Γεια σου Λενα, Ειμαι 24 χρονων και ζω στο εξωτερικο. Την οικογενεια μου την αγαπω πολυ, οι γονεις μου το ιδιο,εχουν κανει πολλες θυσιες για μενα. Και το αλλα ερχεται στην αποδοχη. Γιατι ειμαι οσα κιλα ειμαι, γιατι ντυνομαι ετσι και οχι γιουβέτσι, γιατι δεν φερομαι σαν γυναικα, γιατι εχω χαλκα στη μυτη and the list goes on. Στο παρελθον, πριν φυγω απο το σπιτι για σπουδες, επεφτα στο λουκι και ακολουθούσα ολα τα “καθως πρεπει”. Ευτυχως εφυγα και ανοιξαν τα ματια μου. Καθε μερα πολεμαω με τον εσωτερικευμενο μισογυνισμο και προσπαθω να αποδεχτω τον εαυτο μου και να τον αγαπαω. Τι γινεται ομως οταν γυρνας πισω; εχω κουραστει. Προσπαθω να τους εξηγησω τα ανεξηγητα, με υπομονη και αντεπιχείρηματα αλλα τιποτα. Εγω ακομα σπουδαζω οποτε η ερωτηση ειναι η εξης: τι κανω οταν γυριζω πισω; την τελευταια φορα ειχαμε ενα επικο καυγα στον οποιο αποφασισα να τραβηξω. Θα πηγαιναμε στο super market και αφου ετοιμαστηκα και ειδε πως δεν εχω βαλει μεικ απ (εχω ακμη) αρχισε να μου λεει βαλε κατι στη μουρη σου. Της εξηγησα πως νιωθω το δερμα μου πολυ καλα και δεν θελω. Εξαλλου θα πεταχτουμε για 5 λεπτα να παρουμε δυο πραγματα. Συνεχισε αυτη, οχι της λεω εγω, αρχισαμε να φωνάζουμε μας ακουσε ολη η γειτονιά και λεει θα παω μονη και λεω να πας. Στη μητερα μου λεω πως εμενα ετσι μαρεσει να ειμαι και η αλήθεια ειναι πως εχει σταματησει την τοσο κριτικη, ομως το νιωθω γυρω μου. Η συμπεριφορα των γονειων μου αντικατοπτρίζει το περιβαλλον που ζουμε. Ενω εδω που μενω εχω αυτοπεποίθηση οταν περπαταω, οταν γυρναω σπιτι το μονο που σκεφτομαι ειναι πως δεν εχω ξυριστει εδω και 3 μερες, ειμαι γεματη ακμη, τα παραπανισια κιλα με κανουν ασχημη κτλπ κτλπ. Νομιζω πως κανω ολα τα σωστα βηματα, κοιτα ομως που καταλήγω να μην θελω να βλεπω κοσμο οταν γυρναω μονο και μονο για να μην νιωθω ετσι. καπως ετσι καταληγω να περναω μιζερα το χρονο μου εκει. Αγαπαω την οικογενεια μου και ο τοπος ειναι πανεμορφος. Νιωθω ομως οτι δεν με δεχονται. Η ερωτηση ειναι τι μπορω να κανω για να μπορω να πηγαινω πισω, να χαιρομαι που βλεπω τους ανθρωπους που αγαπω και να μπορω να ευχαριστιεμαι τα τοπια την θαλασσα και την ξεγνοιασιά.
-Feeling judged
Αγαπητή φίλη, όλα καλά ακούγονται στις πρώτες σειρές, μέχρι να φτάσουμε στο «έχουν κάνει πολλές θυσίες για μένα».
Οι θυσίες δεν είναι βαρόμετρο αγάπης, οι θυσίες δεν δημιουργούν προηγούμενο, και οι θυσίες που έκαναν δεν φέρνουν εσένα στη θέση αυτού που χρωστάει.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς προσδιορίζεις την σχέση σας όταν λες ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, «δεν με δέχονται». Επαναλαμβάνεις τη λέξη αγάπη για να την ακούς, για να τη διαβάζεις, για να επιβεβαιώνεις την υπομονή που κάνεις;
Δεν λέω ότι δεν σε αγαπάνε και ότι δεν τους αγαπάς. Μέσα σε όλο αυτό που έχετε θα υπάρχει και αγάπη, γιατί όχι. Με όλα τα άλλα όμως έχεις πρόβλημα, και δεν είναι λίγα, και η αγάπη δεν τα εξαφανίζει, δεν τα κάνει πιο εύπεπτα, δεν τα δικαιολογεί. Σε καμία περίπτωση δεν τα δικαιολογεί.
Θα σου πω κάτι που θα σου ακουστεί πολύ εξωφρενικό, που είναι πολύ αντίθετο με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά πολύ συνηθισμένο σε άλλες χώρες.
Πες τους ότι αν δεν σου φέρονται ως ανεξάρτητο άτομο με τις δικές του αποφάσεις για τη ζωή του, τότε όταν θα πηγαίνεις στην Ελλάδα θα μένεις αλλού. Και κάνε το πραγματικότητα. Θα τους βλέπεις τις ώρες και τις μέρες που επιλέγεις εσύ, και όταν αρχίζει το βιολί βιολάκι, θα παίρνεις το καπελάκι σου και θα φεύγεις.
Κοίτα, είναι η ζωή σου. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από κανέναν να σε σέβεται, ούτε καν από τους γονείς σου. Μόνο όρια μπορείς να βάλεις. Είναι πολύ δύσκολο, θα δημιουργήσει μεγάλη τριβή, αλλά τι θέλεις; Να περιμένεις να σε δεχτεί η μαμά σου χωρίς μέικ απ στο σούπερ μάρκετ, ή να περάσεις όντως μερικές μέρες κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλεις;