Συνέντευξη με την Πρόεδρο του Παρατηρητηρίου Μαιευτικής Βίας

Η Κωνσταντίνα Νούσια είναι μαία, δημιουργός και πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Μαιευτικής Βίας, δημιουργός του ιστότοπου eimaimaia.gr θεματική του οποίου είναι ό,τι σχετίζεται με εγκυμοσύνη και τοκετό και αυτή την περίοδο είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. 

Συζητήσαμε για την έννοια και το περιεχόμενο της μαιευτικής βίας, το πώς αντιμετωπίζει τις γυναίκες που της απευθύνονται εκφράζοντας τοκοφοβία, την περινεοτομή, την εθνική μας αδιακρισία και πλήθος άλλων. Η κυρία Νούσια ήταν εξαιρετικά πρόθυμη να εξηγήσει τα πάντα και την ευχαριστώ θερμά γι’αυτό. Ελπίζω να βρείτε την συνέντευξη όσο χρήσιμη και διαφωτιστική βρήκα εγώ την συζήτησή μας. Καλή ανάγνωση. 

 

Κυρία Νούσια, είστε μαία. Θέλετε να μου πείτε ακριβώς τι σημαίνει αυτό και ποια είναι η δουλειά σας;

Οι μαίες είναι οι πλέον αρμόδιες επαγγελματίες υγείας για τη διενέργεια του φυσιολογικού τοκετού. Αυτό που σπουδάζουμε είναι το πώς να υποστηρίξουμε μια γυναίκα καθόλη  τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και της λοχείας. Επίσης, στηρίζουμε την λεχωίδα στο θηλασμό και τη φροντίδα νεογνού.

 

Πώς πιστεύετε ότι αντιμετωπίζεται σήμερα το επάγγελμά σας;

Έχουμε υποβαθμίσει το ρόλο της μαίας, η οποία, όπως ανέφερα, είναι η πλέον αρμόδια για να διενεργήσει το φυσιολογικό τοκετό. Και μόνο με την εμπλοκή του γυναικολόγου από την αρχή, όπως είθισται να συμβαίνει στην Ελλάδα, η διαδικασία της κύησης ιατρικοποιείται εξαρχής. Η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως ασθενής και στο σώμα της γίνονται παρεμβάσεις που δεν θα έπρεπε να γίνονται.

 

Πείτε μου περισσότερα για αυτές τις παρεμβάσεις.

Μία απ’αυτές είναι η πρόκληση τοκετού. Πρόκληση τοκετού σημαίνει να μη γεννήσει αυθόρμητα η γυναίκα, να παρέμβουμε εμείς και να τις πούμε ‘αύριο το πρωί έλα να γεννήσεις’. Ο μέσος όρος του χρόνου τοκετού σε έναν αυθόρμητο τοκετό είναι περίπου 18-24 ώρες. Σε μία πρόκληση, η προσπάθεια θα έπρεπε να διαρκέσει δύο και τρεις ημέρες όπως υποδεικνύουν διεθνή πρωτόκολλα (ΑCOG, WHO, RCOG) . Έτσι στην  Ελλάδα που η προσπάθεια τελειώνει σε λίγες ώρες , περίπου το 70% των προκλήσεων τοκετού, καταλήγουν σε αναίτια καισαρική.

Επίσης, κάνουμε πάρα πολλές εξετάσεις, Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ γίνονται  λίγοι υπέρηχοι σε συγκεκριμένες στιγμές της κύησης. Εδώ στην Ελλάδα μπορούμε να φτάσουμε και τους 20 χωρίς σαφή ιατρικό λόγο. Έτσι η έγκυος αγχώνεται και αρχίζει να σκέφτεται ότι μάλλον υπάρχει πρόβλημα και θα πρέπει να προστρέχει συνέχεια στο γιατρό της, αρχίζει να νιώθει σαν ασθενής.

 

Η μαία και ο/η γυναικολόγος συνεργάζονται μεταξύ τους ή οι μαίες θέλουν φυσικό τοκετό, οι γυναικολόγοι καισαρική και υπάρχει κλίμα ανταγωνισμού σχετικά με το πώς θα έρθει το παιδί στον κόσμο;

Ήδη μιλάς για ένα πρόβλημα. Θέλω να μιλήσω θετικά. Η μαία με το γυναικολόγο θα έπρεπε να συνεργάζονται. Δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να μπαίνουμε στη λογική του αν είμαστε εναντίον της μαίας ή εναντίον του γυναικολόγου ή  εναντίον της γυναίκας. Αυτό που εγώ λέω και το σημείο στο οποίο θέλω να εστιάσω είναι ότι όπως έχει σήμερα δομηθεί η διαδικασία του να φέρει μια γυναίκα ένα παιδί στον κόσμο, έχει πάρα πολλά λάθη και παρεμβάσεις. Αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει είναι να ασκούν το ρόλο τους οι μαίες και αν υπάρξει επιπλοκή να παρέμβει ο γυναικολόγος. Αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα.

 

Γιατί υπάρχει ανάγκη για παρατηρητήριο μαιευτικής βίας;

Γιατί ασκούμε βία στις γυναίκες καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και της λοχείας, βία ψυχολογική, βία λεκτική, βία σωματική. Η βία αυτή ναι μεν είναι δομικό στοιχείο στη μαιευτική, παραμένει παρά ταύτα βία.

 

Τι ακριβώς κάνετε στο παρατηρητήριο; Είναι μόνο για παρατήρηση ή και για δικτύωση εγκυμονούσων και μαιών;

To παρατηρητήριο το ίδρυσα ως γυναίκα, όχι ως μαία. Είναι αποκλειστικά για παρατήρηση και κρατάω μια απόσταση. Το μόνο που κάνουμε είναι να κοινοποιούμε τα περιστατικά βίας που μας στέλνουν και να συνδέουμε γυναίκες με δικηγόρους που μπορούν να τις βοηθήσουν.

 

Θέλω να μου μιλήσετε για τη βία. Τι εννοείτε ακριβώς όταν λέτε βία;

H βία έχει πολλές μορφές. Πρώτα πρώτα, είναι λεκτική : ‘δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνουμε’, ‘κινδυνεύει να πεθάνει το παιδί σου’, ‘πώς κάνεις έτσι, δεν σε καταλαβαίνω, είσαι σαν τις τρελές που θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά’, ‘δεν καταλαβαίνεις ότι βάζεις σε κίνδυνο το παιδί σου και ότι μπορεί να πεθάνετε και οι δυο με αυτό που λες;’, ‘αν κάνεις φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική η μήτρα σου θα σκάσει σαν καρπούζι’. Τους λένε πράγματα που δεν έχουν καμιά επιστημονική βάση και καμιά επιστημονική τεκμηρίωση.

Συμβαίνουν αρκετά πράγματα στην όλη διαδικασία για τη διευκόλυνση των επαγγελματιών υγείας, δεν παύουν ωστόσο να είναι μαιευτική βία. Για παράδειγμα, οι κολπικές εξετάσεις που θέλει να σου κάνει κάποιος χωρίς τη συναίνεσή σου επειδή θέλει να νιώσει τον τράχηλό σου, είναι βία. Στο εξωτερικό που έχω βρεθεί, ρωτάνε την επίτοκο ‘θες να σ’εξετάσω από κάτω;’. Αν πει όχι, δεν την εξετάζεις. Εδώ απλά λέμε ‘άνοιξε τα πόδια σου και κάτσε να σε δω’.Σε δημόσιες δομές μάλιστα, μπορεί να σε κοιτάνε διάφορα άτομα για να εκπαιδευτούν και εσύ να νομίζεις ότι αυτό είναι φυσιολογικό, ότι έτσι πρέπει να γίνεται να μην μπορείς να έχεις ιδιωτικότητα στο χώρο. Αυτό είναι μαιευτική βία.

 

Υπάρχει κάποιο μέρος στο οποίο μια γυναίκα μπορεί να πάει και να ενημερωθεί για τα δικαιώματά της κατά τη διάρκεια της κύησης απέναντι στους γιατρούς; Που να μπορεί να ρωτήσει τι είναι απαραίτητο και τι όχι, τι γίνεται για τη διευκόλυνση άλλων και όχι προς όφελός της;

Στην Ελλάδα όχι. Ίσως σε κάποια μαιευτικά κέντρα που έχουν ενεργό ρόλο οι μαίες/τες. Αν και υπάρχει αρθρογραφία, αν δεν αλλάξει η δική μας αντιμετώπιση απέναντι στην επίτοκο, εκείνη λίγα πράγματα μπορεί να κάνει. Πρέπει να εκπαιδευτούμε εμείς, οι επαγγελματίες υγείας, απέναντι στο τι είναι ηθικά σωστό και τι όχι. Η επιμόρφωση πρέπει πρωτίστως να ξεκινήσει από τους επαγγελματίες υγείας για να φτάσει στις γυναίκες, οι οποίες ωστόσο, έχουν ενεργοποιηθεί μέσω του facebook και εν γένει των social media  και  αλληλοενημερώνονται. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: θα πρέπει οι γυναίκες στη χώρα μας  να ενημερώνoυν η μία την άλλη ή οι επαγγελματίες υγείας να ενημερώνουν με τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση και σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες, που πρέπει να διέπουν την επιστήμη της μαιευτικής;   

 

Απ’όσο καταλαβαίνω, η μαιευτική κοινότητα έχει ως επάγγελμα την εξασφάλιση μίας ασφαλούς, ήρεμης γέννας καθώς και την συναισθηματική υποστήριξη των γυναικών που πρόκειται να γεννήσουν. Γιατί πιστεύετε ότι μιλούν με τον τρόπο που περιγράφετε;

Για ν’απαντήσω με ειλικρίνεια, πιστεύω ότι ως λαός έχουμε υποκλιθεί στην εξουσία της λευκής μπλούζας και θεωρούμε ότι αν το είπε κάποιος που φορά λευκή μπλούζα, εμείς πρέπει να το δεχτούμε ως θέσφατο.

 

Διαβάζω τελευταία ότι υπάρχουν γυναίκες που λόγω φόβου έχουν αρχίσει να επιστρέφουν στην ιδέα της γέννας στο σπίτι. Εσείς τι λέτε γι’αυτό;

Σ’ένα καλά οργανωμένο πλαίσιο μια γυναίκα μπορεί να γεννήσει με ασφάλεια στο σπίτι.

 

Δεν είναι επικίνδυνο; Δεν μπορεί κάτι να πάει στραβά;

Οι μαίες είναι καλά εκπαιδευμένες για την παρακολούθηση και την διενέργεια του φυσικού τοκετού. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι αν δούμε επιπλοκή θα μεταβούμε στο νοσοκομείο. Πρέπει να καταλάβετε ότι η μαία μπορεί ν’αναλάβει απ΄την παρακολούθηση της εγκυμοσύνης μέχρι το σημείο που δίνει το μωρό στη μάνα. Μετά μπορεί επίσης να παράσχει στήριξη στη λοχεία. Ο ρόλος του γυναικολόγου ξεκινά μόλις υπάρξει επιπλοκή. Αν υπάρξει επιπλοκή, εκεί η γυναίκα χρειάζεται τον νοσοκομειακό χώρο και τη διενέργεια καισαρικής.

 

Επειδή είμαι έξω απ’το χορό, έχω θολά κάπως στο νου μου την εντύπωση ότι οι επιπλοκές είναι λίγο πολύ συνηθισμένες. Ισχύει αυτό;

Υπάρχουν διαφόρων λογιών επιπλοκές και είναι συγκεκριμένες, όχι άπειρες. Υπάρχουν επιπλοκές που συμβαίνουν πολύ σπάνια και μπορούν, ωστόσο, να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή της γυναίκας, υπάρχουν κι αυτές που αντιμετωπίζουμε συχνότερα όπως η αλλοίωση παλμών. Η επιπλοκή πάντως έρχεται σιγά σιγά σε έναν φυσικό τοκετό οπότε μια εκπαιδευμένη μαία μπορεί να την αντιλήφθεί πολύ νωρίς και ν’απευθυνθεί στο γυναικολόγο.

 

Σε σχόλια που έγιναν πρόσφατα στο Α,μπα, αρκετές γυναίκες μοιράστηκαν ένα παρόμοιο βίωμα. Αναφέρομαι στο να παίρνουν το παιδί αμέσως μετά τη γέννα για έλεγχο και να μην προλαβαίνουν οι μητέρες να το αγκαλιάζουν. Θέλω λοιπόν να ρωτήσω αν αυτό είναι απαραίτητο κι αν δεν είναι γιατί συμβαίνει.

Αυτό που περιγράφεις είναι τραυματικό γεγονός και το έχω δεχτεί κι εγώ προσωπικά. Τα διεθνή πρωτόκολλα ορίζουν ότι το παιδί πρέπει ν’ακουμπάει κατευθείαν τη μητέρα και να μη γίνεται απολίνωση του ομφάλιου λώρου για τουλάχιστον 3 λεπτά. Στην Ελλάδα βγάζουμε το μωρό , απολινώνουμε τον ομφάλιο, δίνουμε το μωρό στη μαία να το τρίψει και η μάνα μένει να κοιτάει μετέωρη ακούγοντας κάπου στο βάθος το κλάμα ενός μωρού. Αυτό δυστυχώς  συνέβη και σε μένα στο πρώτο μου παιδί τον Μάριο και νιώθω δύσκολα ακόμη γι αυτή τη πολύτιμη  στιγμή που χάσαμε  να τον αγκαλιάσω αμέσως και να τον φιλήσω εγώ πρώτη, πριν τους συγγενείς.

 

Αυτό σας συνέβη παρά το ότι είστε μαία;

Εκείνη τη στιγμή Λασκαρίνα δεν ήμουν μαία, ήμουν μάνα. Είχα έναν πολύ παρεμβατικό τοκετό, απειλή να γίνει μια αναίτια καισαρική στην οποία αντιστάθηκα σθεναρά και εν τέλει απέφυγα, μου έκαναν πρόκληση τοκετού και όταν γεννήθηκε το μωρό το απομάκρυναν. Εγώ είχα μείνει να σκέφτομαι μετά από 24 ώρες παρεμβατικού τοκετού ότι κάτι δεν πάει καλά. Το είχαν πάει πρώτα στους συγγενείς να το δείξουν και μετά το πήρα εγώ στα χέρια μου. Αυτό έγινε πριν πολλά χρόνια. Σήμερα, οι μαίες προσπαθούμε να δίνεται το παιδί κατευθείαν στη μητέρα. Να ξέρεις ότι πολλές γυναίκες έχουν το παράπονο ότι ‘εγώ δεν κατάλαβα ότι γέννησα’ και είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι πολλές γυναίκες έχουν χάσει πολύτιμες στιγμές με τα παιδιά τους.

 

Πάντως πραγματικά θα περίμενα ότι απλώς και μόνο λόγω επαγγέλματος θα σας μεταχειρίζονταν διαφορετικά, ίσως με περισσότερο σεβασμό.

Μα δεν υπάρχει σεβασμός. Η έλλειψη σεβασμού δεν είναι κάτι που θ’άλλαζε επειδή είμαι μαία, είναι δομικό στοιχείο του συστήματος.

 

Θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας για την περινεοτομή.

O ΠΟΥ ορίζει ότι η περινεοτομή πρέπει να γίνεται στο 7% των πολυτόκων και 10% στις πρωτοτόκους. Εδώ γίνεται στην απολύτως συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Το πλασάρουν στις γυναίκες ως ‘θα σε κάνω πάλι δεκαοχτάρα’ και στους άντρες λένε ότι ‘θα στην κάνω κοριτσάκι’ αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό με τον στενεμένο κόλπο είναι δικαιολογία. Απλώς το μάθαμε έτσι, χρειάζεται προσοχή και τεχνική για να γίνει η γέννα χωρίς ρήξη του περίνεου. Το έχουμε απλώς συνηθίσει μέσα στο σύστημα υγείας. Λέω ότι είναι δικαιολογία επειδή δεν στενεύει ο κόλπος. Αυτό που κάνουν είναι στένωση  εξωτερικά ενώ το υπόλοιπο μήκος χάσκει λόγω της ενδοκοιλιακής πίεσης που δεχόταν 9 μήνες. Συνήθως, όπως καταλαβαίνετε, μετά η γυναίκα πονάει στο σεξ επειδή είναι υπερβολικά στενό το εξωτερικό μέρος του κόλπου της. Ο πόνος μπορεί να διαρέσει για μήνες ή και χρόνια. 

 

Πείτε μου για την τοκοφοβία. Ποιες την βιώνουν; Τι λέτε στις γυναίκες που μοιράζονται μαζί σας ότι έχουν φόβο τοκετού;

Την βιώνουν σίγουρα πολλές γυναίκες που απευθύνονται σε μένα. Αρκετές από αυτές έχουν βιώσει τραύμα.Νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλούς εξειδικευμένους ψυχολόγους στο τραύμα τοκετού, επομένως οι γυναίκες που ήδη έχουν γεννήσει και έχουν άσχημες εμπειρίες, δεν έχουν πού ν’απευθυνθούν εκτός απ’τις μαίες. Τι τους λέω; Ότι τις νιώθω, τις καταλαβαίνω. Κι εγώ είχα γράψει γράμμα στο γιατρό μου για να αποφορτιστώ συναισθηματικά από τη εμπειρία  που βιωσα. Τι τους λέω; Ότι τις καταλαβαίνω. Κι εγώ είχα γράψει γράμμα στο γιατρό μου που του έλεγα ότι αν δεν ήμουν μαία εξαιτίας του δεν θα έκανα δεύτερο παιδί. Του είπα ότι ο τρόπος που μου συμπεριφέρθηκαν ήταν μέθοδος στείρωσης. Τοκοφοβία λοιπόν μπορεί να έχει μια γυναίκα που πέρασε μια εμπειρία σαν τη δική  μου, μπορεί όμως να έχει και κάποια που δεν έχει γεννήσει. Αυτές συνήθως έχουν ακούσει ιστορίες κακοποίησης απ’τη μητέρα τους.

 

Εσείς προσωπικά όλο αυτό που περιγράφετε με τη βία που υπομένουν οι γυναίκες στη διάρκεια του τοκετού, το εντάσσεται σ’ένα ευρύτερο πατριαρχικό πλαίσιο ή το θεωρείτε μεμονωμένο πρόβλημα;

To θεωρώ αποτέλεσμα του να είσαι γυναίκα που ζει και γεννά σε πατριαρχία.

 

Πιστεύετε ότι πρέπει να ρωτάμε τις μητέρες μας την ιστορία της γέννησής μας;

Στη χώρα που ζούμε δυσκολεύομαι να σου απαντήσω ναι. Οι περισσότερες γυναίκες έχουν βιώσει κάποια μορφή  μαιευτικής βίας και δεν έχουν να πουν μια ωραία ιστορία τοκετού στο παιδί τους.

 

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε όταν μια γυναίκα μοιράζεται την τραυματική της εμπειρία μαζί σας;

Έχω καταλάβει ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν θέλουν παρηγοριά. Θέλουν να τους πεις ότι έχουν δίκιο, που έχουν. Επομένως, τους λέω ότι έχουν δίκιο, επικυρώνω το συναίσθημα τους και τους εξηγώ  ότι είμαι εδώ για να τις ακούσω. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι ότι έχει παραβιαστεί η αξιοπρέπειά τους. Δεν μπορείς να τραβάς το μαντήλι στη μετανάστρια που δεν θέλει να το βγάλει ή να ξεγυμνώνεις μια γυναίκα μπροστά σε δέκα άτομα που τα μισά είναι άντρες.

 

Πάνω σ’αυτό, θελω να σας ρωτήσω αν ξέρετε τι ισχύει στην Ελλάδα για δύο κατηγορίες γυναικών: τις Ρομά και τις μετανάστριες.

Έχω ασχοληθεί προσωπικά. Υπάρχει, μέσα σ’όλα, ένα έντονα ρατσιστικό στοιχείο. Τις υποβιβάζουν πολύ, τους λενε πράγματα όπως ‘έλα πώς κάνεις έτσι’ ή ‘σταμάτα να φωνάζεις’ πολύ περισσότερο απ’ό,τι με μία Ελληνίδα. Είναι μίξη ρατσισμού και πατριαρχίας. Είμαστε σε μία πατριαρχική κοινωνία, γι’αυτό έχουμε αφήσει τον τοκετό στους άντρες.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε δει πολλά περιστατικά παραβίασης. Θα θέλατε να μοιραστείτε ένα παράδειγμα καλής συμπεριφοράς από γυναικολόγο ή μαία για ν’αντιληφθούμε χειροπιαστά το πώς δείχνουν σεβασμό οι επαγγελματίες υγείας;

Έχω ένα σας διηγηθώ βεβαίως  περιστατικό από την Αγγλία, από το εκπαιδευτικό κέντρο του Κύπρου Νικολαΐδη, στο Kings College Hospital . Όλο τον καιρό που παρέμενα,  είχα εκπαιδευτεί σε συγκεκριμένους κανόνες ιατρικής δεοντολογίας. Όταν έμπαινε γυναίκα στο εξεταστήριο, για  να γίνει υπέρηχος στο έμβρυο, απαγορευόταν ν’ανοίξεις την πόρτα και να βγεις από τον χώρο ακόμη και  σεισμός να γινόταν.  Όσο η έγκυος ήταν εκτεθειμένη στην εξέταση ουδείς διατάρασσε τον χώρο.

Μια φορά θυμάμαι είχε μπει για εξέταση εμβρύου (αυχενική διαφάνεια) μια μουσουλμάνα. Το άτομο που θα έκανε τον υπέρηχο ήταν άντρας. Το πρώτο πράγμα που της είπε ήταν ‘Κυρία μου, ονομάζομαι Dr Ab, θα πρέπει ν’αποκαλύψετε την κοιλιά σας για να δω το μωρό, θα χρησιμοποιήσω αυτή την κεφαλή υπερήχου, θα πρέπει να αποκαλύψετε την κοιλία σας  και θα τοποθετήσω αυτό το τζελ επάνω σας. Έχετε πρόβλημα που είμαι άντρας;’. H γυναίκα απάντησε θετικά, εκείνος την ευχαρίστησε και  αποχώρησε από τον χώρο. Στην συνέχεια ήρθε γυναίκα να διενεργήσει τον υπέρηχο. Στην Ελλάδα δεν το έχω ακούσει 22 χρόνια τώρα μαία,  δυστυχώς για μας. Καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω ότι έχουμε έλλειψη σεβασμού, μόρφωσης και παιδείας; 

 

Με αφορμή διάφορα σχόλια που έχουν γίνει κατά καιρούς στο Α,μπα θέλω να σας ρωτήσω αν πιστεύετε ότι το γυναικείο σώμα γίνεται ξαφνικά κοινόχρηστο με το που ξεκινά η εγκυμοσύνη.

Βέβαια. Ζούμε στην Ελλάδα. Το οικογενειακό πλαίσιο είναι ακόμη ισχυρό, μας παντρεύουν οι γονείς, κάνουμε εγγόνια για τους γονείς, υπάρχει το ‘γιατί δεν έχεις μείνει ακόμη έγκυος’,το ‘πότε θα κάνετε εσείς παιδιά’,το ‘έχετε πρόβλημα’, το ‘γιατί δεν κάνετε παιδιά ακόμη, έχει περάσει ένας χρόνος’. Σ’αυτό το πλαίσιο ζούμε. Και πάλι, έχει να κάνει με το κομμάτι της έλλειψης παιδείας που είναι εθνικό πρόβλημα. Επίσης στην Ελλάδα έχουμε το κουσούρι να λέμε τη γνώμη μας, όχι τη γνώση μας. Ακόμη κι αν φύγουμε απ’τους γονείς, τους συγγενείς και τον κάθε άσχετο, εδώ στο γιατρό πάει μια εγκυμονούσα και της λέει ‘μην κάνεις σεξ’. Γιατί να μην κάνει σεξ; Θα σου πει ότι κάποτε μία έκανε σεξ ενώ ήταν έγκυος και κάτι έπαθε το μωρό. Δηλαδή, επειδή το έπαθε μία-και δεν θα μάθουμε και πότε τι ακριβώς συνέβη- θα καταδικάσουμε και τις άλλες 99 εγκύους  να σταματήσουν με το σύντροφο τους κάτι που απολάμβαναν; Ακόμη και το περπάτημα στερούνται άνευ επιστημονικής τεκμηρίωσης πολλές εγκυμονούσες.

 

Έχετε κάποια συμβουλή για τις μέλλουσες μητέρες ή τις εγκυμονούσες που μας διαβάζουν σχετικά με το πώς να θέτουν όρια;

Δεν έχω κάτι ιδιαίτερα αισιόδοξο να πω. Ένα πράγμα σημαντικό είναι το ποσο δυναμωμένο είναι το ζευγάρι μέσα στη σχέση του και καταφέρνει να κρατάει τους τρίτους απέξω. Όμως εγώ στην καθημερινότητά μου προσπαθώ όχι να μάθω στις γυναίκες ν’αντιπαρατίθενται αλλά να τις εκπαιδεύσω να μην ανταποκρίνονται καν. Δεν έχει σημασία να τους πω εγώ να μην δέχονται να τους ακουμπούν την κοιλιά ή να μην ακούν τις συμβουλές της πεθεράς τους ή να μην καταδέχονται να μπουν στη συζήτηση του πώς θα γεννήσουν γιατί μόλις αρχίζουν οι αδιάκριτες ερωτήσεις, αμέσως ένας άνθρωπος μπαίνει σε άμυνα και αρχίζει να σκέφτεται πώς θ’απαντήσει. Εδώ με άνεση ρωτάμε τον κόσμο πόσα βγάζει το μήνα κι άμα προσέξεις, οι περισσότεροι απαντάνε γιατί η αντιπαράθεση είναι δύσκολη. Ε, γι’αυτό προσπαθώ να δείξω στις γυναίκες που απευθύνονται σε μένα ότι δεν είναι καν υποχρεώμενες ν’απαντήσουν γιατί η απόκρουση άπαξ και μπεις στη διαδικασία είναι δύσκολη. Είμαστε οι επιλογές μας και δεν οφείλουμε να ενημερώσουμε ή να δικαιολογηθούμε γι αυτές. 

 

Ας κλείσουμε με κάτι ανάλαφρο. Υπάρχει κάποια συμβουλή που θα δίνατε σε μια νεαρή γυναίκα ή έναν νεαρό άντρα που ετοιμάζονται τώρα να επιλέξουν σχολές και ενδιαφέρονται για την μαιευτική ή εν γένει για τα επαγγέλματα υγείας;

Θα τους έλεγα ν’αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους για να καταφέρουν ν’αγαπήσουν και τον συνάνθρωπό τους. Θέλω με πολλή αγάπη να τους πω ότι πρώτα πρέπει να σεβαστούν τον εαυτό τους, να μην επιτρέπουν σε κανέναν να τους προσβάλλει την αξιοπρέπεια, να μάθουν να δέχονται φροντίδα ώστε να μπορούν, στη συνέχεια να την προσφέρουν σε άλλους ανθρώπους. Αν δεν μπορείς ν’αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άλλον που έρχεται και σου ζητάει βοήθεια σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή. Πιστεύω ότι αν αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας μπορούμε ν’αγαπήσουμε το σύμπαν όλο. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News