Ένας τραυματισμός στη μέση στάθηκε η αιτία να συνειδητοποιήσω πόσο ακραίος είχε γίνει ο εθισμός μου στο γυμναστήριο- αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως χρειαζόμουν βοήθεια.
Την πρώτη φορά που πήγα για τρέξιμο, βρισκόμουν στο πανεπιστήμιο και περνούσα για μήνες μια περίοδο βαθιάς κατάθλιψης. Στην αρχή έβαλα χρονικό όριο ένα λεπτό. Πήγαινα κάθε μέρα και καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, αύξησα τους χρόνους και έτρεχα περισσότερο.
Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα. Από την πρώτη μόλις φορά, ένιωσα ένα είδος ελπίδας και κατορθώματος. Και ήταν αθροιστικό: σε κάθε τρέξιμο, αισθανόμουν όλο και πιο δυνατή, σωματικά και συναισθηματικά. Μια μέρα μετά από λίγο καιρό συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν πια θλιμμένη.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, πέρασα από τα λίγα λεπτά σε τρέξιμο άνω των δύο ωρών. Έκανα προγράμματα όπως, ποδήλατο, cross training, αερόβιο, ενδυνάμωσης με βάρη. Οι μυς μου είχαν μεγαλώσει και τα ρούχα μου είχαν φαρδύνει.
Συχνά επέστρεφα στο σπίτι μετά την προπόνηση, γεμάτη φυσική ευφορία. Οι ενδορφίνες έκαναν κάτι μαγικό στον εγκέφαλο μου. Πολλές φορές, όταν έτρεχα έξω και προσπερνούσα ανθρώπους, δέντρα, κτίρια, δάκρυα υπερβολικής χαράς ερχόντουσαν στα μάτια μου. Έκλαιγα από χαρά γιατί ένιωθα ζωντανή. Ήταν σαν να ήμουν μαστουρωμένη- κάνοντας κάτι κοινωνικά αποδεκτό, που συστήνουν οι γιατροί.
Έγινα ευαγγελιστής της άσκησης. Πίστευα πως η άσκηση ήταν η θεραπεία για τα πάντα. Με έκανε πιο ευτυχισμένη, πιο δυνατή, πιο όμορφη και προσπαθούσα να πείσω τους πάντες πως έτσι θα λειτουργούσε και για τους ίδιους. Ντρέπομαι για τον τρόπου που μιλούσα στους φίλους μου, για τον τρόπο που οχυρώθηκα πίσω από την νέα, γεμάτη άσκηση ζωή μου. Νόμιζα ότι ήξερα τι λειτουργούσε καλύτερα απέναντι στα προβλήματα.
Το πρόβλημα ήταν πως ποτέ δεν ήταν αρκετό. Αν και η κατάθλιψη είχε φύγει, κάποια συναισθήματα άγχους παρέμειναν. Ξυπνούσα με ένα πόνο στο λαιμό και μια αόριστη αίσθηση νευρικής θλίψης που διατάρασσαν την ειρήνη και την ευχαρίστηση μου. Κατηγόρησα τον εαυτό μου γι’αυτά τα συναισθήματα. Έλεγα πως γεννιούνται επειδή παραλείπω την άσκηση. Έτσι θα ασκούμουν περισσότερο.
Έτσι, ένα βράδυ, σε ένα μάθημα ενδυνάμωσης, την ώρα που κάναμε κοιλιακούς ένιωσα ένα τσίμπημα κάτω χαμηλά στη μέση. Μικρό το κακό, σκέφτηκα και συνέχισα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα σπαράζοντας. Επισκέφτηκα τον φυσιοθεραπευτή που μου είπε ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο μήνες για να επανέλθω. Στην πραγματικότητα χρειάστηκε περίπου ένα χρόνο.
Ήταν σαν με ξύπνησαν από το όνειρο. Ξαφνικά είδα πόσο ακραία και ανισόρροπη ήταν η συμπεριφορά μου. Άρχισα να αμφισβητώ τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσα την άσκηση για την βελτίωση της ψυχικής μου υγείας, σαν να ήταν ασφαλές φάρμακο χωρίς παρενέργειες. Αν πείτε σε ένα άτομο που πάσχει από αγχώδεις διαταραχές, πιθανών να το κάνουν με άγχος. Είχα υιοθετήσει πράγματα στη ζωή μου που ενέτειναν το στροβιλίζον άγχος μου- αντί να με οδηγούν έξω από αυτό.
Στα τέλη του έτους ξεκίνησα να κάνω ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, η οποία σε βάζει να αντιμετωπίσεις το άγχος σου και όχι να τρέχεις μακρυά από αυτό. Για αρχή ξαπλώνεις σε έναν καναπέ. Ωστόσο είναι περισσότερα από αυτό. Είναι ένας χώρος στον οποίο μπορώ να περιγράψω το άγχος μου και να το οριοθετήσω. Προσπαθώ να δω από που προέρχεται και γιατί. Λέω δυνατά ότι εικόνα και σκέψη μου έρχεται στο μυαλό, ενώ ο θεραπευτής μου δίνει ερμηνείες και κάνει υποθέσεις γύρω από τις ασυνείδητες διαδικασίες και τα μηνύματα που κρύβονται αλλά που δεν μπορώ να καταλάβω μόνη μου. Ανακαλύπτω περισσότερα για αυτά τα αγχωμένα συναισθήματα και από που μπορεί να προέρχονται. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί θεωρώ λάθος ή σωστά κάποια πράγματα. Συνειδητοποιώ πόσο σκληροί μπορεί να είμαστε με τον εαυτό μας χωρίς να το παρατηρούμε.
Ο τραυματισμός στη μέση μου επουλώθηκε αλλά δεν επέστρεψα στην παλιά μου εμμονή. Γυμνάζομαι δύο ή τρεις φορές τη βδομάδα: τρέχω, κάνω πιλάτες ή περπατάω. Αυτό το επίπεδο άσκησης μου φαίνεται σωστό πλέον. Υπάρχουν ακόμα κακές μέρες, αλλά και πολλές καλές επίσης.
Τα οφέλη της άσκησης για την ψυχική υγεία αποδεικνύονται και συζητούνται πολύ. Δεν διαφωνώ. Αλλά νομίζω ότι για πολλούς, η ιστορία είναι πιο περίπλοκη. Μου πήρε χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι η άσκηση δεν είναι απάντηση στα πάντα. Ότι το τρέξιμο δεν είναι λύση στα προβλήματα μου, αλλά ένα μέσο για να τα αντιμετωπίσω. Αναρωτιέμαι αν έχω κάνει μια ευθεία ανταλλαγή άσκησης με ψυχοθεραπεία; Αν μετατόπισα την πίστη μου από την μία θεραπεία στην άλλη- δεν ξέρω, αλλά τουλάχιστον τώρα έχω τα εφόδια να το σκεφτώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν ξεκίνησα ιστιοπλοΐα και ήμουν ενθουσιασμένη, είχα πει στον προπονητή μου ότι δεν θέλω να κατεβαίνω από το σκάφος. Ήθελα να κάνω προπονήσεις κάθε μέρα. Και μου απάντησε “Απλώς να είσαι σίγουρη ότι υπάρχει κάτι που σε τραβάει στη θάλασσα και όχι κάτι που σε σπρώχνει από τη στεριά”.
Με έβαλε σε προβληματισμούς τώρα…
Σε καταλαβαίνω! Και γω το έζησα αυτό. Ζω στο εξωτερικό, για χρόνια ένιωθα μόνη μου, πράγμα που μου δημιούργησε κοινωνικά προβλήματα και δεν απέδιδα ούτε στο πανεπηστήμιο. Είχα βρει την λύτρωση στο τρέξιμο. Μέχρι και ημιμαραθωνιο έτρεξα. Τώρα που είμαι καλύτερα ψυχολογικά δεν νιώθω τόσο την ανάγκη όσο πριν. Πραγματικά, ήμουν θολωμένη και μου είχε γίνει εμμονή και προτεραιότητα.
Παρόλο που αγαπώ πολύ το τρέξιμο και προετοιμάζομαι για μαραθώνιο, έχω μια πιο υγιής σχέση με την άσκηση. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες! Νιώθω λιγότερο μόνη!
Παρα πολύ ενδιαφέρον!