Τι μπορεί να κάνει ο φεμινισμός για τα αγόρια

Μια από τις πολλές πολιτικές ειρωνείες της εποχής μας είναι πως η πιο ισχυρή πολιτιστική στιγμή του φεμινισμού συνέπεσε με την άνοδο του ακραίου μισογυνισμού. Ενώ οι γυναίκες διαμαρτύρονται, διεκδικούν την προεδρία και «αγκαλιάζουν» το κίνημα για την ισότητα των φύλων σε χρόνο ρεκόρ, μια γενιά νέων, ως επι το πλείστον λευκών ανδρών, ριζοσπαστικοποιείται πιστεύοντας πως τα προβλήματα τους οφείλονται στην αυξανόμενη πρόοδο των γυναικών.

Ακόμα και αν πρόκειται για μισογυνική τρομοκρατία, η αγωνία που υφίσταντο οι νέοι άντρες να έχουν σεξουαλική δύναμη επάνω στις γυναίκες σε συνδυασμό με την επιμονή να αναπαράγουν το στερεοτυπικό μοντέλο του «πραγματικού άντρα», ως ισχυρού και βίαιου, κάνει σαφές την τεράστια ανάγκη για παρέμβαση

Αν και οι φεμινίστριες πάντα αναγνώριζαν την αγωνία που αντιμετωπίζουν τα αγόρια σε ένα πατριαρχικό σύστημα, δεν έχουμε οικοδομήσει τις ίδιες δομές στήριξης σε αντίθεση με τα κορίτσια. Αν θέλουμε να εμποδίσουμε την «βύθιση» των νεαρών αντρών στον σεξισμό, αυτό πρέπει να αλλάξει.

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του φεμινισμού είναι η δημιουργία μιας εναλλακτικής κουλτούρας για τα κορίτσια και τις γυναίκες που αναζητούν απελευθέρωση από τους κυρίαρχους περιορισμούς. Κορίτσια που ενοχλούνται από τα μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς, για παράδειγμα, μπορούν να στραφούν σε ακτιβιστικά κινήματα θετικότητας του σώματος.

Όσοι από μας βρίσκουν την παραδοσιακή αντιμετώπιση των γυναικών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μη ελκυστική, μπορούν να διαβάσουν φεμινιστικά blog και περιοδικά. Φοιτήτριες που έχουν κρίσιμες ερωτήσεις σχετικά με το πως τα φύλα διαμορφώνουν την ζωή τους, μπορούν να επιλέξουν μαθήματα ή κατευθύνσεις αυτού του τομέα.

Από τις καμπάνιες των social media εώς τις οργανώσεις που υπερασπίζονται την ισότητα, ο φεμινισμός έχει γεννήσει δεκάδες διαδυκτιακούς και πραγματικούς χώρους όπου τα νεαρά κορίτσια μπορούν να βρουν αρκετές εναλλακτικές έναντι του σεξιστικού status quo.

Ωστόσο τα αγόρια και οι νεαροί που αγωνίζονται και μεγαλώνουν στο ίδιο σύστημα, δεν έχουν κάποια αντίστοιχη κουλτούρα. Όπως πρόσφατα έγραψε η Sarah Rich, στο βιβλίο The Atlantic, «ενώ η κοινωνία εξελίσσεται προσφέροντας στα κορίτσια ευρύτερη πρόσβαση στις δυνατότητες της ζωής και στην ενημέρωση, δεν παρουσιάζει τα αγόρια με μια πλήρη συνέχεια για το πως μπορούν να γίνουν και να εξελιχθούν στην κοινωνία».

Αυτό το χάσμα κάνει τα αγόρια επιρρεπή σε μισογυνικές συμπεριφορές που όχι απλώς τα αναγκάζει να υιοθετήσουν φιλοσοφία ενήλικου μισογύνη, όχι απλά να μεγαλώσουν πιο γρήγορα- και με τελείως λάθος προσανατολισμό- από την ώρα τους- αλλά τα οδηγεί και σε επικίνδυνη online δραστηριοποίηση σε αντικοινωνικές, εξτρεμιστικές πλατφόρμες στο διαδίκτυο.

Τον τελευταίο χρόνο, για παράδειγμα, είδαμε νεαρούς Αμερικανούς να συρρέουν στο έργο του Jordan Peterson, καναδού καθηγητή ψυχολογίας και φιλοσόφου του Youtube, ο οποίος έγινε γνωστός επειδή -όταν του ζητήθηκε- αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει εναλλακτικές αντωνυμίες ώστε να προσφωνήσει τα διαφυλικά άτομα που βρίσκονταν στο μάθημα του. Οι μαθητές ανέφεραν πως τα σχόλια του καθηγητή ήταν «απαράδεκτα, σκληρά και επώδυνα». Ο ίδιος μάλιστα υποστηρίζει πως οι άντρες βρίσκονται στις κυρίαρχες θέσεις επειδή είναι γεννημένοι για αυτό.

Ορισμένες από τις αξιώσεις του εν λόγω καθηγητή, περιλαμβάνουν την ιδέα ότι η σεξουαλική παρενόχληση δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα, αν οι γυναίκες δεν φορούσαν μακιγιάζ στη δουλειά τους και ότι η «επιβαλλόμενη μονογαμία» θα εμπόδιζε τους άντρες από το να ασκήσουν βία.

Οι μισογυνικές κοινότητες του διαδικτύου παρέχουν εξίσου επικίνδυνες συμβουλές στα νεαρά αγόρια, ειδικά σε όσους έχουν αναστατωθεί λόγω σεξουαλικής απόρριψης. Αντί να τους διδάξουν ότι η αξία τους δεν έχει καμία σχέση με την σεξουαλική τους εμπειρία- ή απλώς ότι δεν δικαιούνται σεξουαλική συναίνεση ανεξάρτητα με το πόσο πολύ την θέλουν- στην ουσία τους λένε ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η ελευθερία των γυναικών. Αναφέρουν πως εαν οι γυναίκες δεν είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν και εκείνες, τότε ο κάθε άντρας θα μπορούσε να κάνει σεξ με όποια ήθελε.

Τα νεαρά αγόρια δεν ακολουθούν αυτές τις απόψεις επειδή τρέφουν έμφυτο μίσος για της γυναίκες ή αισθάνονται ότι είναι κατώτεροι. Βρίσκονται σε αυτούς τους χώρους επειδή είναι απελπισμένοι να γίνουν κομμάτι μιας κοινότητας και να πάρουν απαντήσεις όντας σε μια από τις πιο συγχυσμένες περιόδους της ζωής τους. Ας αναλογιστούμε τον Jack Peterson, έναν νεαρό που μας σύστησε η Huffinghton Post φέτος. Εξήγησε πως ανακάλυψε τις διαδικτυακές πλατφόρμες incels – involuntary celibate- όρος που έχει εφευρεθεί από μισογυνιστές που κατηγορούν τις γυναίκες για την έλλειψη σεξουαλικών σχέσεων. Και αποφάσισε πως μάλλον ανήκει σε αυτήν την ομάδα καθώς δεν είχε κάνει σεξ ακόμα. Ήταν 17 ετών.

Οι φεμινιστικές ιδέες μπορούν να βοηθήσουν τους άντρες– είτε με την απόρριψη των προσδοκιών ότι είναι ισχυροί και στωικοί είτε σπάζοντας την σιωπή γύρω από τα αρσενικά θύματα σεξουαλικής βίας. Παρόλο αυτά τα αγόρια χρειάζονται επίσης να στηριχθούν στον ίδιο πολιτισμό που οικοδομούμε για τα κορίτσια.

Υπάρχει ένας κατανοητός, φεμινιστικός σκεπτικισμός απέναντι στους ισχυρισμούς ότι ο πολιτισμός απομονώνει και εξορίζει τα αγόρια. Οι άντρες ηγέτες στην κυβέρνηση και τις επιχειρήσεις ξεπερνούν ακόμη κατά πολύ τις γυναίκες. Έχουν περισσότερη πολιτισμική και οικονομική δύναμη από τις γυναίκες. Και πιο συχνά οι ισχυρισμοί ότι οι νέοι άντρες βρίσκονται υπο πολιορκία λειτουργεί ενισχυτικά στην παραδοσιακή κυρίαρχη σχέση των φύλων παρά βοηθάει να δούμε πως οι νόρμες αυτές βλάπτουν τα αγόρια.

Ο φεμινισμός έχει επικεντρωθεί, επι μακρόν, σε θέματα σεξουαλικής κακοποίησης, αναπαραγωγικών δικαιωμάτων, παρενόχλησης και άλλα. Δεν είναι όμως τα ζητήματα που βλάπτουν τις γυναίκες αλλά οι άντρες που αναπαράγουν αυτές τις θέσεις και συμπεριφορές. Μέχρι να καταφέρουμε να σταματήσουν να υπάρχουν μισογύνηδες- ξεκινώντας με το να εξασφαλίσουμε πως τα νέα αγόρια δεν μεγαλώνουν ώστε να γίνουν ένας από αυτούς- οι γυναίκες δεν θα απελευθερωθούν ποτέ.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη New York Times

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News