in

Τι έμαθα ύστερα από 5 χρόνια Καθημερινού Σεξισμού

Tην άνοιξη του 2012, μια εβδομάδα μετά τη δημιουργία της ιστοσελίδας για την καταγραφή των εμπειριών που αποκτούνται λόγω της ανισότητας των φύλων, ζήτησα από τη Lady Gaga την υποστήριξη της μέσω twitter. Προκειμένου να ευαισθητοποιήσω περισσότερο κόσμο για το νέο μου έργο Everyday Sexism Project, ήλπιζα ότι θα μπορούσε να διαδώσει την πληροφορία στους εκατομμύρια οπαδούς της. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Laura Bates1
H συγγραφέας του άρθρου Laura Bates

Το κείμενο υπογράφει η Laura Bates

Tην άνοιξη του 2012, μια εβδομάδα μετά τη δημιουργία της ιστοσελίδας για την καταγραφή των εμπειριών που αποκτούνται λόγω της ανισότητας των φύλων, ζήτησα από τη Lady Gaga την υποστήριξη της μέσω twitter. Προκειμένου να ευαισθητοποιήσω περισσότερο κόσμο για το νέο μου έργο Everyday Sexism Projectήλπιζα ότι θα μπορούσε να διαδώσει την πληροφορία στους εκατομμύρια οπαδούς της.

Το επόμενο πρωί, μόλις ξύπνησα και άνοιξα το κινητό μου βρήκα πάνω από 200 κλήσεις. Άνοιξα γρήγορα το πρώτο μήνυμα και σάστισα. Δεν ήταν -όπως ήλπιζα- μήνυμα από κάποια γυναίκα που έχει βιώσει παρενόχληση ή επίθεση. Ήταν μια ωμή, άγρια απειλή βιασμού. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα την απόλυτη δύναμη του μίσους που χαιρετίζει τις γυναίκες κάθε φορά που μιλάνε δημόσια για το σεξισμό.

Οι απειλές συνέχισαν να με κατακλύζουν. Με εκπληκτική επιμονή. Ποιοι ήταν αυτοί οι άνδρες που θα μπορούσαν να περάσουν ολόκληρες μέρες, βδομάδες- χρόνια ακόμη- βομβαρδίζοντας μια γυναίκα που δεν έχουν συναντήσει ποτέ, με λεπτομερείς περιγραφές για το πως θα την βασανίσουν.

Με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα έγιναν πιο σαφή. Συνάντησα διάφορους άντρες, σε διαφορετικά περιβάλλοντα που αντιτάχθηκαν στον φεμινισμό και άρχισα να αναγνωρίζω τις ποίκιλλες τακτικές τους. Συνήθως οι διαδικτυακοί εκφοβιστές ήταν οι λιγότερο απειλητικοί. Η επανάληψη των επιχειρημάτων τους, (αν θεωρείται επιχείρημα το «ξεκαβαλίστε το καλάμι και αλλάξτε κανα ταμπόν») κατέστησαν σαφές ότι η οργή τους προέρχεται από έναν βαθιά ριζωμένο φόβο μισανδρισμού που ταυτίζεται – όχι απαραίτητα ορθώς- με τον ακραίο φεμινισμό: «φεμιναζί».

Οι περισσότερο απειλητικοί ήταν οι επιδέξιοι, ευφυείς, πνεύματα αντιλογίας, που κρύβονται πάντα σε κοινή θέα. Άνδρες που σε βεβαιώνουν με σιγουριά πως ο σεξισμός ήταν θέμα του παρελθόντος και πως τα «πραγματικά προβλήματα» βρίσκονται αλλού. Άνδρες που ρωτούν απροκάλυπτα και ειρωνικά, τον σύντροφο μου «πώς την παλεύει που είναι παντρεμένος μαζί μου». Πολιτικοί που μου είπαν πως είμαι «παράλογα αρνητική» και ότι τα κορίτσια πλέον δεν καταλαβαίνουν πόσο τυχερά είναι. Ο εικονογράφος της εφημερίδας που αγνοούσε το περιεχόμενο της συνέντευξης μου και μου είπε πως πρέπει να φαίνομαι «όσο πιο σέξι γίνεται». Άτομα με εξουσία και δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα αλλά με τη θέληση να τα διατηρήσουν ακριβώς τα ίδια.

Παρόλ’αυτά το σάιτ έκανε επιτυχία, με εκατοντάδες, χιλιάδες μαρτυρίες να το πλημμυρίζουν καθημερινά. Σχεδόν κάθε γυναίκα, κάθε κοπέλα που συνάντησα είχε να μου διηγηθεί μια ιστορία. Μια εννιάχρονη που είχε λάβει μια ανεπιθύμητη «dick pick». Μια ηλικιωμένη κυρία που είχε κακοποιηθεί από το καλύτερο φίλο του συζύγου της. Μια νεαρή μαύρη γυναίκα που της απαγορεύτηκε η είσοδος σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης ενώ οι λευκές φίλες ήταν καλοδεχούμενες. Μια γυναίκα σε αναπηρική καρέκλα που της είπαν πως «θα ήταν τύχη αν κάποιος τη βίαζε». Οι υποθέσεις μου για τον τύπο του ατόμου που υποφέρει από συγκεκριμένες μορφές κακοποίησης και ο διαχωρισμός μεταξύ διαφορετικών ειδών προκατάληψης καταστράφηκαν γρήγορα.

Η θλίψη που προκαλούσαν οι ιστορίες ήταν πολύ βαρύ φορτίο. Όπως εξίσου βαρύ ήταν και οι συνεχείς απειλές που λάμβανα. Ένας άντρας που μου έδωσε οδηγίες, διέσχισε το δρόμο με αηδία όταν του είπα πως κατευθύνομαι σε μια διάλεξη που θα έδινα για τη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας, λέγοντας «Για το Θεό, πρέπει να διασκεδάζουμε και λίγο». Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε λάιβ στον αέρα αν είναι δύσκολο που δεν έχω φίλους, επειδή δεν έχω χιούμορ. Ένας Αμερικανός σχολιαστής προειδοποίησε δημόσια τον σύζυγο μου, πως μια μέρα θα γυρίσει σπίτι και εγώ θα έχω κάψει το σπίτι, θα έχω δολοφονήσει τα παιδιά μας, και θα έχω συνταχθεί με άλλες «λεσβίες μάγισσες». Κάπου εκείνη την εποχή, όταν έλαβα μια απειλή θανάτου παράλληλα με τον ισχυρισμό ότι είμαι θανατηφόρο δηλητήριο που πρέπει να εξαλειφθεί από τον κόσμο, άρχισα να βλέπω έναν σύμβουλο υγείας. Και σε πολύ κακές φάσεις σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να συνταχθώ με μάγισσες.

Ωστόσο υπήρχαν και ευχάριστες εκπλήξεις. Ομολογώ πως δεν περίμενα όλη αυτήν τη συναισθηματική και πρακτική βοήθεια που προσφέρουν άλλες γυναίκες. Όλην αυτήν την αλληλεγγύη και τη σθεναρή υποστήριξη από συνομήλικες αλλά και μεγαλύτερες ηλικιακά φεμινίστριες που είχαν αντιμετωπίσει τέτοιες συμπεριφορές. Και τίποτα δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το προνόμιο να μάθω τόσες πολλές ιστορίες ανθρώπων, που δεν είχαν ακουστεί ποτέ πριν. Ένιωσα μεγάλο αίσθημα ευθύνης να βεβαιωθώ πως θα ακουστούν όλες οι φωνές. Άρχισα να δουλεύω με σχολεία, πανεπιστήμια, επιχειρήσεις, πολιτικούς και αστυνομικές δυνάμεις, προσπαθώντας να διασφαλίσω ότι οι μαρτυρίες αυτής της γενιάς θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θετικά για τις επόμενες που θα ακολουθήσουν. Aισθανόμουν πως με αυτό το τρόπο μπορεί να επέλθει πραγματική αλλαγή.

Ακόμη μια χαρά ήταν πως υπήρξα μέρος ενός αναδυόμενου κύματος φεμινισμού που στέκεται δίπλα σε όλους και αντιμετωπίζει τα προβλήματα, από τον σεξισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης μέχρι τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που έμαθα ήταν το πόσο στενά συνδέονται οι διάφορες μορφές ανισότητας. Είναι ζωτικής σημασίας να αντισταθούμε σε όσους επικρίνουν την αντίδραση μας σε «ασήμαντες» εκδηλώσεις προκατάληψης, επειδή αυτά είναι τα πράγματα που εξομαλύνουν και κανονικοποιούν την μεταχείρiση των γυναικών ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ανοίγοντας την πόρτα για οτιδήποτε άλλο, όπως η σεξουαλική βία.

Έχω μάθει πως με το να είσαι φεμινιστής αυτομάτως θα κατηγορηθείς για υπερευαισθησία, υστερία και υπερβολή. Αλλά εν όψει της βίας που αποκάλυψε το πρότζεκτ, η τεράστια δύναμη, η εφευρετικότητα και το χιούμορ των γυναικών έλαμψαν σαν φάρος. Η χορεύτρια που χόρευε για ώρες στην υπόγεια στοά, που είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, διεκδικώντας το χώρο της. Η γυναίκα που περίμενε πέντε χρόνια για να παρουσιάσει τη δική της επιχείρηση σε εκείνους που της είπαν πως δεν θα γινόταν ποτέ μηχανικός. Η πεζή που μετακίνησε χαλαρά τη σκάλα ενός οικοδόμου που της σφύριζε από ψηλά την ώρα που περνούσε το δρόμο.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους μπορώ ειλικρινά να πω ότι οι εμπειρίες και τα μαθήματα των περασμένων ετών με κάνουν να αισθάνομαι αισιόδοξα. Δεν μπορώ να γιορτάσω για αυτό το ορόσημο γιατί αναβιώνει τον πόνο, την θλίψη και το τραύμα. Παρόλ’αυτά σκέφτομαι την αντίσταση, την ανθεκτικότητα και την αλληλεγγύη και δεν μπορώ να το θρηνήσω. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έμαθα πως το πρόβλημα είναι τεράστιο αλλά η βούληση για την καταπολέμηση του είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Πηγή: Τhe Guardian

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

3 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Γιασεμί
Γιασεμί
4 χρόνια πριν

Νομίζω ότι το καλύτερο κομμάτι του νέου Α,Μπα είναι πως μας ενημερώνει για τέτοια projects και τη δουλειά ακτιβιστών που, συνήθως, δεν τα βρίσκεις αν δεν τα ψάξεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Lachesis77
Lachesis77
4 χρόνια πριν

Πολύ ενδιαφέρον και βαθύ άρθρο. Κρατάω το “Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που έμαθα ήταν το πόσο στενά συνδέονται οι διάφορες μορφές ανισότητας.” Ποιός θα μπορούσε να διαφωνήσει μ’αυτό;

Etern1ty_ GR
Etern1ty_ GR
4 χρόνια πριν

Δεν υπάρχει “φεμιναζισμός” ούτε “ακραίος φεμινισμός”, ούτε πρέπει να γίνεται αποδεκτός τέτοιος όρος.