Πιστεύεις Αμπά μου πως οι ψυχολόγοι είναι πάντα καλοί; Υποθέτω πως όχι. Κ εδώ ερχεται το ερώτημα. Περιμένεις, 1-2 μήνες, να δεις αν ο ψυχολόγος σου ¨κάνει” δλδ να αισθάνεσαι άνετα για να πεις τα θέματα. Ομως μήπως αυτό είναι παγίδα; Μήπως ο ψυχολόγος πρέπει να σε ζορίσει και λιγο απ’ το να σ’αφήνει ανέμελα να μονολογείς; Τελικά, δεν το θεωρεις πιθανό ο ψυχολογος να κάνει δουλειά μεν, μετατρέποντάς σε σε ένα εγωκεντρικο,σχεδόν εμμονικά υστερικό άτομο, που καταλήγει πχ να βάζει στη μάυρη λίστα τους γονείς του στα 35+ του, και να τους αποδίδει ό,τι στραβό πήγε στη ζωή του. Λέω εγώ τώρα.
Θα κάνω μια εξαίρεση και θα απαντήσω σε άνθρωπο που πάει ήδη σε ψυχολόγο. Η αμφισβήτηση του ψυχολόγου σου μπορεί να είναι μέρος της θεραπείας σου και μάλιστα πολύ σημαντικό. Νιώθεις ότι φλυαρείς ανέμελα; Πες το. Νιώθεις ότι θέλεις να σε πιέσει; Πες το. Νιώθεις ότι μετατρέπεσαι σε υστερικό και εμμονικό πλάσμα που κατηγορεί τους γονείς του για τα πάντα; Πες το. Και τα τρία είναι φανταστικές πάσες για τον ψυχολόγο σου. Κατά τα άλλα, φυσικά και δεν είναι όλοι το ίδιο καλοί, αλλά κυρίως, δεν μας ταιριάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό είναι κάτι που μπορείτε να συζητήσετε στα πλαίσια της θεραπείας σου.