Η Λένα προτείνει :
Σήμερα οι προτάσεις μου έχουν θέμα «κωλυσιεργία», ρίχνοντας νερό στο μύλο της εργασίας που δεν γράφτηκε ακόμα. Υπόσχομαι όμως ότι είναι όλες καλές
1.
Μια βουτιά στο παρελθόν,
https://archive.org/details/MusicDepreciation/MD-441119Syncopation_MinuetinG.mp3
με ραδιοφωνικές συναυλίες Χόλιγουντ μεταξύ 1944 και 1945. Big Band για τους λάτρεις του Big Band, με μουσική του Frank de Vol.
2.
Για τις δύσκολες ώρες, ένα σάιτ που φτιάχνει λευκό θόρυβο κατά παραγγελία. Δημιουργήστε το δικό σας μίγμα από ήχους βροχής, αέρα, θάλασσας, και ό,τι άλλο χαλαρωτικό μπορείτε να φανταστείτε.
3.
Το gravity point δημιουργεί σημεία βαρύτητας – είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα, και μπορεί να δημιουργήσει μια μαύρη τρύπα χρόνου.
4.
Το θεατράλε σπίτι της φοβερής Amy Sedaris στη Νέα Υόρκη….
5.
…. που αποτέλεσε έναυσμα για να μάθω την εκπομπή της, At Home With Amy Sedaris, σκέτος σουρεαλισμός.
Η Μιρέλα προτείνει :
Αφιέρωσα την εβδομάδα μου σε σειρές που περιστρέφονται γύρω από την νέα γενιά και τις προκλήσεις της και τα αποτελέσματα ήταν απολαυστικά και προκλητικά πολλής σκέψης. Τα μοιράζομαι μαζί σας :
Euphoria
Ωμότητα, υψηλή αισθητική, κυνισμός, βίαιες σεξουαλικές σκηνές, εθισμός στα ναρκωτικά, αυτοβλάβη και μια γωνιώδης αναπαράσταση της πολύ σύγχρονης πραγματικότητας της Generation Z, η σειρά είναι ένα πολύτιμο, γνήσιο διαμάντι κατευθείαν από το γόνιμο έδαφος της εφηβικής ψυχοσύνθεσης. Εκτός του ότι είναι αισθητικά απίστευτα ευχάριστη, η θεματολογία της είναι τόσο ευρεία, οι χαρακτήρες τόσο μοναδικοί και η πολλαπλότητα της σύγχρονης εφηβικής νοσηρότητας τόσο αυθεντικά περιγραφική, που την καθιστά πραγματικά μια από τις πιο ισχυρές προτάσεις σειρών του τελευταίου χρόνου. Η Zendaya υποδύεται την 17χρονη Rue, η οποία υποκρίνεται ότι αποτοξινώνεται επιτυχημένα από τα ναρκωτικά, ενώ στην πραγματικότητα είναι πλήρως αναισθητοποιημένη ως προς τις προβληματικές προεκτάσεις του εθισμού της. Μέχρι να γνωρίσει την Jules, μια τρανς έφηβη που παλεύει ανελέητους δαίμονες ψυχιατρικών κλινικών, αποδοχής του εαυτού της και σπαρακτικών παιδικών τραυμάτων. Οι πρωταγωνίστριες αλληλεπιδρούν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ενώ άλλοι χαρακτήρες τις δορυφορούν εξίσου γοητευτικά, σε ένα σύμπαν εφηβικής αναπαράστασης που δεν διστάζει να παραδεχτεί το κενό στο οποίο υφίσταται.
Η σειρά θα μπορούσε να είναι μια πραγματεία στις σύγχρονες μορφές νεανικής βίας. Τα σόσιαλ μίντια, η έννοια της παρεϊστικης αποδοχής και του λυκειακού στάτους, το bullying ,το shaming, το victim blaming, η αυτοβλάβη ως ύστατη μορφή κύρους και ελέγχου, η σεξουαλικότητα, η αποδοχή και η κοινωνική πίεση είναι οι κρυφές ρίζες μιας βίας που ξεφεύγει του κλασικού ορισμού της για να βασανίσει μια γενιά νέων στη σιωπή της αυτοτιμωρίας. Η βία φαίνεται να γεννάται από έξω, από την οικογένεια και την κοινωνία, αλλά ο τρόπος που καταλήγει να διοχετεύεται από μέσα είναι σκληρός και βαθιά αυτοτιμωρητικός. Ωστόσο, υπάρχει κάτι πάρα πολύ τρυφερό στον τρόπο με τον οποίο η νέα ,η πολύ νέα γενιά, καταρρέει υπό το βάρος των προσδοκιών της προηγούμενης γενιάς με πλήρη -αν και εξαιρετικά επώδυνη- επίγνωση του ότι φέρει κάτι που της είναι ξένο, εχθρικό και κακοποιητικό. Οι νέοι πρωταγωνιστές ισοπεδώνονται από συνθήκες που τους επηρέασαν βαθιά χωρίς την θέλησή τους, μα πίσω από αυτό που φαίνεται ως ολοκληρωτικά τελευταίο υπάρχει μια πραγματική ελπίδα για την αναδόμηση ενός καινούριου πρώτου.
Οι νέοι που ορθώνονται μέσα από τις δυσκολίες για να αποτινάξουν από πάνω τους τον ιό των κοινωνικών και οικογενειακών πιέσεων υπονοούν μια νέα γενιά έτοιμη να οικοδομήσει συνειδητά πρώτη φορά κάτι για τον εαυτό της.
I Μay Destroy You
Το “I May Destroy You” βρίσκει στις πιο αναπάντεχες γωνίες του σώματός μας εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που δεν είχαν αγγιχτεί ποτέ για να ξέρουμε πως θα μας συγκινήσουν. Η Arabella ανήκει κι εκείνη, όπως οι πρωταγωνιστές του Euphoria , στην νέα γενιά, σε εκείνη των millennials , ζει στο σύγχρονο Λονδίνο, προσπαθεί να γίνει συγγραφέας και διασκεδάζει ολοκληρωτικά και χωρίς ενοχές, έως ότου ένα πρωί ξυπνάει από μια νύχτα εξόδου και συνειδητοποιεί ότι ένας άντρας της έριξε κάτι στο ποτό και τη βίασε. Όλη η σειρά περιστρέφεται γύρω από την έννοια της διαχείρισης του τραύματος, του τρόπου με τον οποίο οικοδομεί την ταυτότητά μας, του βάρους με το οποίο θρονιάζεται πάνω στις αυτοπεριγραφές μας και αλλάζει δραματικά την μέχρι τότε αφήγηση της ζωής μας.
Η σειρά είναι σοκαριστικά αληθινή, υπάρχουν σκηνές τόσο βγαλμένες από τη ζωή που μας φαίνεται αλλόκοτο να τις βλέπουμε να αναπαρίστανται και στην οθόνη- η επιτυχία μιας σειράς που δεν ψάχνει την άνεση του εύπεπτου. Η αισθητική είναι και εδώ ένα ψηλό στοίχημα που φαίνεται ότι κερδήθηκε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός και το χιούμορ απολαυστικό. Η προσπάθεια της πρωταγωνίστριας, την οποία υποδύεται η παραγωγός και συν-σκηνοθέτρια Michaela Coel, να αναδομήσει την προσωπική της αφήγηση για να ξεπεράσει ένα τραύμα που μοιάζει εξ ορισμού αξεπέραστο είναι η επιτομή της προσπάθειας του ανθρώπου να επιβληθεί θριαμβευτικά στις συνθήκες της ζωής του και ο ορισμός της ελπίδας στο πιο ανθρώπινο και βιωματικό της μέγεθος.
Σε αυτή τη σκηνή η Arabella μονολογεί εκπληκτικά για την έννοια της συναίνεσης ως γραμμής, ως ορίου πέραν του οποίου υφίσταται η έννοια της προσωπικής και σεξουαλικής παραβίασης. «Και σε εκείνο ακριβώς το όριο» λέει η πρωταγωνίστρια σε μια από τις πιο δυνατές ατάκες του καθόλα ισχυρού σεναρίου «όπου οι κανόνες, η σαφήνεια, ο νόμος και ο διαχωρισμός σταματούν να υπάρχουν ,θα δείξουμε ακριβώς τι εννοούμε όταν μιλάμε για παραβίαση».
Περιμένουμε με ανυπομονησία τις προτάσεις και τα σχόλια σας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Παρακαλώ <3
ευχαριστούμε!