινα έγκυος σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου… ξαφνικά τα πάντα άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από το θέμα μητρότητα. Ήθελα και θέλω εννοείται να κάνω τα πάντα για να είναι το παιδί μου ευτυχισμένο. Οπως όλοι άλλωστε. Να μην στα πολυλογώ όντως εδώ και έναν χρόνο βρίσκομαι με τον σύντροφο μου και το μωρό μας μαζί στο εξωτερικό. Για την χώρα δεν έχω να πω τίποτα. Και μόνο που μου δίνει την ευκαιρία (απλόχερα) να ζήσω εδώ με άνεση αρκεί. Με τον σύντροφο μου τα πάμε πολύ καλά με τα πάνω και τα κάτω που μπορεί να έχει ο πρώτος καιρός ενός μωρού. Αλλά γελάμε πολύ καταλαβαινόμαστε και είμαστε ευτυχισμένοι… θα μου πεις τώρα τι θέλει αυτή εδώ περα και μας τα πριζει… το πρόβλημα μου είναι ότι έχοντας περάσει την μισή ζωή μου δουλεύοντας μου λείπει απελπιστικά η δουλειά. Και νιώθω τύψεις απέναντι στο παιδί μου. Περνάω παρα πολύ όμορφα μαζι του, μπορώ να πω ότι δεν βαριέμαι κιολας (που να προλάβω άλλωστε), είναι το φιλαράκι μου και με έχει αλλάξει προς το καλύτερο… δεν μπορώ να διανοηθώ την ζωή μου χωρίς αυτόν. Βλέποντας τον καθημερινά να μεγαλώνει και να κατακτά πράγματα με πιάνω να χαμογελάω σαν την χαζή. Αλλα παράλληλα μου λείπει η δουλειά. η αλήθεια είναι ότι οικονομικά έως ο μικρός να φτάσει τα 3 και να πάει σε παιδικό, δεν χρειάζεται να δουλεύω. Δεν πνιγόμαστε στα λεφτά αλλά με οικονομία την βγάζουμε. Είχα αρχικά πάρει την απόφαση να μεγαλώσω το παιδί εγώ και μετά να ψάξω εργασία… όμως μετά από έναν χρόνο νιώθω ότι πιεζομαι… επίσης η κοινωνικοποίηση μου εδώ είναι μόνο οι μαμάδες στα πάρκα… δεν λέω αν και όχι πολύ ανοιχτός άνθρωπος, έχω κάνει έναν κύκλο με 1-2 που λέμε καμία κουβέντα… αλλά προς το παρόν οι κουβέντες είναι τι ώρα κοιμήθηκε το παιδί αν έφαγε αν έκανε κακακια… αυτό το καταλαβαίνω. Δεν είναι φίλες μου να λέμε άλλα, μπορεί μελλοντικά ποιος ξέρει. Αυτό που σκέφτομαι με την δουλειά είναι ότι ok στην Ελλάδα έβρισκα με άνεση δουλειά και μετά από πολύ κόπο / προσπάθεια κατάφερνα να ανέβω και να πετύχω ό,τι ήθελα. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά και λογικός… ποια δουλειά θα θέλει μια μητέρα 40 ετών με 3 χρόνια εργασιακή αποχή που επιπρόσθετα είναι και ξένη; όση εμπειρία και αν έχω το πράγμα γίνεται δύσκολο. Από την άλλη αν βρω δουλειά ο μικρός θα πάει βρεφικό. Το συζήτησα με 2 ανθρώπους. Με τον σύντροφο μου και τον παιδίατρο. Ο ένας μου είπε ότι σαφώς θα προτιμούσε το μωρό να μεγαλώσει με την μητέρα του έως τον παιδικό αλλά σίγουρα αν η μητέρα δεν καταπιέζεται… ο παιδίατρος από την άλλη ήταν πέρα για πέρα ξεκάθαρος. Το παιδί έως την ηλικία των 3 έχει ανάγκη την μαμά και τον μπαμπά. Αν δουλεύουν τότε την γιαγιά και τον παππού, αν δεν μπορούν ούτε αυτοί (και δυστυχώς δεν μπορούν), μια γυναίκα στο σπίτι (εδώ δυσκολεύομαι αρκετά στην ιδέα και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος εμπιστοσύνης) και άφησε τον βρεφικό σαν ύστατη αναγκαία λύση. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τρέμω στην ιδέα ότι μετά από χρόνια μπορεί να χρεώσω κάτι στην τωρινή κατάσταση. Όπως επίσης στενοχωριέμαι για κάτι προσωπικό να βάζω σε 2η μοίρα το παιδί. Να σημειώσω ότι η κοινωνικοποίηση του βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα αφού κάθε μέρα θα περάσουμε 2-3 ώρες παρέα με αλλα παιδάκια στο πάρκο η στις βρεφικές βιβλιοθήκες. Μια ακόμα πλευρά του “προβλήματος” αλλά δευτερεύουσα στην παρούσα φάση, είναι ότι ενώ τόσα χρόνια ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη τώρα δεν είμαι. Δεν “αναγκάζομαι” να ζητάω λεφτά γιατί εχοντας κάρτα μπορώ και κινούμαι. Οκ είμαστε πλέον μια οικογένεια όπως μου λέει ο σύντροφος μου και ο καθένας προσφέρει με τον τρόπο του. Αλλά δεν νιώθω άνετα πχ να πάω μια μέρα στα μαγαζια και να ξοδέψω λεφτά για την πάρτη μου. Μπορεί να σου φανεί αστείο αλλά δεν είναι… μπορεί να φανεί ευτελές το παράδειγμα αλλά έτσι θέλω να δείξω ότι αν και έχω το ελεύθερο να κάνω ότι θέλω με τον λογαριασμό μας μην δουλεύοντας δεν μου πάει η καρδιά να το κάνω. Δεν έχω ποτέ ξοδέψει λεφτά που δεν έχω δουλέψει. Δεν κατακρίνω το αντίθετο, αλλά εγώ δεν το έχω βιώσει. Όλα στο μυαλό θα μου πεις είναι και ισως πρέπει να ξεκολλήσω. Ισως τελικά απλά να φταίει που έτσι έχω συνηθίσει τόσα χρόνια. Προφανώς και το θέμα με το παιδί μας έρχεται πρώτο. Σε αυτό θα προτιμούσα να βγάλω μια άκρη. Ξέρω ότι η απόφαση είναι καθαρά προσωπική. Απλά θα ήθελα την γνώμη σου και των σχολιαστών ειδικά των μαμάδων. θα επέλεγες να μείνεις στο σπίτι για αλλα 2 χρόνια να μεγαλώσεις τον μικρό με κίνδυνο μετά να μην βρίσκεις δουλειά η θα τον έστελνες στον βρεφικό και θα ξεκιναγες να ψάχνεις εργασία; Υς: εννοείται ότι το πρόβλημα για μένα ξεκινάει από το γεγονός ότι έχω την επιλογή να κάτσω στο σπίτι. Αν δεν την είχα για τον χι ψι λόγο θα γύρναγα στην δουλειά και τελείωσε και η κουβέντα. Όπως γίνεται με την πλειοψηφία των μαμάδων πλέον. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σου εύχομαι καλή συνέχεια.
Ναι, η απόφαση είναι προσωπική. Η δική μου άποψη είναι ότι καλή μαμά είναι η ισορροπημένη μαμά. Όσο πιο καλά είσαι με τον εαυτό σου, τόσο περισσότερα μπορείς να προσφέρεις στο παιδί. Ο χρόνος από μόνος του δεν λέει κάτι, αν η μητέρα δεν έχει κέφια ή όρεξη να επικοινωνήσει, να τραγουδήσει, να παίξει, να διασκεδάσει μαζί με το παιδί της. Όσο για τον παιδίατρο, η άποψη μου είναι ότι οι γιατροί είναι παράγωγα της κοινωνίας που τους ανέθρεψε και η τάση τους είναι προς τον συντηρητισμό, κάτι χρήσιμο για το επάγγελμα τους, αλλά όχι για τις κοινωνικές τους ευαισθησίες. Στη Δανία τον παίρνει να λέει τέτοια επειδή υπάρχει κοινωνική πρόνοια (αν έχει τόση ανάγκη και τη μαμά και τον μπαμπά κάθε παιδί μέχρι τα τρία, τι γίνεται που ο μπαμπάς πάει στη δουλειά; Έχουν μόνιμη έλλειψη πατέρα τα Δανάκια;)
Στην Αμερική που δεν υπάρχει άδεια μητρότητας οι μανάδες πάνε στη δουλειά ενάμιση μήνα μετά τη γέννα και κανένας παιδίατρος δεν λέει τέτοια. Με αυτό θέλω να πω ότι το τι έχει ανάγκη ένα παιδί (εκτός από αγάπη και ασφάλεια) και μέχρι πότε, είναι πολύ συχνά κοινωνική κατασκευή. Οπότε, επανέρχομαι στην αφετηρία: η απόφαση είναι προσωπική και δεν χρειάζεται να είσαι τρομερά πετυχημένη στη δουλειά για να δικαιολογήσεις ότι θέλεις να δουλέψεις, όπως δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς αν θέλεις να φροντίζεις το παιδί μέχρι να πάει φαντάρος. Καταλαβαίνω τις τύψεις που αντιμετωπίζεις αλλά εύχομαι σιγά σιγά να έρθει μια εποχή που οι γυναίκες δεν θα θεωρούνται αποκλειστικά υπεύθυνες για την ανατροφή των παιδιών και όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η δεμένη οικογένεια είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από την πλήρη παραίτηση ενός ανθρώπου από την προηγούμενη του ζωή.
Δεν είμαστε τροφοσυλλέκτες εδώ και αρκετά χρόνια, οπότε και οι αγκυλώσεις για την ανατροφή των παιδιών πρέπει κάποτε να προσαρμοστούν αναλόγως.