Γράφει η ηθοποιός Βασιλική Διαλυνά
Κάποτε μια δασκάλα μου, ηθοποιός, μου είπε πως δεν μπορεί να λέγεσαι ηθοποιός αν δεν είσαι καλά. Αν δεν έχεις μια λόξα ρε παιδάκι μου, αν δεν έχεις το κάτιτίς σου το ψυχολογικό.
Εγώ, κορτσούδα τότε, αισθάνθηκα πολύ άβολα, να το πώ αυτό, διότι δεν πίστευα ποτές οτι είχα μια περίεργη λόξα, ικανή να με οδηγήσει σε μεγάλες δόξες και τα τοιαύτα. Εξού και άργησα πολύ να περηφανεύομαι που είμαι μια απ’ αυτούς -καλά, υπήρχαν κι άλλοι λόγοι π.χ. “ηθοποιός;;; αχ, παίξε μας κάτι!” (WTF!) Άργησα επίσης πολύ ν’ αρχίσω να απαντάω, ας πούμε στους οδοντίατρους: “αχ, εσύ οδοντίατρος; θα μου κάνεις την εξαγωγή του φρονιμίτη μου μια στιγμούλα σε παρακαλώ;;;”
Επιπροσθέτως αναρωτιόμανε χρόνια ολόκληρα μήπως αυτή η απουσία λόξας είναι που μου κοστίζει μια διεθνή καριέρα.
Είχα αρχίσει ήδη να κάνω γερές φιλίες στο χώρο και διαπίστωνα κάθε φορά οτι τελικά υπάρχουν κι άλλοι με νορμάλ ψυχολογικά κοκομπλόκα, που δεν τα πλασάρουν ως καλλιτεχνική διαστροφή (και διατροφή ενίοτε), φίλοι ή όχι. Και κάθε φορά που συναντώ δήθεν σαλεμένο καλλιτεχνίζοντα, με πιάνει μια, αποστροφή να το πω° κι ένα κάτιτίς, σάμπως κι εκείνος έχει καταλάβει κάτι παραπάνω απο μένα.
Δε βαριέσαι, την υγειά μας να ‘χουμε κι ας κάνω καριέρα στις φακές. -φτιάχνω μούρλια φακές.
*δεν υπάρχει ανθρώπινο ον χωρίς ψυχολογικό κοκομπλόκο. Αν είναι και καλλιτεχνίζον (το ον) απο μακρυά κι αγαπημένοι. Αν είναι δε γιατρός ας πούμε, μην ξανακλείσεις ραντεβού.