Αγαπητη Α μπα, Σου γραφω εκτη φορα. Τις αλλες πεντε εκανα ασημαντες ερωτησεις και δεν τις δημοσιευσες ( no hard feelings, εγω σε λατρευω οπως και να εχει) αλλα ελπιζω αυτη να τη δημοσιευσεις γιατι βρε α μπα μου παραπονο το εχω να παρω και γω λιγη απο τη σοφια που παιρνουν οι αλλοι που ρωτανε κ τους απαντας. Εχω προβλημα χοντρο με το φιλο μου και την ανασφαλεια που του δειχνω. Ντρεπομαι α μπα μου. Νιωθω ανασφαλεια αμα μου πει θα λειψω λιγες ωρες με τα παιδια. Παω να πεθανω, πεφτω στο πατωμα. Νιωθω ανασφαλεια αν μου πει οτι θα φυγει μια δυο μερες για δουλεια ή για ταξιδι με καποιον αλλο (εκει τρελαινομαι). Αισθανομαι σα να με μαχαιρωνουν. Θελει να κανει κατι μονος του ( δεν το επιδιωκει απλως μπορει να τυχει πχ να παει μπασκετ με φιλους του) με πιανει ανασφαλεια μηπως με ξεχασει και μετα δε γυρισει ιδιος. Φαινεται πολυ κολλημενος με μενα και μου λεει οτι με αγαπαει πολυ αλλα α μπα μου μεσα μου λιωνω. Νιωθω οτι αν κανει κατι χωριστα θα του αρεσει περισσοτερο το χωριστα και μετα θα συνηθισει χωρις εμενα. Ειναι τρελα το ξερω και παω σε ψυχολογο δυο χρονια τωρα , ο οποιος μου την εχει δωσει ομως τελευταια γιατι αυτα που μου λεει δε με βοηθανε. Αλλα και γω οταν παω σ αυτον νιωθω τεραστια πιεση να ξανασυζητησω το θεμα, γιατι ντρεπομαι για τον εαυτο μου που εχει τοσο χοντρο προβλημα.Δεν ειναι καθολου νορμαλ , ντρεπομαι, και καθε φορα που κανω σκηνη μετα με συγχωρει αλλα κλαιω μερες και με πιανει καταθλιψη βαρια. Ειμαι διαρκως σε αναμμενα καρβουνα, με καποια διαλειμματα.Κοινως, χανω το μυαλο μου, γινομαι κτητικη,ζηλιαρα, καταπιεστικη. Μια μεγαιρα α μπα μου και τον λατρευω τοσο πολυ. Πες μου απλα μια προταση, ενα κατι , ενα σχολιο γιατι εχω κολλησει πολυ και δεν ξερω πώς να βγω απο αυτο το φαυλο κυκλο. Σκεφτομαι σοβαρα να αλλαξω ψυχολογο γιατι με παει πισω.
-φελισιτα
Εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Δεν υπάρχει σοφία που θα σε κάνει να αλλάξεις ένα τμήμα του διαμορφωμένου πλέον χαρακτήρα σου. Να αλλάξεις ψυχολόγο, αν πιστεύεις ότι θα βοηθηθείς. Πρέπει όμως να ΘΕΛΕΙΣ να αλλάξεις. Όσο δυσάρεστο και αν σου είναι, όσο και να ντρέπεσαι, όσο και αν νιώθεις πίεση, αυτό το θέμα πρέπει να συζητάς στη θεραπεία σου. Αυτό που κάνεις τώρα είναι ότι αντιστέκεσαι στη θεραπεία, γι’αυτό δεν προχωράς. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος. Για να αλλάξεις, θα πονέσεις. Για την ώρα προτιμάς τον πόνο που σου είναι οικείος.